หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 988

ตูม!

หมัดของเฉินผิงทำให้เกิดรูกว้างที่กำแพง แต่มันเผยให้เห็นแค่เพียงหินอัคนีอีกชั้นเท่านั้น ดูเหมือนว่ากำแพงหินนี้จะหนามาก

เขากำหมัดอีกครั้ง พลังชี่ของเขาไหลเวียนจากจุดชีพจรตันเถียนมารวมกันอยู่ที่กำปั้นเขา

ตูม! ตูม! ตูม!

เฉินผิงต่อยกำแพงอีกสามครั้งโดยไม่ยั้งมือ

ทันใดนั้นก็มีช่องเปิดออกหลังจากการต่อยในครั้งที่สาม สายลมอันบริสุทธิ์ก็ไหลออกมาจากช่องนั้นเข้าไปในอุโมงค์สุสาน

ซ่า… เสียงใสแจ่มจ้า และนั่นคือเสียงน้ำกระเซ็น โดยมีแสงจางๆ ส่องมาจากอีกด้านหนึ่ง

“นั่น… นั่นต้องมีอะไรอยู่ในนั้นอีกแน่เลยใช่ไหม?”

ตงเจียห่าวมีความสุขมาก

เฉินผิงขันอาสานำทางและเป็นคนแรกที่คลานผ่านช่องที่เปิดออกมานั้น และเมื่อไปถึงอีกฝั่ง เขาจึงรู้ว่าที่นั้นเป็นถ้ำ มันกว้างใหญ่ไพศาลมากและมีแม่น้ำใต้ดินที่ไหลมาปะทะกับหิน

ละอองแสงโปรยปรายลงมาจากด้านบน สถานที่นี้จึงไม่มีวันมืดเลย

“หือ... ใครจะคิดว่าเราจะมาลงเอยกันที่ภูเขาอย่างนี้ล่ะ?”

ต่งเจียห่าวรู้สึกทึ่งมากที่ได้เห็นถ้ำขนาดใหญ่เพียงนี้

“เฉินผิง มานี่เร็วเข้า คุณคิดว่านี่มันคืออะไรกันน่ะ?”

ทันใดนั้น จ้าวฉวางก็ตะโกนบอกเฉินผิงอย่างรวดเร็วในขณะที่เขาชี้ไปที่ด้านบนของถ้ำ

เฉินผิงมองตามนิ้วของจ้าวฉวางไปและเห็นบางอย่างอยู่บนนั้น โซ่ตรวนสี่เส้นที่หนาพอๆ กับแขนมนุษย์ คล้องไว้กับโลงศพที่แขวนอยู่กลางอากาศ ทุกอย่างมันเก่ามาก ดังนั้นจึงมีชั้นสนิมหนาสะสมอยู่บนโซ่เหล่านั้นอยู่แล้ว

“นั่นเป็นโลงศพของจักรพรรดิองค์หนึ่งเหรอ?” ต่งเจียห่าวถามในขณะที่ตาของเขาเบิกกว้าง เขาจ้องอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามออกไปว่า “ทำไมพวกเขาถึงห้อยโลงศพไว้อย่างนั้น? คุณว่ามันจะมีสมบัติบางอย่างอยู่ข้างในบ้างไหม?”

สีหน้าของหลงเซียวเคร่งขึ้นมาทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น แต่เขาไม่อยากเสียเวลาไปต่อล้อต่อเถียงกับชายคนนี้ เขากลับจับจ้องไปที่โลงศพนั้นอย่างไม่วางตาแทน

น่าเสียดายที่เฉินผิงกับต่งเจียห่าวอยู่ที่นี่ด้วย หลงเซียวจึงไม่กล้าเคลื่อนไหวใดหรือเข้าไปตรวจสอบดูโลงศพนั้นก่อนเลย

ขณะที่ทุกคนกำลังระแวดระวังกันอยู่นั้น เสียงฝึเท้าชุดหนึ่งก็รุดเข้ามาหาพวกเขา กั๋วเว่ยกับคนอื่นที่เหลือก็ปรากฏตัวขึ้นมาหลังก้อนหินขนาดมหึมา

“ฮ่าๆๆ คุณหูพูดถูกจริงๆ มันเป็นมากกว่าอุโมงค์จริงๆ ด้วย”

กั๋วเว่ยหัวเราะด้วยความตื่นเต้นเมื่อเขาได้เห็นถ้ำใหญ่

ในทางกลับกัน เฉินผิงและพรรคพวกต่างก็หัวเราะอย่างอึกทึกครึกโครมเมื่อเห็นกั๋วเว่ยเข้ามาพร้อมกับคนอื่นๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่งเจียห่าว ที่ไม่เก็บซ่อนความรู้สึกขบขันของเขาเอาไว้เสียเลย “โอ๊ย ให้ตายเถอะ เกิดอะไรขึ้นกับพวกคุณกันล่ะเนี่ย? ทำไมไม่มีใครใส่เสื้อเลยสักคนล่ะ?”

กั๋วเว่ยและพรรคพวกที่เหลือค่อนข้างดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย พวกเขาเสียเสื้อไปจากการต่อสู้กับต่อพิษและร่องรอยของความเหนื่อยล้าก็ปรากฏอยู่ทั่วทั้งร่าง เห็นได้ชัดว่าพวกเขาผ่านสิ่งที่ท้าทายกันมาอย่างยากลำบาก เพื่อจะเข้ามาที่นี่