คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 493

“คนดีครับ นี่เป็นช่วงเวลาที่พิเศษในชีวิตของพวกเรา เพื่อความปลอดภัยของเจ้าตัวเล็กของเรานะครับ” ฌอนประคองเธอขึ้นและช่วยเธอใส่แผ่นซับ

ในระหว่างวิธีการทั้งหมด แคทเธอรีนอยากจะทุบหัวตัวเองและฆ่าตัวตาย

เมื่อเธอกลับมาที่เตียง ใบหน้าของเธอก็แดงราวกับผลไม้ที่อยู่บนโต๊ะ

เธอเริ่มจะรำคาญหูรำคาญตาและอยากจะกินให้หมด แต่ฌอนก็รีบลุกขึ้นทันทีที่เธอคว้ามีดปอกผลไม้ “นั่งลง ผมทำเอง”

สรุปแล้ว ฌอนอยู่ในห้องพักผู้ป่วยตลอดทั้งบ่ายและเย็น แคทเธอรีนไม่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องอะไรเลย สิ่งที่เธอได้รับอนุญาตให้ทำคือ นอน เอนหลัง และหลับ

ผลจากการนอนมากเกินไป ทำให้เธอตื่นตั้งแต่ 06:00 น. ของเช้าวันรุ่งขึ้น

เมื่อเธอลืมตา เธอเห็นว่าฌอนนอนหลับอยู่บนหมอนใบเดียวกับเธอ เธอไม่รู้ว่าเมื่อไรที่เขาขึ้นมานอนเบียดอยู่กับเธอเมื่อคืน

ความโกรธของเธอระเบิดออกมาเมื่อเธอนึกถึงภาพที่เชลลีจับมือของเขาเมื่อวานนี้

ถึงอย่างไรก็ตาม ใบหน้าที่หมดจดของผู้ชายคนนี้ยามเขากำลังหลับสนิทนั้น น่ามองยิ่งกว่ายามเขาตื่นขึ้นมาเสียอีก

ขนตาของเขาดกหนาราวกับปีกของผีเสื้อ ผิวของเขาเรียบเนียนไม่มีรูขุมขน ทั้งจมูกและริมฝีปากของเขาสวยงาม หน้าตาของเขาดูราวกับงานศิลปะที่พระเจ้าบรรจงสร้างสรรค์ขึ้นมาอย่างพิถีพิถัน...

ขณะที่เธอกำลังพินิจมองอยู่ จู่ ๆ ดวงตาสีเข้มของผู้ชายคนนั้นก็ลืมขึ้น

แคทเธอรีนตกใจแล้วเตะเขาโดยไม่รู้ตัว “เมื่อคืนนี้ใครอนุญาตให้คุณขึ้นมาบนนี้คะ?”

ฌอนลุกขึ้นนั่งด้วยความเจ็บปวดพลางมองไปรอบ ๆ มีความสับสันฉายแววอยู่ในดวงตาของเขา “ที่นี่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงสวมชุดคนไข้ล่ะ?”

แคทเธอรีนรู้สึกใจหายขึ้นมาทันที

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา ที่พวกเขาได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เธอรู้สึกว่าความจำของฌอนกำลังแย่ลงเรื่อย ๆ ทว่าเธอคาดไม่ถึงว่าเขาจะลืมว่าเธอท้องหลังจากที่ตื่นขึ้นมา แม้กระทั่งความจำของชายวัย 80 ปี ก็ยังไม่แย่ขนาดนี้

ทำไมเขาถึงจำมันไม่ได้เลย?

เขาอยากจะคิดให้ออก ทว่าสมองของเขาเริ่มเจ็บร้าวขึ้นมาอีกครั้ง เขายกมือขึ้นปิดขมับทั้งสองข้าง เขาปวดหัวมากจนเขายืนไม่ไหว

แคทเธอรีนมองป้าจัสมิน “เรียกหมอที่รักษาเขามาทีค่ะ”

ในเวลาเพียงไม่นาน หมอไลล์และเชสเตอร์ก็เข้ามาพร้อมกันเพื่อทำการตรวจร่างกายของฌอนอย่างละเอียด

สิบนาทีต่อมา หมอไลล์ก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าหนักใจ “นี่เป็นอาการของการสูญเสียความทรงจำ ผมคิดไม่ถึงว่าอาการของคุณจะทรุดลงเร็วขนาดนี้นะครับ คุณชายฮิลล์”

ฌอนรู้สึกรับไม่ได้ “แต่ผมกินยาและมาให้ยาทางเส้นเลือดทุกวันนะ ทำไมมันถึงไม่ได้ผลบ้างเลย? คุณทำงานประสาอะไรของคุณ? ใช้ไม่ได้”

หมอไลล์หน้าแดงด้วยความละอายแก่ใจเมื่อถูกตำหนิ “ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมอาการนี้ถึงเกิดขึ้น ผมพยายามอย่างสุดความสามารถ...”