“เคธี่ ไม่ต้องพูดอะไรเลย ฉันรู้ว่าเขาต้องเป็นคนสำคัญจากครอบครัวที่มีอิทธิพล แต่ฉันไม่กลัว อย่างมากที่สุด ฉันอาจจะถูกทำให้เสียโฉมเหมือนกับเธอ ฉันเป็นหนี้เธอมากขนาดนี้ ถ้าฉันไม่เข้าใจผิดว่าฌอน ฮิลล์ เป็นคนอื่นตั้งแต่แรก เธอคงไม่ถูกลากเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเขา”
เฟรยาเกือบร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกผิด
“โอ้ งั้นทุกอย่างเริ่มต้นเพราะคุณ ผมรู้ว่าผู้หญิงโง่ ๆ แบบคุณรู้จักแค่การคุยโวโอ้อวดเท่านั้น และคุณไม่ได้หมายความแบบนั้นเลย” ร็อดนีย์พูดอย่างชั่วร้าย
“หุบปากไปเลย ไอ้ตุ๊ด” เฟรยาคำรามใส่เขา
"คุณพูดอะไร?" ใบหน้าที่หล่อเหลาของร็อดนีย์กำลังจะกลายเป็นน้ำแข็ง
“ฉันพูดอะไรผิดไปเหรอ? คุณเป็นผู้ชายที่ใส่เสื้อสีชมพู คุณดูสวยกว่าผู้หญิงและคุณพูดมากกว่าผู้หญิงเสียอีก คุณเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงล่ะ?"
“คุณมันผู้หญิงโง่ ๆ ถ้าผมไม่ฆ่าคุณ…” ร็อดนีย์กำลังจะเข้าหาเธอด้วยความโกรธ แต่เชสรีบรั้งเขาเอาไว้ “พี่ชาย ใจเย็น ๆ น่า”
“นายไม่ได้ยินที่เธอด่าฉันเหรอ? ฉันจะใจเย็นได้ยังไง?” ร็อดนีย์โกรธจัด
เฟรยาเสริมขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ “อย่าโกรธเลย คุณสวยนะ คุณดูดีแม้แต่ในเวลาที่คุณโกรธ”
แคทเธอรีนปวดหัว “เฟรยา พอแล้ว เขาเป็นเจ้านายของเธอ เขาคือ ร็อดนีย์ สโนว์ ประธานของโอเชอร์ คอร์ปอเรชั่น”
เฟรยาพูดไม่ออก
อะไรนะ?
“ถ้าคุณพูดอีกคำ ผมจะทำให้เห็นว่าผมเป็นผู้ชาย” ร็อดนีย์เตือน
“พอแล้ว หยุดทะเลาะกันได้แล้ว ที่นี่คือห้องพักผู้ป่วย คนไข้ต้องการพักผ่อน” ฌอนขัดจังหวะอย่างเย็นชา และทุกคนก็เงียบลงทันที
สายตาของฌอนกวาดไปทั่วห้องและมองไปที่ร็อดนีย์ “ร็อดนีย์ นายเป็นผู้ชาย ดังนั้นจงใจกว้าง เฟรยาเป็นเพื่อนของแคทเธอรีน ปล่อยเธอไป”
“...”
ร็อดนีย์มองไปที่เฟรยาผู้ซึ่งเพิ่งกลอกตาใส่เขา “ฌอน นายนี่เนรคุณจริง ๆ ฉันแค่พูดขึ้นมาเพื่อนาย เพราะว่าเธอกำลังตำหนินายนะ”
เชสดึงเขาและพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ร็อดนีย์ พอได้แล้ว ฉันเข้าใจเฟรยา บอกตามตรงว่าเมื่อเห็นรีนเป็นแบบนี้ ฉันเองก็โกรธฌอนมากด้วยเช่นกัน ฉันยังโทษตัวเองว่าไม่ควรโทรหาฌอนให้มาที่เมลเบิร์นตอนนั้นเลย”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...