คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 225

“ฉันว่าแล้วว่าคุณชายฮิลล์จะต้องทำอะไรบางอย่าง” เจฟฟี่ชี้นิ้วไปที่แคทเธอรีนพลางต่อว่าเธอ “ดูซิ คุณชายฮิลล์มาที่นี่แล้ว แกไปจัดการปัญหาของแกเองจะดีกว่า”

“อย่าไปมีเรื่องกับเขาอีกล่ะ” รีเบคก้าพยายามจะซ้ำเติมเธอเมื่อเธอผิดพลาด “ถ้าเธอไปมีเรื่องกับคุณชายฮิลล์อีก แม้แต่ฉันเองก็เกลี้ยกล่อมเขาให้เธอไม่ได้เหมือนกัน”

“ก็แค่ลากเธอลงไปข้างล่าง” คำแนะนำของเจฟฟี่ได้รับการยอมรับจากคณะกรรมการหลายคน

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสี่ถึงห้าคนเดินเข้ามาหาแคทเธอรีน ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม เอลก้าวเข้ามาหน้าแคทเธอรีนเพื่อขวางพวกเขาเอาไว้ “ถ้าพวกแกกล้าแตะต้องเธอ อย่ามาหาว่าฉันไม่เตือน”

“พวกแกมัวรออะไรกันอยู่? จับสองคนนี้เดี๋ยวนี้” เจฟฟี่ยังคงไม่พอใจที่เอลถีบเขาเมื่อหลายวันก่อน ตอนนี้โอกาสที่จะได้แก้แค้นเธอมาถึงแล้ว

เมื่อแคทเธอรีนรู้สึกว่าพวกเขากำลังจะทะเลาะกัน เธอก็ลากเอลออกไป “ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องจับฉันหรอก ฉันไปเองได้”

เมื่อเธอพูดจบ เธอเป็นคนแรกที่ออกจากห้องประชุม

รีเบคก้าแนะนำขึ้น “ตามไปดูดีกว่าค่ะ จับตาดูเธอเอาไว้สักหน่อยก็ดีเหมือนกัน”

“นั่นสิ อย่างน้อย เราจะได้ห้ามเธอไม่ให้ไปมีเรื่องกับคุณชายฮิลล์อีก”

แล้วทุกคนก็ลงไปข้างล่าง

พวกเขาเดินไปที่ห้องรับแขกที่ด้านล่าง

คุณชายฮิลล์สวมเสื้อแจ็คเก็ตหนาเตอะ เขาซุกตัวขณะที่ถือแก้วกาแฟร้อนเอาไว้ จากสีหน้าที่ซีดเซียวบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา เห็นได้ชัดว่าเขากำลังป่วย

เมื่อแคทเธอรีนคิดถึงตอนที่วิลลี่นอนอยู่บนพื้นห้องน้ำโดยไม่มีเสื้อผ้าติดกายเลยเมื่อคืนนี้ เธอไม่แน่ใจว่าเขาป่วยมานานแค่ไหนแล้ว เขาอาจจะป่วยเพราะเหตุการณ์นั้นก็ได้ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอยู่ลึก ๆ เธอรู้สึกว่าจริง ๆ แล้ว คนหน้าด้านอย่างวิลลี่คงไม่สนใจกับภาพถ่ายพวกนั้น

แคทเธอรีนไม่ได้เป็นห่วงตัวเองเพราะเธอไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ไม่มีอะไรที่เธอจะต้องเป็นห่วง นอกเสียจากฌอนที่อาจจะถูกลากเข้ามาเกี่ยวข้อง

“ผมขออภัยอย่างสูงครับคุณชายฮิลล์” เจฟฟี่เดินเข้ามาหาเขา แล้วประจบประแจงด้วยการขอโทษเขาก่อนเป็นอันดับแรก “ผมหวังว่าคุณจะไม่ถือสาและให้อภัยพวกเรา อย่าลดตัวลงมาเกลือกกลั้วกับพวกเรา”

“ใช่ครับ” ผู้อำนวยการเออร์ไวน์พูดเสริมขึ้นทันที “เราได้ทำการปลดแคทเธอรีนออกจากตำแหน่งประธาน และปลดเธอออกจากคณะกรรมการบริหารบริษัทแล้ว”

รีเบคก้ากรีดร้องออกมาเสียงแหลม เธอรีบวิ่งไปหาวิลลี่แล้วจับแขนของเขาเอาไว้ “หยุดเตะเขาเถอะค่ะคุณชายฮิลล์ นี่เป็นพ่อของฉันนะคะ”

“หุบปากไป นังโง่!”

วิลลี่ตบหน้าของเธอ เธอล้มลงบนพื้น “เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะแก แม่งเอ้ย! สิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดคือการไปเกี่ยวข้องกับแก”

ถ้าไม่ใช่เพื่อรีเบคก้า วิลลี่ก็คงไม่ไปมีเรื่องกับแคทเธอรีน ตามด้วยฌอน ทั้ง ๆ ที่ได้รับบาดเจ็บ แต่เขายังต้องออกไปตากลมอยู่ด้านนอกระเบียงตลอดทั้งคืน หนาวเกือบตาย เขาอยากจะกระโดดตึกลงมาเพื่อจบความทุกข์ทรมานของเขาด้วยซ้ำ

“คุณทำอะไรของคุณคะ คุณชายฮิลล์?”

รีเบคก้ารู้สึกสับสนที่ถูกตบต่อหน้าผู้คน

ตอนที่เธออยู่กับวิลลี่ ความวิตถารนั้น ทุกวันนี้ที่เธอปรนเปรอให้เขา เธอยังปรนนิบัติเขาต่าง ๆนานายามที่เธอหลับนอนกับเขา เธอทำแบบนั้นเพื่ออยากจะช่วยตัวเองและเจฟฟี่ให้กลับมามีอำนาจในบริษัท

ก่อนที่เธอจะทันได้ทำให้แคทเธอรีนได้รู้ถึงบทเรียนของเธอ ทว่า เธอกลับเป็นฝ่ายพ่ายแพ้เสียเอง รีเบคก้ารู้สึกเสียใจจนร้องไห้ออกมา “คุณชายฮิลล์ แคทเธอรีนต่างหาก นังนั่นต่างหากที่เป็นคนทำร้ายคุณ”