คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 175

“...”

ในตอนแรกแคทเธอรีนรู้สึกง่วงนิดหน่อย แต่เมื่อได้ฟังคำพูดของป้าลินดา เธอก็รู้สึกขนลุกขึ้นมา

เธอกล่อมให้ตัวเองเชื่อไม่ได้หรอกว่า เธอเป็นที่รักของฌอน

ถึงอย่างไรก็ตาม เธอก็เชื่อว่าเขาเป็นห่วงเธอ

เมื่อรู้ว่ายังมีใครบางคนเป็นห่วงเธออยู่ นั่นก็ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย

ป้าลินดาเตือนขึ้น “คราวหน้า คุณบอกให้คุณฮิลล์ทราบเอาไว้จะดีกว่านะคะ ถ้าคุณจะไม่กลับบ้าน ผู้ชายมักจะคิดมากค่ะ”

“ได้ค่ะ” แคทเธอรีนพยักหน้ารับด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปหมด

เพราะเมื่อวานเธอเกือบติดกับของรีเบคก้าเสียแล้ว หญิงสาวจึงต้องตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา เธอคงไม่โชคดีมีคนมาช่วยเธอเสมอไป

น่าเสียดายจริง ๆ ที่เธอต้องเสียภาพแบบร่างของเธอไป ฌอนอุตส่าห์หาคนมาช่วยเธอร่างแบบให้เสร็จกลางดึก คน ๆ นั้นก็เก่งจริง ๆ

“เอ่อ ป้าลินดาคะ ป้าเห็นคนที่ออกมาจากห้องทำงานเมื่อเช้าวานนี้ไหมคะ? เขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายคะ? แล้วพวกเขาดูอายุราว ๆ เท่าไรกัน?”

แคทเธอรีนเดาว่าคนเก่งที่อดหลับอดนอนร่างแบบให้จนเสร็จ ต้องกลับไปในตอนนั้นเช้าเท่านั้น

ป้าลินดาพบว่ามันแปลก ๆ “เมื่อวานไม่มีใครออกมาเลยนะคะ ตอนที่ป้าตื่นตอนหกโมง ป้าก็เห็นคุณชายฮิลล์เดินออกมาจากห้องของคุณแล้วค่ะ”

“แบบนั้นก็หมายความว่า ป้าไม่ได้ยินเสียงรถเข้าหรือออกจากบ้านเลย ใช่ไหมคะ?”

“ไม่ได้ยินเลยจริง ๆ ค่ะ ดูจากอายุของป้าแล้ว ป้าก็นอนไม่ค่อยหลับซะด้วย ป้าต้องรู้สิคะ ถ้ามีใครมา”

ป้าลินดาส่ายหน้าทันที

แคทเธอรีนรู้สึกตกใจ เมื่อวานนี้ ถ้าไม่มีใครมาตอนกลางดึก คนที่ร่างแบบให้เธอจนเสร็จก็ต้องเป็นฌอนน่ะสิ

ถ้าเป็นแบบนั้น แล้วเขารู้วิธีออกแบบได้อย่างไร? ทักษะการออกแบบขั้นพื้นฐานของเขานั้นดีเยี่ยมจนน่าประหลาดใจ!

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว แคทเธอรีนก็กลับไปที่ห้องของเธอแล้วนอนหลับ หมู่นี้ เธอรู้สึกอ่อนเพลียและหมดเรี่ยวหมดแรง

ไม่รู้ว่าเธอหลับไปนานแค่ไหน ในที่สุดเธอก็ลืมตาขึ้นด้วยความมึนงง ทันใดนั้นเอง เธอก็เห็นร่างสูงนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอ ผู้ชายคนนั้นสวมชุดสีดำ ซึ่งเน้นให้เห็นรูปร่างอันสมบูรณ์แบบของเขา เขามองมาที่เธอด้วยใบหน้าอันหล่อเหลาและดวงตาสีเข้มของเขา น่าดึงดูดใจอะไรอย่างนี้

แคทเธอรีนรู้สึกสับสนพลางกะพริบตา รู้สึกราวกับเป็นความฝัน นี่เธอกำลังฝันถึงฌอนอยู่หรือเปล่านะ?

เมื่อสังเกตเห็นท่าทางมึนงงของเธอ ผู้ชายคนนั้นก็เอื้อมมือมาบีบจมูกของเธอ

“เจ็บนะคะ”

แคทเธอรีนลุกขึ้นนั่งทันทีพลางหาวออกมา ปลายจมูกเล็กของเธอเป็นสีแดง ขณะที่ดวงตาของเธอคลอไปด้วยน้ำตาที่ดูคล้ายกับหยาดน้ำค้างยามเช้าซึ่งส่องประกายวิบวับ

ดวงตาของฌอนหม่นลง “เมื่อคืนคุณไปไหนมา?”

“คุณบอกว่าจะกลับมาวันพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอคะ?” แคทเธอรีนยังคงมึนงง เธอพยายามทำให้แน่ใจว่าเขานั่งอยู่ข้างเตียงของเธอจริง ๆ