คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 415

“ฉันก็แค่อยากรู้เอง เป็นไปได้ไหมคะที่เขาจะหยุดความต้องการของเขาเอาไว้ได้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้แต่งงานตอนที่เขาอายุมากแล้ว?”

ฌอนเลิกคิ้วขึ้นแล้วมองแคทเธอรีนด้วยสายตาที่ยากจะเข้าใจ “แน่นอนว่าเป็นไปได้ ผมเองก็อยู่คนเดียวมาตลอดก่อนที่ผมจะเจอกับคุณ”

“...แล้วแฟนเก่าของคุณล่ะ?” เธอไม่อาจทนเก็บไว้ได้อีกแล้ว คำพูดบางคำไม่อาจพูดออกมาดัง ๆ ได้ แต่เธอก็ไม่ควรถูกทำเหมือนคนโง่

ท่าทางของฌอนเปลี่ยนไปทันที หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดขึ้นด้วยความรู้สึกที่ผสมปนกันไปหมด “ผม...”

ทว่าแคทเธอรีนไม่อยากฟังเขาต่อ เธอจึงเปลี่ยนเรื่องคุยโดยพูดขึ้น “ถ้าผู้ชายไม่แต่งงาน มันเป็นเพราะเขามีเซ็กส์ไม่ได้ หรือเขาอาจจะมีใครในหัวใจ ฉันคิดว่าเขาต้องชอบนิโคลา”

ฌอนพูดขึ้น “... ไม่มีทาง”

“คุณไม่เชื่อฉันหรือคะ?” แคทเธอรีนนิ่วหน้า “สัญชาตญาณของผู้หญิงแม่นยำมากเลยนะคะ เมื่อก่อนฉันเคยอ่านหนังสือจิตวิทยามา คนที่พิการตั้งแต่ยังเด็ก บางคนก็มองโลกในแง่ดีและมีความสุข ในขณะที่บางคนก็มีนิสัยเลวร้าย”

“ไม่ว่าจะกรณีใดก็ตาม นี่ก็เป็นแค่การคาดเดาของคุณนะ ต้องมีหลักฐาน แต่คนที่ทำร้ายพ่อของคุณต้องกลัวว่าเขาจะฟื้นคืนสติขึ้นมา คนคนนั้นอาจจะเป็นคนลงมือเองด้วยซ้ำ...”

“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะ ตอนนี้เราต้องรอ เมื่อเริ่มมีคนเคลื่อนไหว เพียงเท่านั้นเราก็จะจับตัวคนบงการได้”

แคทเธอรีนสบตากับฌอนแล้วเขาก็เข้าใจได้ในทันที นี่แหละผู้หญิงของเขา ตอนแรกเขากลัวว่าเธอจะรับมือกับความสับสนวุ่นวายในแคนเบอร์ราไม่ได้

แต่เธอกลับก้าวหน้าเร็วกว่าที่เขาคิดเอาไว้เสียอีก

...

วันถัดไป ในขณะที่ท้องฟ้าสว่างสดใส

เฮดลีย์นำผลการสอบสวนมารายงาน “ไม่มีอะไรผิดปกติกับคนขับรถบรรทุกที่ประสบอุบัติเหตุครับ เป็นรถเก๋งของผู้อำนวยการยูลเองที่เสียการควบคุมและชนเข้ากับรถบรรทุกเมื่อถึงทางเลี้ยว ตำรวจมีการชันสูตรศพของคนขับรถของผู้อำนวยการยูลแล้ว และพบว่าในท้องของเขามียาเสพติดจำนวนมากครับ”

“คนขับเกิดภาพหลอนจากการเสพยาอย่างนั้นเหรอ?” แคทเธอรีนรู้สึกแปลกใจ

เฮดลีย์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่สามารถกลั้นหัวเราะไว้ได้จึงหัวเราะออกมาเสียงดัง

“นายหัวเราะอะไรของนาย? ออกไป” ฌอนมองเขาด้วยสายตาอันเย็นชา

“ทำไมคุณถึงชอบโหดร้ายกับเขาจังเลยคะ” แคทเธอรีนมองตามแผ่นหลังของเฮดลีย์อย่างเห็นอกเห็นใจเมื่อเขาออกไป คนที่ทนกับอารมณ์ของเขาได้คงใกล้จะไม่มีเหลืออยู่แล้ว

“เขาไม่ใช่ภรรยาของผมสักหน่อย คุณกำลังพูดว่าผมต้องอ่อนโยนกับเขาอย่างนั้นเหรอ?” ฌอนจับมือของเธอ “ตอนนี้ที่ผมทำได้คืออ่อนโยนแค่กับคุณเท่านั้น”

แคทเธอรีนเหม่อลอยไปครู่หนึ่ง แต่เธอก็รู้สึกตัวได้อย่างรวดเร็ว

เธอมีบาดแผลเต็มไปหมด แล้วภายในหัวใจของฌอนก็ยังมีคนที่เขายังลืมไม่ได้ เธอไม่สามารถทุ่มให้เขาหมดทั้งใจได้ ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดมากขึ้น

“ผมก็พยายามจะโรแมนติกกับคุณ แต่คุณกลับจิตใจว่อกแว่กอย่างนั้นเหรอ?” ด้วยความผิดหวัง ฌอนดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอดพลางกัดริมฝีปากของเธอราวกับเป็นการลงโทษ “คุณรักผมหรือเปล่า?”