คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 473

เมื่อแคทเธอรีนลงมาข้างล่างเพื่อดื่มน้ำ จู่ ๆ เธอก็นึกถึงเหตุการณ์ที่พี่เลี้ยงของฌอนเคยขังเขาเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าเมื่อครั้งเขายังเด็ก...

แก้วในมือของเธอตกลงบนพื้น

เธอรีบวิ่งขึ้นบันไดและเปิดตู้เสื้อผ้า

ร่างกายของฌอนขดราวกับลูกบอล ใบหน้าซุกหน้าลงกับเข่า เขาตัวสั่นราวกับลูกสุนัขที่หวาดกลัว

“ฌอนคะ ออกมาเถอะค่ะ” แคทเธอรีนพยายามดึงเขาออกมาแต่ก็ไม่สำเร็จ

“หนาวมาก... อย่าตีผม...” ฌอนปิดหูแน่นที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้

เธอไม่อยากรู้สึกสงสารเขา ทว่าเธอกลับใจอ่อนและสับสนด้วยความรู้สึกเจ็บปวดในตอนนั้น

“ฉันจะไม่ตีคุณค่ะ อย่านอนข้างในนะคะ กลับมานอนบนเตียงนะ ไม่เป็นไรแล้วนะคะ” แคทเธอรีนกอดเขาเอาไว้พลางลูบศีรษะด้านหลังของเขาอย่างแผ่วเบาซ้ำ ๆ

เมื่อร่างของเขาหยุดสั่น เธอจึงช่วยพยุงเขาไปที่เตียงและห่มผ้าห่มให้เขา

ทว่าผู้ชายคนนั้นกลับจับมือของเธอเอาไว้แน่น เธอผละออกมาไม่ได้เลย

แคทเธอรีนพยายามดึงมือออกหลายครั้ง ทว่าก็ไม่สำเร็จ ในที่สุดเธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากนอนอยู่ข้าง ๆ

ในตอนแรกเธอตั้งใจที่จะไปนอนที่ห้องนอนแขกหลังจากที่เขาหลับสนิทไปแล้ว แต่เธอกลับหลับสนิทไปเสียเองเพราะเธอเหนื่อยมากเกินไป

เธอไม่รู้ว่าเธอหลับไปนานแค่ไหน

ในความงัวเงีย เธอรู้สึกว่ามีคนกำลังจูบริมฝีปากของเธอด้วยความกระหาย

คลื่นความเย็นแผ่ซ่านไปทั่วผิวของเธอ

เธอลืมตาขึ้น เมื่อเธอเห็นผู้ชายที่คร่อมทับอยู่เหนือร่างของเธอ เธอจึงผลักเขาออกไปด้วยความโกรธ “ใครให้คุณจูบฉันไม่ทราบ?”

“เคธี่ คุณเป็นห่วงผมมากแน่ ๆ คุณถึงอยู่ข้าง ๆ ผมตลอดทั้งคืน คุณเป็นห่วงผม” ฌอนยิ้มกว้างและจ้องมองเธออย่างมีความสุข “คืนดีกันเถอะนะครับ”

“ไม่มีทางเด็ดขาด”

แคทเธอรีนเห็นริมฝีปากของเขาและนึกถึงภาพที่เชลลีนั่งอยู่บนตัวของเขาในห้องนอน เธอรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาและวิ่งเข้าไปอาเจียนในห้องน้ำ

แม้อาหารเช้าจะดูไม่น่ารับประทาน แต่เธอหิวมากเพราะเมื่อกี้เธอเพิ่งอาเจียนไป

แต่ถึงอย่างไรเธอก็จะไม่ยอมกินมัน

“ขอโทษนะ ฉันไม่ชอบกินอาหารเช้าแบบนี้”

เธอปฏิเสธอย่างเย่อหยิ่งและเดินไปที่ประตู

“...”

บ้าเอ๊ย ทำไมฟังดูคุ้น ๆ นะ?

ใช่แล้ว เขาเคยพูดกับเธอเมื่อก่อน ตอนที่เธอทำอาหารเช้าให้กับเขาครั้งแรก

ผู้หญิงคนนี้เจ้าคิดเจ้าแค้นจริง ๆ

...