คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 419

ผู้หญิงที่เป็นคนจูบเขาก่อนหน้านี้กำลังเช็ดหน้าเช็ดปากของเธออย่างแรง ราวกับว่าเธอไปจูบอะไรที่สกปรกมา

“เฟรยา ลินช์...” ร็อดนีย์โกรธจัด

“อยากได้ทิชชู่ไหม?” เฟรยาหยิบกระดาษทิชชู่แผ่นหนึ่งส่งให้เขา ดวงตาลึกซึ้งของเธอยังส่องประกายด้วยน้ำตาราวกับลูกแมวไร้เดียงสา

ร็อดนีย์หยิบทิชชู่มาด้วยความรำคาญ และเช็ดริมฝีปากของเขาทันที “สกปรกโสโครก”

“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกันแหละ” เฟรยาพยักหน้ารับในขณะที่เธอเห็นด้วย “จูบกับคนแปลกหน้าที่ฉันไม่ได้รักนี่อึดอัดมากเลยเนอะ”

“...”

เธอไม่รู้สึกเหรอว่าเขาพยายามทำให้เธอขายหน้า?

ร็อดนีย์รู้สึกว่าความโกรธของเขากำลังถูกเมินเฉย และหัวใจของเขาแทบจะปวดร้าวจากความโกรธ “แล้วเธอร้องไห้ทำไม? ฝืนใจทิ้งผู้ชายคนนั้น แต่เธอกลับฉีกหน้าเขา เธอไม่คิดว่าดูเจ้ามารยาไปหน่อยเหรอ?”

“นายไม่มีแฟนแน่ ๆ” เฟรยาพูดขึ้นทันที “จูบเมื่อกี้นายแบบเงอะ ๆ งะ ๆ สุด ๆ ไปเลย คงไม่ใช่จูบแรกของนายหรอกใช่ไหม?”

“พล่ามอะไรไร้สาระ...”

ร็อดนีย์รู้สึกอับอายเป็นอย่างมากที่เธอรู้ทันเขา เขาอดไม่ได้ที่จะพ่นคำหยาบคายออกไป

“ดูเหมือนว่าฉันจะเดาถูก” เมื่อดูท่าทางที่เหมือนกับจะระเบิดด้วยความโกรธ ความรู้สึกแปลก ๆ ของเฟรยาก็ผุดขึ้นมาทันที “นายไม่รู้เหรอว่าพวกผู้หญิงน่ะเจ้ามารยา? พวกผู้ชายที่ดูถูกผู้หญิงว่าเจ้ามารยาจะไม่มีวันได้มีแฟนหรอก รู้ไว้ซะด้วย”

ร็อดนีย์กัดฟัน “เฟรยา เมื่อกี้ฉันช่วยเธอไปแล้ว อย่างน้อยที่สุด นี่เป็นวิธีปฏิบัติของเธอต่อผู้มีพระคุณหรือไง?”

“แล้วฉันขอให้นายมาหรือไง? ดูเหมือนว่านายจะเป็นคนเต็มใจวิ่งเข้ามาและเรียกฉันว่า ‘ที่รัก’ แถมนายยังมาพูดจาชวนให้เข้าใจผิดเข้าไปอีก อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่านายคิดจะทำเรื่องไม่ดี”

เฟรยาเยาะเย้ยแล้วเดินจากไป จากนั้นเธอจึงเห็นแคทเธอรีนที่กำลังเดินมา

แคทเธอรีนหยุดชะงักเมื่อเธอเห็นร็อดนีย์ที่อยู่ข้างหลังเฟรยา “เธอสองคน...”

“... นั่นคือเหตุผลที่เธอควรจะออกเดทและตกหลุมรักไง” แคทเธอรีนถอนหายใจยาวหยียด “ดูฉันสิ หลังจากที่แต่งงานแล้ว ฉันออกไปทานอาหารกับผู้ชายคนอื่นไม่ได้เลย แม้ว่าฉันจะไปเที่ยวกับผู้หญิง ฉันยังต้องรายงานให้เขารู้เลย ฉันต้องกลับบ้านทันทีที่เลิกงานเพราะฌอนจะอารมณ์เสียถ้าฉันกลับบ้านดึก”

“ช่างเถอะ ยังไงฉันก็คิดว่าฉันไม่อยากแต่งงานแล้ว” เฟรยารู้สึกหวาดกลัวเมื่อได้ฟังแคทเธอรีน

...

ในตอนเย็น

ฌอนยังไม่กลับมาเมื่อแคทเธอรีนกลับถึงบ้าน

ป้าจัสมินเตรียมผักเอาไว้เรียบร้อยแล้ว แคทเธอรีนมองผักบนเขียงแล้วพูดขึ้น “ป้ายังหั่นเนื้อไม่มากพอนะคะ แล้วผักแค่นี้ก็ยังไม่พอด้วยเหมือนกัน”

“แต่นี่มันก็เยอะแล้วนะคะ” ป้าจัสมินรู้สึกแปลกใจ “ปกติแล้วมันจะเหลือ...”