คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 333

แคทเธอรีนรู้สึกว่าเธอตกลงในหุบเหวนรกอันโหดร้ายที่กลับกลายเป็นฝันร้ายที่สุดของเธอ...

...

02:00 น.

เมื่อฌอนรู้สึกตัวจากความโกรธ และภาพที่เขาเห็นทำให้เขารู้สึกตกใจตัวเอง

หญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ เขานอนขดตัวราวกับลูกบอลด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของเธอซีดลงมากทั้งริมฝีปากของเธอก็ซีดจนไม่มีสีเลือด

“แคทเธอรีน!” หัวใจของฌอนกระตุก

ทว่า หญิงสาวกลับนิ่งไม่ไหวติง

ฌอนรู้สึกตกใจมาก เขารีบใช้ผ้าปูที่นอนห่อตัวเธอเอาไว้ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นแล้วรีบนำตัวส่งโรงพยาบาล

กลางดึกที่ทางเดินในโรงพยาบาล

ฌอนยืนอยู่หน้าหน้าต่างบานสูงจรดเพดานและพยายามจุดบุหรี่ แต่ก็ต้องรู้สึกว่ามือของเขาสั่นเทา แม้เวลาจะผ่านไปนานแล้ว เขากลับยังจุดบุหรี่ไม่ได้

“ฉันทำให้” เชสเตอร์ จิวเวล ที่สวมเสื้อกาวน์สีขาวเดินเข้ามาหาเขาด้วยแววตาที่ซับซ้อน “นายควบคุมตัวเองไม่ได้ เกิดเรื่องนั้นขึ้นอีกแล้วเหรอ? ฉันคิดว่าอาการติดบุหรี่ของนายเองก็ดูเหมือนจะหนักขึ้นนะ”

“วันนี้ฉันเจอลีอามา เลยคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้” ฌอนรู้สึกกระวนกระวายใจ “เธอเป็นยังไงบ้าง?”

“ให้แพทย์หญิงในโรงพยาบาลตรวจเธอแล้ว...” เชสเตอร์มองดูเขา “นายต้องบ้าไปแล้วจริง ๆ หมอบอกแล้วว่าแคทเธอรีนเพิ่งจะเสียพรหมจรรย์ไป และต้องพักผ่อนอย่างน้อยสองถึงสามวัน ว่าแต่นายทำอะไรลงไป?”

“นายพูดว่าอะไรนะ?” ฌอนหันหน้าไปมองเชสเตอร์

“นั่นเป็นสิ่งที่หมอไลล์พูด นายควรรู้เอาไว้ว่าหมอไลล์คนนี้เก่งมากจนฉันใช้เงินจำนวนมากเพื่อพากลับมาจากต่างประเทศ เธอเจอผู้ป่วยมามากและมีประสบการณ์ค่อนข้างมาก”

ทุกคำพูดที่เชสเตอร์พูดราวกับมีเสียงระเบิดดังหึ่งในหัวของฌอน

ถ้าอย่างนั้น… แคทเธอรีนและเวสลีย์ โลว์ยอนส์ก็บริสุทธิ์จริง ๆ น่ะสิ?

เขาเข้าใจเธอผิดไปเหรอ?

“เธอ… เธอไม่ได้มีอะไรกับเวสลีย์ โลว์ยอนส์จริง ๆ เหรอ?” ฌอนรู้สึกว่าสมองของเขาที่เคยฉลาดหลักแหลมมาตลอด จู่ ๆ ก็เกิดใช้งานขึ้นมาไม่ได้

สิ่งที่เขาทำลงไปก่อนหน้านี้ ไร้ซึ่งมนุษยธรรม

เขาอยากชดใช้ให้กับเธอ เขาจะไม่มีวันปล่อยเธอให้กลับไปหาเวสลีย์ โลว์ยอนส์ อีกแล้ว

ในตอนนั้นเอง จู่ ๆ แพขนตาของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงก็ไหวระริก

ฌอนที่ไม่รู้จะสู้หน้ากับหญิงสาวอย่างไร รู้สึกทำอะไรไม่ถูก

แคทเธอรีนค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เมื่อเธอเห็นร่างสูงที่ถูกแสงไฟส่องลงมาที่ข้างเตียงของเธอ ภาพความโหดร้ายนั้นที่ผุดขึ้นในความทรงจำของเธอทันที

หญิงสาวสั่นทั้งร่างด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าของเธอขาวซีดไปหมด “อย่าเข้ามา!”

แคทเธอรีนรู้สึกกลัวจริง ๆ เธอพยายามเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้าง แก้วตาแววใสของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัวที่มีต่อเขา

หัวใจของฌอนสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด เขาพยายามเอื้อมมือไปหาเธอ “ไม่ต้องกลัว ผมจะไม่...”

“กรี๊ดดดด อย่าแตะตัวฉัน!” แคทเธอรีนซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มด้วยความตกใจกลัว ร่างกายสั่นเทาราวกับลูกนกที่ต้องลมหนาว “ฉันไม่กล้าอีกแล้วค่ะ ฉันไม่น่าตบคุณเลย ต่อไปนี้คุณจะทำอะไรก็ตามใจคุณเลยนะคะ ตอนนี้ฉันกลัวแล้วจริง ๆ ฉันได้รับบทเรียนของฉันแล้วค่ะ!”