คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1024

เมสันไม่เคยเก็บงําความเกลียดชังต่อลีอาเลยด้วยซ้ำ

"เธอมานี่เพื่อมองหาผู้ซื้อเหรอ?" เมสันเยาะเย้ย “จากท่าทางกระตือรือร้นของเธอ เธอต้องคิดจะขายเรือนร่างของเธอและตามตื๊อผู้ซื้อแหง แต่น่าเสียดายที่เธอทั้งแก่และไม่น่ามอง อย่าทําเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้เลยลีอา”

ลีอายิ้มเยาะ “ทีคุณมาที่นี่เร็วกว่าฉันอีกก็หมายความว่าคุณก็กําลังพยายามตื๊อผู้ซื้อด้วยสินะ น่าเสียดายจังที่เธอก็คงไม่ได้สนใจตาเฒ่าหงำเหงือกอย่างคุณถึงแม้จะรวยก็เถอะ”

โจแอนน์เย้าแหย่ว่า “สามีของฉันรวยมากและมักเป็นคนอื่นที่รบกวนเขาเสมอ ยิ่งไปกว่านั้นคนที่เสนอราคาซื้อคฤหาสน์เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ชายย่ะ...”

“ใช่ถึงเป็นผู้ชายแต่เขาก็ใจกว้างกว่าคุณมากนะ 5 หมื่นล้านกับอีก 100 ดอลลาร์เชอะ เมสัน แคมโปสคุณเป็นชาวออสเตรเลียผู้ร่ำรวยที่สุดคนแรกที่ขี้ตืดและใจแคบมากเหลือเกิน ฉันรู้สึกละอายใจแทนคุณที่เสนอราคาจำนวนนั้นออกมาได้”

หลังจากที่ลีอาพูดจบ เธอก็ก้าวเท้าฉับ ๆ เดินจากไปโดยเร็วทันที

เธอรังเกียจอดีตสามีของเธออย่างซะจริง ๆ

คน ๆ หนึ่งจะใจแคบขนาดนี้ได้ยังไง?

เมสันอดไม่ได้ที่จะตะโกนว่า “ลีอาผมไม่ได้ใจแคบ ผมแค่ไม่อยากให้คุณได้รับเงินแม้แต่สักเหรียญเดียว”

“แล้วคุณเรียกพฤติกรรมนี้ว่าอะไรถ้าไม่ใช่ใจแคบ? เราแต่งงานกันมากว่าสิบปีแล้ว และฉันก็ยังให้กําเนิดลูกของคุณด้วย ก่อนที่เราจะแต่งงานกันฉันยังให้เงินคุณและครอบครัวคุณอย่างน้อยก็ตั้ง 1 แสนล้านดอลลาร์ไว้เป็นทุน แต่หลังจากเราหย่ากันฉันก็ไม่ได้อะไรเลย

“อย่าว่าแต่บ้านสักหลังเลย คุณไม่เคยให้เงินฉันเลยสักแดงเดียว เมสัน แคมโปสฉันยอมรับว่าคุณฉลาดหัวไวมากแต่คุณก็ตื้นเขินด้วยเช่นกันนะเมื่อพวกเขาทําสิ่งที่ยิ่งใหญ่ใครจะมัวกังวลกับเรื่องจุกจิกเช่นนี้กันล่ะ?”

ลีอาหันกลับมามองเขาอย่างใจเย็น “ตระกูลแคมโปสมาถึงจุดนี้ได้เพราะพวกคุณแสร้งทําเป็นอ่อนแอและฉกฉวยสิ่งต่าง ๆ จากผู้อื่น แต่พวกคุณจะอยู่แบบนี้ไปได้ไม่นานหรอก เหล่าพวกที่สถานะทางสังคมสูงกว่าห่วงแต่ผลประโยชน์ของตนเองวันยังค่ำและพวกเขาก็ไม่สนใจคนอื่นหรอก”

และแล้วเธอก็จากไปทันที

เมสันยกมือขึ้นอย่างเดือดดาลแล้วทุบถ้วยบนโต๊ะกระจาย

ลีอาเรียกเขาว่า... ตื้นเขินและใจแคบงั้นเหรอ?

เฟรยาแตะเบา ๆ ที่ไหล่แคทเธอรีน “ไหน ๆ ประธานลียงส์ก็อยู่ที่นี่ละงั้นฉันจะไม่ไปส่งเธอที่บ้านนะ เธอกลับไปกับเขาเถอะและก็… ให้นาฬิกาเขาด้วยล่ะ”

"นาฬิกา?" แววตาเวสลีย์วิบวับขึ้นมาเต็มสองตา

เฟรยายิ้มแย้มกล่าวว่า “ใช่แล้ว เธอบอกว่าเธอทําให้คุณขุ่นเคือง เธอจึงซื้อนาฬิกาให้คุณเพื่อขอโทษ มันแพงทีเดียวแหละ เธอใช้เงินกับมันไปมากกว่า 100,000 ดอลลาร์แน่ะค่ะ เอาล่ะงั้นลาก่อนนะคะ"

และแล้วเธอก็จากไปอย่างรวดเร็วทิ้งแคทเธอรีนที่เขินอายมากเอาไว้

“แคธี่ขึ้นรถเถอะ” จากนั้นเวสลีย์ก็จ้องหน้าเรจิน่า "ส่วนคุณหาทางกลับเอาเองนะ"

“ไม่เป็นไรค่ะคุณไปส่งเลขาเทรนต์กลับบ้านได้นะคะ” แคทเธอรีนรู้สึกว่าผู้หญิงตัวคนเดียวนั่งแท็กซี่กลับบ้านช่วงดึกแบบนี้จะเป็นอันตราย

“ไม่เป็นไรค่ะฉันเรียกแท็กซี่กลับได้” เรจิน่าพูดอย่างไม่เต็มใจสายตาจับจ้องที่การแสดงออกของเวสลีย์