คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 331

เวสลีย์มองตามร่างบางที่เดินจากไปด้วยแววตาแข็งกร้าวซึ่งแฝงไปด้วยความเย็นชา

เขากำมือแน่น

เขาระงับความโกรธของเขาเอาไว้จนกระทั่งถึงบริษัท ในที่สุดเขาก็อดไม่ได้ที่จะทำลายข้าวของในห้องทำงาน

จู่ ๆ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

เป็นเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคย เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยความโมโหและยกขึ้นแนบหู เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของชายคนหนึ่งดังขึ้น “คงจะเจ็บปวดน่าดู ที่ต้องเห็นคู่หมั้นของตัวเองนอนกับผู้ชายคนอื่น”

“แกเป็นใคร?” แววตาของเวสลีย์สั่นระริก เสียงนี้ไม่คุ้นหูเลยแม้แต่น้อย

“ฉันยังรู้มาอีกว่านายไม่เคยเสียไตของนายไป นายจงใจแกล้งทำเป็นบาดเจ็บเพื่อหลอกลวงแคทเธอรีน โจนส์ แล้วแกก็รู้ประวัติของเธอมานานแล้ว แกเลยคิดว่าแกจะใช้ตระกูลยูลในการไต่เต้า...”

“หุบปาก!” เวสลีย์ไม่อาจกลั้นเสียงร้องโวยวายของเขาได้ในขณะที่รู้สึกเย็นไปถึงกระดูกสันหลัง เป็นครั้งแรก ที่เขารู้สึกถูกเปิดโปงจนหมดเปลือก ความรู้สึกนั้นเลวร้ายมาก

“ฉันเป็นคนที่ช่วยแกแก้แค้นได้ยังไงล่ะ” เสียงทุ้มต่ำนั้นพูดขึ้น “ฉันยังช่วยให้โกลเด้น คอร์ปอเรชั่น เป็นบริษัทชั้นนำระดับประเทศได้อีกด้วย ฉันช่วยแกแย่งผู้หญิงที่แกชอบกลับมาได้ตราบใดที่ในอนาคตแกเชื่อฟังฉัน”

“แกต้องการอะไร?” เวสลีย์ไม่เข้าใจ

“แกไม่จำเป็นต้องรู้”

เวสลีย์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ “ได้ ฉันตกลง”

เขาอยากเป็นคนที่มีอำนาจและทำให้ฌอนได้รับความอับอายเช่นเดียวกับที่เขาต้องเจอในวันนี้

จากภาพสะท้อนบนหน้าจอโทรศัพท์ ใบหน้าที่เคยอ่อนโยนและหล่อเหลาของเขากลับกลายเป็นน่ากลัวและบิดเบี้ยว

...

“ถ้าแกไม่มีเวลามาเจอฉัน ให้ฉันมาหาแกแทนได้ใช่ไหม ประธานฮิลล์?”

ดวงตาเฉียบคมของลีอาฉายแววความโกรธเคือง “ฉันเห็นว่าแกปีกกล้าขาแข็งจนไม่ใส่ใจคำพูดของฉันเลย ฉันยังเป็นแม่ของแกอยู่นะ”

“แม่งั้นเหรอ?” ริมฝีปากของฌอนเหยียดยิ้มประชดประชันเมื่อได้ยินคำนั้น “แล้วคุณแม่ที่รักมาทำอะไรที่นี่ล่ะครับ แทนที่จะตะลอน ๆ ไปกับสามีนักดนตรีของคุณ?”

“แกก็รู้ดีว่าทำไม” น้ำเสียงของลีอาฟังดูหงุดหงิด “ย้ายเลียมกลับมาทันที ตอนนี้ประเทศเอฟไม่สงบ แกพยายามจะฆ่าน้องหรือไง?”

“คนเป็นพันล้านยังอยู่ในประเทศเอฟได้เลย พวกเขาทั้งหมดก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่ครับ ทำไมเขาจะต้องกลัวไปก่อนด้วย?” ฌอนเอนหลังพิงพนักพลางกอดอกเอาไว้ “ตอนที่ผมไปคุยเรื่องโครงการที่แอฟริกา มีทั้งโรคระบาด ไหนจะสงครามกลางเมืองอีก แต่ผมไม่เห็นแม่จะเป็นห่วงผมบ้างเลย”

ลีอามองไปยังใบหน้าที่คล้ายคลึงกับ แบรนนอน โลว์แล้ว ท่าทางของเธอก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา “แล้วแกเหมือนน้องหรือไง? แกมันแมลงสาปที่ฆ่าเท่าไรก็ไม่ตาย เหมือนพ่อของแกนั่นแหละ”

“ขนาดนั้นเลย?” ฌอนเอียงศีรษะ แล้วรอยยิ้มบนริมฝีปากบางของเขาก็ลึกขึ้น “ดีแล้วนี่ แม่ไม่อยากให้เขามาชิงดีชิงเด่นกับผมเพื่อฮิลล์ คอร์ปอเรชั่น ไม่ใช่เหรอ? ปล่อยให้เขาได้พบเห็นอะไรต่อมิอะไรตอนที่เขาอยู่ที่นั่นเถอะ”