คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 325

แคทเธอรีนรู้สึกตกใจ จริง ๆ แล้วตอนนั้นเธอรู้สึกไม่ชอบเลียม ทว่า บัดนี้พวกเขาทั้งคู่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่คล้ายกัน “คุณไม่ควรใส่ใจเรื่องแบบนี้นะคุณชายฮิลล์คนรอง เราเลือกภูมิหลังของเราไม่ได้หรอกค่ะ ยิ่งไปกว่านั้นนะคะ ชีวิตของคุณก็มีความสุขกว่าฉัน พ่อแม่ของคุณแต่งงานกันนะคะ”

“ครับ ถึงอย่างนั้นก็เถอะนะ คนอื่น ๆ ก็มักจะเปรียบเทียบผมกับพี่ชายของผม ผมอยู่ใต้เงาของเขาเสมอแหละครับ” เลียมไหวไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “มาเถอะครับ ผมจะพาคุณไปพบท่านอธิบดี”

“... ขอบคุณนะคะคุณชายฮิลล์คนรอง”

แคทเธอรีนเดินตามหลังเขาไปหลังจากที่ละล้าละลังอยู่ครู่หนึ่ง เพราะบริษัทมีพนักงานมากกว่า 10,000 คน เธอจึงไม่อาจทิ้งโอกาสนี้ไปได้

...

สามวันต่อมา

ฌอนกลับมาที่แคนเบอร์ราหลังจากที่เขาไปประชุมที่ต่างประเทศเสร็จแล้ว ทันทีที่เครื่องบินลงจอดที่สนามบิน เฮดลีย์ก็ได้ทำการรายงานสถานการณ์ของบริษัทให้เขาทราบ

ฌอนฟังอย่างเงียบ ๆ หลังจากที่เขาขึ้นรถแล้ว เฮดลีย์ก็พูดขึ้น “ใบอนุญาตที่ดินของฮัดสันได้รับการอนุมัติแล้วนะครับ”

ฌอนปลดเนคไทที่คอของเขาออก “นั่นเป็นที่ดินของฉัน ใครเป็นคนช่วยเธอ?”

“คุณชายฮิลล์คนรองครับ”

“...”

มีความเงียบเกิดขึ้นอยู่ครู่หนึ่ง

เฮดลีย์รู้สึกหวาดกลัวเมื่อเขารู้ว่าฌอนกำลังยิ้มออกมาอย่างเหยียด ๆ “เลียมวางแผนจะทำอะไร?”

“เป็นเพราะคุณชายฮิลล์คนรองทราบเรื่องนี้หรือเปล่าครับ?” เฮดลีย์ถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ฉันคิดว่าหมู่นี้เขาออกจะว่างจนเกินไปหน่อย โครงการในประเทศเอฟ ยังไม่คืบหน้า มอบหมายให้เขาไปจัดการที่นั่นซะ” ฌอนสั่งด้วยความเคร่งขรึม

เฮดลีย์รู้สึกไม่สบายใจ “สถานการณ์ปัญหาการเหยียดสีผิวที่ประเทศเอฟในตอนนี้ร้ายแรงมากเลยนะครับ ระยะหลัง ๆ มานี้ ที่นั่นไม่ค่อยปลอดภัยมากนัก คุณผู้หญิงฮิลล์อาจจะไม่พอใจเรื่องนี้ได้นะครับ”

“ท่านไม่พอใจอะไรต่ออะไรอยู่แล้วล่ะ” ฌอนหัวเราะออกมาอย่างไม่ใส่ใจ “แคทเธอรีนรู้สึกว่าฮัดสันปลอดภัย และเธอใช้ชีวิตโดยไม่ต้องกังวลใช่ไหม? น่าเสียดาย เธอมีจุดอ่อนมากเกินไป”

เฮดลีย์ขมวดคิ้วเข้าหากัน เขารู้สึกว่าฌอนกำลังจะโมโห เป็นอีกครั้งที่ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่น จะต้องพบกับความวุ่นวายในไม่ช้านี้ เมื่อบริษัทลงหลักปักฐาน

...

เวสลีย์ไม่ได้พูดอะไรตลอดการเดินทาง ไม่ว่าแคทเธอรีนจะรู้สึกตัวช้าแค่ไหนก็ตาม แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าเขาไม่สบายใจ “เกิดอะไรขึ้นคะ? ใครทำให้คุณโกรธ?”

“คุณย้ายออกจากบ้านตระกูลยูลและอยู่ที่โรงแรมตามลำพังโดยไม่บอกให้ผมรู้เลย แถมคุณยังไม่บอกผมเรื่องปัญหาที่เกิดขึ้นกับบริษัทของคุณด้วย” เวสลีย์หน้าบึ้งด้วยความไม่พอใจ “แคทเธอรีนครับ ผมเป็นคู่หมั้นของคุณนะ แต่ทำไมผมรู้สึกว่าคุณทำเหมือนผมเป็นคนแปลกหน้า?”

“...”

แคทเธอรีนลังเลอยู่สักพักพลางพูดขึ้น “คุณมีเรื่องมากมายที่ต้องจัดการในบริษัทของคุณเหมือนกันนะคะ ฉันไม่อยากรบกวนคุณเพราะปัญหาของฉัน...”

“ไม่ว่าจะมีเรื่องมากมายเกิดขึ้นในบริษัทของผมก็ตาม ผมก็รับมือไหว เพราะคุณเป็นแฟนของผม จึงเป็นหน้าที่ของผมที่ต้องรับผิดชอบดูแลคุณให้มากเท่าที่ผมจะทำได้ ผู้ชายควรจะแบ่งเบาภาระของผู้หญิงไม่ใช่เหรอครับ?”

สีหน้าของเวสลีย์หม่นลง “ผมรู้ว่าผมไม่ได้มีอิทธิพลที่แคนเบอร์รา แต่ผมอยากให้คุณรู้เอาไว้ว่าไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ผมจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อช่วยคุณ เคธี่ คุณทำให้ผมรู้สึกไม่เอาไหนมากเลยนะครับ”

“ฉันเสียใจค่ะ” แคทเธอรีนแสดงความเสียใจออกไป “ฉันจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ”

“ถ้าคุณรู้สึกเสียใจจริง ๆ ออกจากโรงแรมแล้วมาอยู่กับผม” เวสลีย์จับมือของเธอ “ผมซื้อวิลล่าที่แคนเบอร์รา ซึ่งเหมาะสำหรับให้เราทั้งคู่อยู่ด้วยกัน”

แคทเธอรีนไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้โดยไม่รู้ตัว ตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บก่อนหน้านี้ เขาเลยไม่สามารถทำอะไรเธอได้ ทว่าตอนนี้เขาหายดีแล้ว เธอไม่อาจรับประกันได้ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ถ้าเธออาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกับเขา