คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1025

พอเรจิน่าหันหลังไปแล้วใบหน้าสวยของเธอก็ดูน่ากลัว

เวสลีย์เป็นคนที่พาเธอไปประมูลงาน เขายังกอดและสัมผัสเธอในห้องส่วนตัวอยู่เมื่อครู่นี้เอง

แต่ทว่าทันทีที่เขาออกมาจากห้องนั้นเขาก็สวมฉากหน้าที่ดูดีสง่างาม

ชายคนนี้... ไม่ใช่คนที่เธอจะควบคุมได้ดังนั้นเธอจึงรู้ที่ทางของเธอว่าอยู่ตรงไหน

ยิ่งกว่านั้นเธอก็ไม่ได้ชื่นชมแคทเธอรีน ตรงข้ามเธอพบว่าแคทเธอรีนโง่มากด้วยซ้ำไปอาจเพราะแคทเธอรีนหลงคิดไปว่าเวสลีย์รักเธออย่างสุดซึ้ง

…

เวสลีย์ขับรถ

แคทเธอรีนนั่งเบาะผู้โดยสาร หยิบกล่องหนึ่งออกจากกระเป๋าถือของเธอซึ่งภายในมีนาฬิกาปาเต็ก ฟิลิปป์

เอสเอสีน้ำเงินสุดหรู

“คุณจ่ายหนักเลยนะครับ" เวสลีย์พูดอย่างลำบากใจว่า “คราวหน้าอย่าใช้จ่ายเพื่อผมนักสิครับผมควรเป็นคนที่ใช้จ่ายเพื่อคุณแทนซะมากกว่า”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันถือว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้มอบของขวัญให้คุณ” แคทเธอรีนหยิบนาฬิกาออกมาใส่ให้เขา มันดูงดงามและหรูหรา

แต่เมื่อสายตาของเธอจับจ้องมองที่บนข้อมือของเขา ข้อมือของฌอนก็แว่บเข้ามาในหัวเธอ

ข้อมือของฌอนแลดูสวยงามจริง ๆ เขาไม่เคยสวมนาฬิกาแบรนด์ แต่ว่านาฬิกาทั้งหมดทุกเรือนของเขาได้รับการออกแบบโดยผู้ผลิตนาฬิกาชั้นนํา ถึงนาฬิกาเหล่านั้นไม่มีเสน่ห์ชวนมองแต่ก็งามเลิศ

ว่าแต่... ทําไมเธอยังคิดถึงไอ้ผู้ชายคนนั้นขึ้นมาอีกล่ะ?

เธอถอนหายใจอย่างหงุดหงิดก่อนที่เธอจะเอ่ยชมว่า "มันเหมาะกับคุณมากเลยค่ะ"

“ขอบคุณครับผมชอบมันมาก" เวสลีย์จับมือเธอและกล่าวเชิงสำนึกผิดว่า “ผมขอโทษนะครับแคทเธอรีนที่ผมพูดสิ่งเหล่านั้นออกไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบผมเอาแต่สนใจความรู้สึกของตัวผมเอง โดยละเลยความจริงที่ว่าคุณเป็นแม่ของซูซี่ ยังไงผมก็จะสนับสนุนการตัดสินใจของคุณถึงแม้ว่าผมเกลียดฌอนก็ตาม”

น้ำเสียงเด็ดขาดของเขาทําให้แคทเธอรีนตกใจไปครู่หนึ่ง จากนั้นเธอจึงพูดด้วยเสียงต่ำว่า "ฉันจะเตรียมห้องพักรับรองแขกสําหรับคุณค่ะ"

…

ในห้องพักรับรองแขก เธอเปิดผ้าคลุมเตียงออกตามมารยาทเจ้าบ้าน

ทันใดนั้นเองเรือนร่างที่เร่าร้อนของชายคนหนึ่งก็เข้ามาโอบรอบตัวเธอจากด้านหลัง

เมื่อรู้ว่าเป็นใครแคทเธอรีนก็ตัวสั่น แต่เวสลีย์ไม่ได้หยุดแค่นั้นตรงข้ามเขากลับกดตัวเธอลงไปบนเตียงแทน

“แคธี่ คืนนี้คุณนอนที่นี่ได้ไหม?” เวสลีย์มองเธอด้วยดวงตาเร่าร้อน “เราแต่งงานกันแล้วนะ และผมรอมานานเหลือเกินแล้ว”

จิตใจของแคทเธอรีนสับสนโดยเฉพาะเมื่อเวสลีย์จูบเธอ เธอรู้สึกไม่สบายใจกับมันนัก

"แม่จ๋า..."