คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 274

ในตอนเช้า แคทเธอรีนลงมาข้างล่างหลังจากที่นอนไม่หลับทั้งคืน บรรยากาศภายในห้องนั่งเล่นค่อนข้างแปลกออกไป

โจเอลนั่งอยู่ที่โซฟาขณะที่เมลานี่กอดแขนของเขาเอาไว้พลางพูดด้วยความดีใจ “คุณพ่อไม่รู้หรอกว่าเมื่อคืนนี้คุณชายฮิลล์คนโตสนใจหนูมากแค่ไหน ในบรรดาผู้หญิงทุกคน เขาดูประทับใจหนูตั้งแต่แรกเจอ แถมยังชวนหนูให้เต้นรำกับเขาด้วย คุณผู้หญิงฮิลล์ยังพูดคุยกับหนูตั้งนาน ขอให้หนูเป็นแฟนกับเขา”

นิโคลายิ้มกว้างราวกับปากจะฉีกถึงหู “เมลานี่ถือว่าเป็นคนที่โชคดีมาก ฉันรู้ว่าลูกสามารถหาคนที่ใช่ได้จากความสวยและความสามารถของลูก แต่ฉันคิดไม่ถึงเลยนะคะ ว่าลูกจะได้แต่งงานกับคุณชายฮิลล์คนโต พระเจ้าช่วย คุณชายฮิลล์คนโตเป็นผู้ชายที่ร่ำรวยที่สุดในออสเตรเลียเลยนะคะ ในอนาคต ทรัพย์สมบัติในตระกูลฮิลล์ทั้งหมดจะต้องเป็นของลูก”

“อย่าลืมไปว่ายังมีเลียมอยู่ในตระกูลอีกคน” ด้วยสีหน้าไม่พอใจ โจเอลเตือนนิโคลาและเมลานีเมื่อเห็นท่าทางของพวกเธอ

“แล้วยังไงเหรอคะ? ถึงทุกคนจะรู้ว่าคุณชายฮิลล์คนโตออกจากฮิลล์ คอร์ปอเรชั่น ไปก่อนหน้านี้ เลียมก็ขาดคุณสมบัติที่จะดำเนินกิจการให้ดีเหมือนกัน”

เมลานี่พูดอย่างอวดดี “ถึงคุณชายฮิลล์คนโตจะไม่มีตำแหน่งในฮิลล์ คอร์ปอเรชั่น แต่ด้วยฐานะคุณชายคนโตของตระกูลก็ยังโดดเด่น ไม่มีใครที่หนูอยากจะแต่งงานด้วยในชีวิตของหนูนอกจากเขา”

นิโคลายิ้มกว้าง “ลูกสองคนตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกเห็นและเหมาะสมกันที่สุดลูก”

โจเอลรู้สึกรำคาญ “จริง ๆ แล้วลูกไปร่วมงานเลี้ยงของตระกูลฮิลล์ แล้วทำไมต้องปิดบังพ่อด้วย? ลูกกลัวว่าพ่อจะให้แคทเธอรีนไปด้วยอย่างนั้นเหรอ? ความคิดของลูกแย่มากเลยนะ”

เมลานี่ทำหน้าไม่พอใจ “แล้วมีเหตุผลอะไรที่จะให้เธอไปล่ะคะ? เมื่อคิดดูแล้วว่าเธอไม่เคยไปรวมงานเลี้ยงใหญ่โตแบบนั้น หนูก็กลัวว่าเธอจะทำให้ครอบครัวของเราต้องขายขี้หน้า ยิ่งไปกว่านั้นนะคะ เธอเองก็หมั้นแล้วไม่ใช่เหรอคะ? ถ้าเธอได้เจอกับคนรวยในแคนเบอร์ราเยอะ ๆ เธอจะไม่ตัดสินใจทิ้งคู่หมั้นที่สถานะต่ำกว่าเธอเหรอคะ?”

“ลูก...” โจเอลโมโหมากจนเขาตบโต๊ะอย่างแรงแล้วยืนขึ้น ทว่า เมื่อเขาเห็นแคทเธอรีนกำลังยืนอยู่ที่บันได เขาก็นิ่งอึ้งไปในทันที “เคธี่...”

“อุ๊ปส์ เคธี่ อย่าเข้าใจเมลานี่ผิดไปนะจ๊ะ” นิโคลาแสร้งยิ้มออกมา “จริง ๆ แล้ว เมลานี่แค่เป็นห่วงกลัวว่าเธอจะไม่คุ้นเคยกับงานเลี้ยงแบบนี้ เพราะเธอเพิ่งมาจากเมลเบิร์น มิหนำซ้ำ งานเลี้ยงของตระกูลฮิลล์ มักจะพิเศษเสมอ”

แคทเธอรีนแอบขมวดคิ้ว แม่เลี้ยงของเธอพูดจามีสาระได้แค่นี้เองเหรอ เมื่อลองไตร่ตรองดูแล้ว พวกเขาเพียงต้องการที่จะเยาะเย้ยเธอที่ไม่ค่อยได้รู้เรื่องอะไรมากนัก

ถึงอย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่เคยคิดจะเข้าไปรู้จักมักจี่กับคุณชายฮิลล์คนโตอะไรนั่นอยู่แล้ว

เธออยากจะอยู่ให้ไกลจากคนในตระกูลฮิลล์

“ถ้างั้นก็ไปซื้อเสื้อผ้ากับแม่ของลูกไป” โจเอลส่งบัตรเครดิตให้ “อย่าเอาแต่ซื้อเสื้อผ้าให้แค่เมลานี่ แคทเธอรีนเพิ่งมาถึงและมีเสื้อผ้าติดตัวมาน้อยมาก ซื้อเสื้อผ้าให้เธอสัก 20 ถึง 30 ชุดด้วย แล้วให้ที่ร้านจัดส่งเสื้อผ้ามาที่นี่ทันที”

รอยยิ้มของนิโคลาและลูกสาวของเธอเปลี่ยนกลับเป็นชะงักนิ่ง ขณะที่เมลานี่กำลังจะโวยวายออกมาด้วยความโกรธ นิโคลาก็ส่งสายตาไปที่เธอ หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ออกไปซื้อของ โจเอลถอนหายใจออกมาเมื่อมองไปที่พวกเธอที่ออกไป “แคทเธอรีน พ่อหวังว่าลูกจะไม่ถือสา น้องสาวของลูกเป็นพวกวัตถุนิยม แล้วก็ถูกอานิโคลาตามใจมากจนเกินไป”

“คุณพ่อคะ ไม่เป็นไรเลยค่ะ หนูไม่ได้ถือสา”

แคทเธอรีนส่ายหน้าพร้อมกับระบายยิ้มอย่างอ่อนโยน ดวงตาสีเข้มของเธอเป็นประกายมีเสน่ห์ ใบหน้าของเธอปราศจากการแต่งแต้ม ทำให้เธอดูสวยบริสุทธิ์ราวกับสโนว์ไวท์

โจเอลนิ่งอึ้งไป ลึก ๆ ในใจแล้ว เขารู้สึกสงสารเธอจับใจ

แท้ที่จริงแล้ว ความสวยระดับแคทเธอรีน เธอเหมาะสมกับคุณชายฮิลล์คนโตมากกว่า เคราะห์ซ้ำกรรมซัดที่โชคชะตาช่างโหดร้าย เขาอยากพาเธอกลับมาที่บ้านให้เร็วกว่านี้

“มาเถอะลูก พ่อจะพาลูกไปที่ยูล คอร์ปอเรชั่น”