คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 335

“ผมจะทำเอง” ฌอนถอดเสื้อแจ็คแก็ตออกพลางพับแขนเสื้อขึ้น

แคทเธอรีนรู้สึกแปลกใจ หลังจากที่ได้รู้จักเขามานาน เธอไม่เคยเห็นเขาทำอะไรเกินกว่าการถือตะหลิว แล้วเขาจะทำอาหารได้อย่างไร?

ฌอนไม่รู้ว่าจะทำอาหารอย่างไรจริง ๆ แต่เขาเรียนรู้ได้ มีวิธีการสอนทำอาหารมากมายในโทรศัพท์ของเขา เขาจึงเชื่อว่าการทำอาหารไม่ได้ยากถึงขนาดนั้น

หลังจากที่ใช้เวลาเป็นชั่วโมง ในที่สุดเขาก็ทำอาหารได้สองจานและซุปหนึ่งถ้วย เนื้อปลา มะเขือม่วงไหม้ และซุปไก่ที่ดูไม่ค่อยน่ากิน

แคทเธอรีนมองไปที่หลังมือของเขาซึ่งมีรอยแดงเพราะถูกน้ำมันลวกเอา ถ้าเขาไม่รีบทายาทันที พรุ่งนี้เขาจะต้องเป็นแผลพุพองอย่างแน่นอน

ริมฝีปากของเธอขยับ ทว่าเธอไม่ได้พูดออกไป เขาสมควรได้รับแล้วล่ะ เธอไม่ยอมใจอ่อน

“ทานให้หมด” ฌอนตักซุปไก่ใส่ถ้วยมาให้เธอ

ฝีมือหั่นไก่ของเขาแย่มาก และเห็นได้ชัดว่าเขาใช้มีดไม่ค่อยเป็น ทว่าส่วนผสมในซุปไก่นั้นดีแถมรสชาติยังดีอีกด้วย สำหรับมะเขือม่วงไหม้นั้น แคทเธอรีนรู้สึกว่ารสชาติเกินกว่าจะบรรยายออกมาด้วยคำพูดไม่กี่คำได้

ฌอนลองชิมดูแล้วรู้สึกว่ารสชาติไม่อร่อย จากนั้นเขาจึงตัดเนื้อปลาชิ้นใหญ่ให้กับเธอ “กินนี่สิ”

แคทเธอรีน “...”

ปลาเป็นอาหารที่คนมีอาการบาดเจ็บรับประทานไม่ได้ แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้เรื่องนั้นเลย

แต่ถึงอย่างนั้น เธอยังคงทานปลาและมะเขือยาวแต่โดยดี โดยไม่ได้เรื่องมากเลย

ฌอนที่ไม่ได้สังเกตในตอนแรก เมื่อเขาได้ลองชิมเนื้อปลาในเวลาต่อมา และพบว่ามันคาวเกินจะทนไหว เขาโยนมะเขือม่วงและเนื้อปลาทิ้งไปด้วยความรำคาญ “พอแล้ว เลิกกิน ดูก็รู้ว่ารสชาติไม่ดี ทำไมคุณถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ?”

เสียงของเขาที่ดังขึ้นด้วยความรำคาญ ทำให้มือของแคทเธอรีนสั่นไปหมด ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความรู้สึกวิตกกังวลและตื่นตกใจ

หัวใจของฌอนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาเอง น้ำเสียงของเขากลัดกลุ้มและเด็ดขาดเมื่อเขาพูดออกมา “แคทเธอรีน โจนส์ ผมขอให้คุณอยู่กับผมเหมือนที่คุณเคยอยู่ที่เมลเบิร์น...”

แคทเธอรีนอึ้งไปและเอียงคอมองเขา แววตาของเธอสั่นไหว “คุณอยากให้ฉันพยายามเอาใจคุณมากกว่านี้เหรอคะ?”

ช่วงเวลาของพวกเขาในเมลเบิร์นต่างจากพวกเขาในตอนนี้ เพื่อที่จะตามจีบเขา เธอเชื่อฟังเขาโดยไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ ฝืนตัวเองให้ระงับอารมณ์ของเธอ และเลิกทำทุกอย่างที่เธอชอบทำ

เมื่อเธอพูดจบ หญิงสาวสังเกตเห็นว่าใบหน้าที่เคยอ่อนโยนของฌอนกลับเป็นเย็นชาและเคร่งขรึมอย่างรวดเร็วจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า... เหมือนเช่นคืนนั้น...

หญิงสาวตื่นตระหนกและหวาดกลัว “ฉันผิดไปแล้วค่ะ ฉันจะไม่เรียกร้องอะไรอีกแล้ว ทำเหมือนว่าฉันไม่ได้พูดอะไรออกไปนะคะ อย่าทำร้ายฉัน...”

ความโกรธที่กำลังแล่นไปที่หัวของฌอน จู่ ๆ ก็มลายหายไป แล้วเขาก็ได้สติขึ้นมาเมื่อเขาได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของเธอ

เขาไม่ได้ตั้งใจจะโกรธ แต่เธอไม่เข้าใจว่าเลียมเป็นหนามยอกอกของเขา เลียมเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับเขา

“ผมจะไม่ทำร้ายคุณ” ฌอนจับแขนของเธอพลางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ด้วยหวังว่าเธอจะสงบลง

แคทเธอรีนมองเขาด้วยความหวาดกลัว “ฉันอยากขึ้นไปพักผ่อนข้างบนค่ะ”

เธอไม่อยากอยู่กับเขาต่อไปแล้วจริง ๆ

ฌอนอุ้มเธอขึ้นบันไดและวางเธอลงบนเตียงโดยไม่พูดอะไรสักคำ “คุณยังทานอาหารไม่อิ่ม ผมจะโทรสั่งให้โรงแรมส่งอาหารมาให้ ผมจะมาหาคุณทีหลังนะ”