คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1033

“แต่...ผมจะมีปัญหากับเชสเตอร์ไหม?” ไซม่อนรู้สึกกังวล

แคทเธอรีนพูดไม่ออก “กล้าที่จะซ้อมเขา แต่กลัวที่จะมีปัญหาเนี่ยนะ? นายไม่รู้วิธีบอกหรือไงว่าโทมัสเป็นคนยุยงน่ะ?”

"ใช่ ใช่ คุณฉลาดจัง" ไซม่อนถามอย่างระมัดระวังว่า "งั้นตอนนี้ผมไปได้หรือยัง?"

“ไปให้พ้นเลย ยังไงซะถ้านายกล้าหลอกฉัน ระวังไว้ให้ดีว่าฉันอาจไปหา” แคทเธอรีนเอาแท่งเหล็กกระแทกพื้น

"ผมไม่กล้าหรอกน่า" ไซม่อนตัวสั่น จากนั้นเขาก็พาคนของเขาโกยแน่บไปอย่างเร่งรีบ

จากนั้นแคทเธอรีนก็ไปที่ข้างตัวฌอน ชายคนนั้นนอนแผ่หราในแอ่งโคลน เสื้อยืดสีขาวของเขาชุ่มโชกน้ำโคลน และใบหน้าที่หล่อเหลาของเขามีบาดแผลปกคลุมไปทั่ว ในขณะนั้นดวงตาของเขาปิดและเขาดูเหมือนไร้ชีวิต

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเอกลักษณ์บนหน้าตาเขาที่คุ้นเคย แคทเธอรีนคงได้สงสัยว่าเขาใช่ฌอนไหม

ฌอนที่เธอรู้จักนั้นเรียบร้อยดูดี เขาจะจัดแต่งสไตล์ผมสั้นสีดําสะอาดเรียบร้อยของเขา และไม่เคยมีรอยย่นแม้แต่รอยเดียวบนชุดสูทของเขาเลย

อะไรทําให้เขากลายเป็นแบบนี้?

เป็นเพราะฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นล้มลงเหรอ?

ฌอนไม่ใช่คนประเภทที่ยอมรับความพ่ายแพ้อย่างง่ายดายเช่นนั้น

“ฌอน ตื่นได้แล้ว” แคทเธอรีนก้มศีรษะลงมาหาและผลักเขา

ฌอนซึ่งเจ็บจนมึนลืมตาของเขาขึ้นมา เขามองเห็นผู้หญิงตรงหน้าเขาได้ไม่ชัดทว่ากลิ่นหอมจาง ๆ ที่ลอยมาจากผู้หญิงคนนั้นคุ้นเคยมาก แม้แต่เสียงของผู้หญิงคนนั้นก็คล้ายกับเสียงของเธอเช่นกัน

แคทเธอรีนจ้องมองเขาได้สักพักเธอก็ไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไปและกระชากเขาเข้ามาหา เธอวางเขาไว้ที่เบาะด้านหลังรถเธอ

ขณะเธอขับรถ เธอเหลือบมองด้านหลังผ่านกระจกมองหลังเป็นครั้งคราว ชายคนนั้นนอนแผ่อยู่ที่เบาะหลัง ตั้งแต่เขาขึ้นรถมาเขาก็ผล็อยหลับและหมดสติไปเลย

หลังจากขับรถมากว่าสิบนาที แคทเธอรีนก็เห็นร้านขายยาแห่งหนึ่ง ซึ่งเธอลงจากรถไปซื้อยาฆ่าเชื้อหนึ่งขวดและยารักษา จากนั้นเธอขับพาเขาไปบังกะโลหลังที่ครั้งหนึ่งในอดีตเธอเคยไป

เธอใช้ลายนิ้วมือของฌอนเพื่อปลดล็อกประตู เมื่อพวกเขาเข้าไปข้างในเธอก็เหวี่ยงเขาลงบนโซฟา

ตอนแรกเธออยากจะหันหลังแล้วจากไป ทว่าเมื่อเธอเหลือบมองยาในมือของเธอ เธอก็มีแก่ใจเมตตาไปหยิบอ่างน้ำมาใบหนึ่งและช่วยถอดเสื้อผ้าที่สกปรกเลอะเทอะของเขาออก

เมื่อมาถึงกางเกงของเขา ตอนแรกเธอไม่อยากเปลี่ยนให้เขา ทว่าหลังจากพิจารณาว่าข้างในก็เปียกด้วย เธอก็ถอดทุกอย่างออกหมด