คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 173

เมื่อเวสลีย์ออกไปหยิบโทรศัพท์มาจากบนพรม การแจ้งเตือนก็แสดงให้เห็นสายที่โทรเข้าจากฌอน

ฌอนเหรอ?

ทำไมเขาถึงโทรหาแคทเธอรีน?

ในตอนนั้นเองที่ความคิดและความสงสัยมากมายผุดขึ้นในหัวของเวสลีย์ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วส่งให้กับเธอ ขณะที่เขากำลังข่มความผิดหวังเอาไว้

แคทเธอรีนรับสายแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูของเธอ น้ำเสียงของฌอนที่เจือไปด้วยความรำคาญดังขึ้นทันที “ผมโทรหาคุณตั้งสามครั้งแคทเธอรีน ถ้าครั้งนี้คุณไม่รับสายผม ผมคิดจะโทรหาตำรวจแล้วนะ”

ขณะที่แช่ตัวอยู่ในน้ำ แคทเธอรีนจิกต้นขาของตัวเองอย่างแรงเพื่อให้ได้สติเอาไว้ “ออกจะมากไปหน่อยไหมคะ”

“ผมรู้ดีว่าคุณตกอยู่ในอันตรายได้ง่าย” ฌอนพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “คุณติดกับง่าย เมื่อคุณไม่ระมัดระวังตัว”

น้ำตาคลอหน่วยในดวงตาของแคทเธอรีน ความจริงแล้ว เธอติดกับและเกือบถูกข่มขืน ทว่าเธอไม่อยากให้เขารู้เรื่องนี้ อย่างแรกเป็นเพราะเธอไม่อยากให้เขารีบกลับจากบริสเบน อีกเหตุผลหนึ่งก็คือ เธอไม่อยากให้เขาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับฮัดสัน ไม่ว่าเขาจะเก่งมากแค่ไหนก็ตาม ฮัดสันก็เป็นหนึ่งในบริษัทระดับโลก เขาไม่ควรสร้างความไม่พอใจให้กับบริษัทนี้

“ฉัน... ฉันสบายดีค่ะ ฉันออกมาเจอกับเฟรยา โทรศัพท์อยู่ในกระเป๋า... ฉันเลยไม่ได้ยินเสียงค่ะ”

“แคทเธอรีน เสียงของคุณเป็นอะไร?” ฌอนพูดด้วยความหงุดหงิด “จากเสียงแหบพร่าของคุณ ผมจะคิดว่าคุณกำลังยั่วอยู่นะ”

แคทเธอรีนที่เหงื่อออกทั่วทั้งร่าง พยายามระงับความรู้สึกและพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย “จะเป็นไปได้ยังไงล่ะคะ? เดี๋ยวฉันจะวางสายแล้วนะคะ ฉันอยากไปซื้อเสื้อผ้าน่ะค่ะ”

“คุณรีบกลับบ้านดีกว่า”

“ค่ะ ค่ะ” แคทเธอรีนวางสายและโยนโทรศัพท์ลงข้าง ๆ อย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเธอก็รีบลุกขึ้นจากน้ำ ท่ามกลางเสียงหอบหายใจของเธอ หญิงสาวพูดขึ้น “คุณโลว์ยอนส์ ช่วยออกไปก่อนได้ไหมคะ?”

“ได้ครับ เรียกผมนะครับถ้าคุณต้องการอะไร” เวสลีย์ชำเลืองมองไปที่โทรศัพท์ที่อยู่บนพื้นด้วยความรู้สึกที่ระคนกันไปหมด ก่อนที่เขาจะหันหลังกลับแล้วเดินออกไป

ความคิดในหัวของเขาเต็มไปด้วยบทสนทนาระหว่างแคทเธอรีนและฌอนก่อนหน้านี้

...

ระหว่างทางกลับบ้าน เวสลีย์เฝ้ามองเธอด้วยความกังวล “เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน...”

“ตอนนี้เจฟฟี่เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดในฮัดสัน แล้วเขาจะเข้าชิงตำแหน่งประธานในเดือนหน้า ดิฉันเดาว่าเขามีโอกาสชนะมากที่สุด ถ้าเป็นแบบนั้น ดิฉันกลัวว่ารีเบคก้าจะยิ่งทำตัวร้ายกาจมากขึ้นไปอีกเมื่ออยู่ในฮัดสัน”

แคทเธอรีนเล่าทุกอย่างออกมา

เวสลีย์ค่อนข้างตกใจ “ตระกูลโจนส์มีส่วนเกี่ยวข้องกับฮัดสันตั้งแต่เมื่อไรกันครับ? ถ้าข่าวนี้ถูกแพร่ออกไป สถานภาพของตระกูลโจนส์อาจจะตกต่ำกว่าตระกูลคลาร์ก”

“ดิฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ” แคทเธอรีนขมวดคิ้วเข้าหากัน รู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างผิดปกติ “ก่อนหน้านี้ที่ศาล คุณพ่อของดิฉันดูเหมือนจะเกรงกลัวตระกูลคลาร์ก ถึงอย่างนั้น ฉันเองก็เป็นแค่ลูกสาวที่รับมาเลี้ยง ไม่ใช่เรื่องแปลกที่พวกเขาจะไม่บอกเรื่องบางเรื่องให้ดิฉันทราบ”

เวสลีย์รู้สึกสงสารเธอขึ้นมา “คุณอยากให้ผมช่วยสืบประวัติภูมิหลังให้คุณไหม...”