คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 498

ควีนนี่เองก็เริ่มกระวนกระวายใจขึ้นมาเหมือนกัน “คุณยายคะ ยกโทษให้คุณแม่เถอะนะคะ ท่านไม่ได้หมายความตาม...”

“คุณตาของแกกับฉันอายุปูนนี้แล้วนะ เราแค่อยากใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย เราทนความคิดชั่วร้ายแบบนี้ไม่ได้หรอก ควีนนี่ ถ้าแกรักแม่ของแกนัก งั้นจากนี้ไปแกก็ไม่ต้องกลับมาอีก”

คุณผู้หญิงฮิลล์รู้สึกผิดหวังมาก

เธอกวักมือและให้แม่บ้าน ‘ส่ง’ พวกเธอออกไป

“คุณยายคะ หนูขอโทษ...” แคทเธอรีนแสดงสีหน้าเสียใจ

“อย่าขอโทษไปเลย ฉันเห็นได้ชัดเจนว่าวาเลรี่เป็นคนที่รังแกเธอ ก็จริงที่ฉันไม่ได้โปรดปรานเธอมากนัก แต่ฉันยังแยกแยะระหว่างถูกและผิดได้อยู่”

คุณผู้หญิงฮิลล์เป็นคนตรงไปตรงมาเป็นอย่างมาก

แคทเธอรีนไม่ได้รู้สึกโกรธ ในทางตรงกับข้าม ท่าทีของคุณผู้หญิงฮิลล์ทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาก

“จากนี้ไปถ้ามีใครรังแกเธอ ขอแค่บอกฉันเท่านั้น ยังไงเธอก็ยังเป็นภรรยาของฌอน ในอนาคต เธอจะต้องดูแลคฤหาสน์หลังนี้ ดังนั้นเธอเดินสำรวจดูคฤหาสน์หลังนี้ได้เมื่อเธอมีเวลา และทำความคุ้นเคยกับมันซะนะ”

แคทเธอรีนนิ่งไป

คุณผู้หญิงฮิลล์ยอมรับเธอแล้วหรือ?

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังไม่รู้ว่าฌอนกับเธอจะเดินไปยังจุดสิ้นสุดด้วยกันได้ ด้วยสิ่งที่พวกเขาเป็นอยู่ในตอนนี้ได้หรือไม่

เมื่อคุณผู้หญิงเห็นเธอยังคงเงียบอยู่ ท่านมองใบหน้าของเธอ พลางลอบถอนหายใจ จากนั้นท่านจึงหันกลับไปพร้อมกับแม่บ้าน

“เป็นความน่าละอายใจจริง ๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับใบหน้าของเธอ ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเธอจะต้องเป็นคุณผู้หญิงที่ดูแลตระกูลฮิลล์ มันมากเกินไป...”

“ได้ เธอจะได้เป็นแม่ทูนหัวของเด็ก ๆ แน่นอน เธอหนีไม่พ้นหรอก”

แคทเธอรีนวางสายพลางวางโทรศัพท์ลง เมื่ออยู่ดี ๆ ประตูบานเลื่อนที่ระเบียงก็ถูกเลื่อนเปิดออก ฌอนที่สวมเสื้อคลุมตัวยาวสีน้ำเงินเดินเข้ามาพร้อมกับถือหนังสือหลายเล่มมาด้วย “ใครอยากเป็นแม่ทูนหัวของลูกสาวผมครับ? เฟรยา หรือแชริตี้?”

เสียงและการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของคนคนนั้น ทำให้เธอสะดุ้งด้วยความตกใจ

“ฌอน ฮิลล์ กี่ครั้งกี่หนแล้วคะ ที่คุณทำให้ฉันต้องตกใจ? คุณยายไม่ได้สั่งให้คุณนอนที่ห้องข้าง ๆ เหรอคะ? ทำไมคุณถึงมาทางระเบียงได้?”

“ผมกระโดดมาครับ” ฌอนเลิกผ้าห่มขึ้นพลางนั่งลงตามปกติ

แคทเธอรีนนวดขมับ เธอจำได้ว่าความห่างระหว่างระเบียงทั้งสองด้านข้างนอกนั้นมีความกว้างกว่าสองเมตร แต่ดูเหมือนว่าไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ก็ไม่มีอะไรมาขวางกั้นเขาในการมาหาเธอได้ “กลับไปเลยนะคะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องคุณยาย...”