คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 416

“...”

แบบนี้ควรเป็นเรื่องปกติหรือเปล่า? หัวข้อการสนทนาเปลี่ยนจากเรื่องหนึ่งไปสู่อีกเรื่องหนึ่งอย่างรวดเร็ว

ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่เมลเบิร์น แคทเธอรีนจะต้องตอบกลับว่าเธอรักเขาอย่างไม่ลังเลแน่นอน ทว่าในตอนนี้...

ความลังเลในชั่วระยะสั้น ๆ ของเธอ ทำให้ฌอนรู้สึกใจหาย “ยากนักเหรอที่จะตอบคำถามนี้?”

“คุณสามีคะ ตอนนี้คุณควรจะไปทำงานได้แล้วนะ” แคทเธอรีนผลักเขาออกไปและขึ้นไปที่ชั้นบน

ฌอนมองดูเธอจากไป และแววตาของเขาก็หม่นลง

เขาไม่ได้โง่จนไม่รู้ความหมายของคำพูดเหล่านั้นของเธอว่ามันหมายความว่าอย่างไร

หลังจากมาถึงที่บริษัท

เขาสืบค้นในเว็บด้วยความหงุดหงิด: [ทำไมผู้หญิงถึงไม่หึง?]

คำตอบที่ 1 : [ผู้หญิงคนนี้พึ่งพาตัวเองได้ เธอมีเหตุผล และรู้จักระงับความรู้สึกของตัวเองแม้ว่าเธอจะออกเดทอยู่]

คำตอบที่ 2 : [ผู้หญิงคนนี้ใจแข็ง เธอมีความเชื่อใจในอีกฝ่าย และเธอให้ความเข้าใจเขาอย่างเต็มที่]

คำตอบที่ 3 : [เธอไม่ได้รักคุณมากพอ]

“...”

คำตอบที่สามเป็นบ้าอะไร?

เขาทำถ้วยที่ถืออยู่แตก

เฮดลีย์ที่ได้ยินเสียงดังขึ้นมาและมองเขาด้วยความเป็นห่วง อารมณ์ของคุณชายฮิลล์คนโตเริ่มแย่ลงอีกแล้ว

เขาไม่เข้าใจ คุณชายฮิลล์คนโตแสดงความรักต่อคุณโจนส์อย่างเปิดเผย แต่เขาจะต้องโกรธขึ้นมาทันที

เฮดลีย์รู้สึกเป็นห่วง ดูเหมือนอาการป่วยของคุณชายคนโตจะแย่ลงไปอีก

“แคทเธอรีน เธอหมายความว่ายังไง? ฉันหวังดีนะ แถมยังขับรถมาตั้งไกลเพื่อปลอบเธอ ฉันรถติดอยู่เป็นชั่วโมง...”

ในตอนที่เฟรยาระเบิดความโกรธออกมา เธอก็เห็นร่างที่หล่อเหลาและสง่างามกำลังเดินก้าวยาว ๆ เข้ามาหาเธอ

ลำคอของเธอรู้สึกแห้งผาก

คนในความทรงจำของเธอที่เธอพยายามลืมให้ได้ จู่ ๆ ก็มาปรากฏตัวต่อหน้าต่อตาของเธอ

เธอรู้สึกหายใจไม่ออก ราวกับว่ามีบางอย่างระเบิดอยู่ในหัวของเธอ เธอกระวนกระวาย รู้สึกแปลก ๆ และทำตัวไม่ถูก

“เฟรยา...” แพทริคเดินมาขวางหน้าเธอเอาไว้

ในช่วงเวลาที่พวกเขาแยกออกจากกัน ผู้หญิงที่เคยติดตามเขาไปทุกที่กลับดูดีขึ้นผิดหูผิดตา เธอปล่อยผมหยิกเป็นลอนสีน้ำผึ้ง สวมเสื้อคาร์ดิแกนสีแดงทับเสื้อยืดสีขาวตัวโคร่ง และรองเท้าบูท ดร.มาร์ตินส์ เธอแต่งหน้าเบา ๆ แต่หน้าตาของเธอเหมือนกับลูกครึ่งเล็กน้อย เธอจึงแสดงอารมณ์ที่เฉื่อยชาออกมา ทว่ากลับน่าดึงดู

ย้อนกลับไปในตอนนั้น เธอดูผอมลงเล็กน้อยตอนที่พวกเลิกรากันไป

ทว่าตอนนี้ เธอดูมีน้ำมีนวลและมีชีวิตชีวาราวกับเธอมีชีวิตใหม่