คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 334

มือของฌอนนิ่งค้างกลางอากาศ และในปากเขาก็รู้สึกขมไปหมด ในที่สุดเขาก็ได้รับรู้ว่ารสชาติของการทำอย่างไรก็ได้รับผลแบบนั้นกลับคืนมาเป็นอย่างไร

เขาทำอะไรเพื่อบั่นทอนคนคนหนึ่งจนอยู่ในสภาพแบบนี้ได้?

แคทเธอรีนจากที่เมื่อก่อนเคยเป็นคนสดใสและบอบบาง เต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวเอง

เขามักจะเห็นเธอหลงตัวเองอยู่หน้ากระจกอยู่บ่อยครั้ง ราวกับว่าเธอเชื่อว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก

เขาคิดถึงผู้หญิงที่น่ารักและซุกซนคนนั้น

“ออกมาเถอะ เลิกซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่ม คุณจะหายใจไม่ออกนะครับ” เขาเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มออก ทว่ากลับเห็นเธอกัดนิ้วตัวเองอย่างหนัก ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสาย

“ก็ได้ ผมจะออกไป ผมจะไปสั่งให้คนนำอาหารมาให้คุณ เพราะคุณไม่ได้ทานอะไรมาตลอดทั้งคืน”

ฌอนถอนหายใจออกมาพลางหันหลังเดินจากไป

ไม่นานนัก พยาบาลก็เข้ามา

เมื่อแคทเธอรีนเห็นว่าฌอนออกไปแล้ว ความกลัวภายในใจของเธอก็ค่อย ๆ คลายลง ทว่าร่างกายของเธอยังคงเจ็บหนัก เธอไม่รู้สึกหิวเลย และหลับไปหลังจากที่ทานอาหารได้เพียงไม่กี่คำ

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น ท้องฟ้าก็สว่างเสียแล้ว

ฌอนยืนอยู่ที่หน้าหน้าต่าง กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ พลางพูดด้วยเสียงเบา

“วันนี้ฉันจะไม่เข้าบริษัท ยกเลิกประชุมซะ”

“แต่รองประธานฮิลล์จะเข้าร่วมประชุมในวันนี้...”

“ฉันบอกให้ยกเลิก ก็คือยกเลิก”

ฌอนหันกลับมาและเห็นดวงตาสวยงามของเธอ

แคทเธอรีนสะดุ้งสุดตัว ฌอนเดินไปที่เตียงและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คุณหมอบอกผมว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้เป็นครั้งแรกของคุณ ก่อนหน้านี้ผมเข้าใจผิด ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำตัวเหมือนเมื่อวานอีกแล้ว คุณให้อภัยผมได้ไหมครับ?”

ในตอนเช้า เขาบอกให้เฮดลีย์เตรียมของใช้ในบ้านจำนวนมาก และซื้อเสื้อผ้าสำหรับผู้หญิงเอาไว้เต็มตู้

รถยนต์จอดที่ลานจอดรถ ฌอนก้มลงอุ้มเธอลงจากรถ

แคทเธอรีนปล่อยให้เขาอุ้มเธออย่างว่าง่าย สิ่งที่สำคัญกับเธอในตอนนี้คือต้องอดทน เมื่อสืบหาสาเหตุการตายคนของเชอรีน โจนส์ พบและได้ลงมือแก้แค้นแล้ว เธอก็จะออกจากแคนเบอร์ราไป เธอไม่ต้องการฮัดสันอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่เธอต้องการคืออิสระ

ฌอนอุ้มเธอเดินไปที่โซฟาแล้วเปิดโทรทัศน์ให้เธอ แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่เคยเปิดทีวีมาก่อน เพราะเขาเปิดเครื่องไม่ได้แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแล้วก็ตาม

“พอเถอะค่ะ ค่ำแล้วนะคะ ฉันจะไปทำอาหารเย็นค่ะ” แคทเธอรีนฝืนทนความเจ็บปวดแล้วลุกขึ้น

“เจ็บแบบนี้คุณจะทำอาหารได้ยังไง? อย่าขยับเลย” ฌอนห้ามเธอพลางจับเธอเอาไว้ เธอจึงนั่งลง

“การทำอาหารให้คุณเป็นหน้าที่ของฉันนะคะ” แคทเธอรีนเชื่อฟังราวกับสาวใช้ตัวน้อย ๆ “คุณจะทานอะไรล่ะคะ ถ้าฉันไม่ทำอาหารให้คุณ?”

ฌอนรู้สึกอารมณ์เสีย ที่ผ่านมา เขาไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าให้เธอเชื่อฟังเขาแบบนี้ ทว่าตอนนี้ที่เธอเชื่อฟังแล้ว เขากลับรู้สึกราวกับว่าในอกของเขาคับแน่นจนหายใจไม่ออก