คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 513

ซาร่าเม้มริมฝีปากด้วยความเจ็บปวดโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา

“ไม่เป็นไรหรอกร็อดนีย์ ซาร่าต้องมีเหตุผลของเธอ” เชสเตอร์พูดแทรกขึ้นมา

ร็อดนีย์มองซาร่าด้วยสายตาที่เคร่งขรึม จนในที่สุดเขาก็ถอนหายใจออกมา

“แล้วทำไมจู่ ๆ ก็กลับมา?” ฌอนที่เอาแต่เงียบมาตลอด จู่ ๆ ก็พูดขึ้น

หัวใจของซาร่าปวดร้าวเมื่อสายตาของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาอันคุ้นเคย เธอหันไปมองภาพถ่ายของเชลลีที่อยู่ด้านหลังของเขาช้า ๆ “เพราะฉันคิดไม่ถึงว่าเชลลีจะตาย เมื่อนึกถึงว่าเธอเป็นญาติที่รักของฉัน ฉันควรมาแสดงความเคารพต่อเธอเป็นครั้งสุดท้าย”

ทุกคนยังคงเงียบ

ทันใดนั้นเอง อเล็กซ์ก็เดิเข้ามาหาซาร่า เขากอดเธอเอาไว้พลางร้องไห้ออกมาทันที “ซาร่า ทำไมหนูถึงเพิ่งกลับมาเอาป่านนี้? การตายของเชลลีไม่ต่างอะไรกับโศกนาฏกรรมและไร้ซึ่งความยุติธรรม”

“เชลลีตายได้ยังไงคะ คุณลุง?” ซาร่าถามขณะที่สะอื้นไห้

หลังจากที่ได้ฟังคำถามนั้น อเล็กซ์ก็จ้องมองไปที่ฌอนทันที “เป็นฝีมือภรรยาของเขาและแชริตี้”

สีหน้าของซาร่าตึงไปเล็กน้อยแล้วก็ค่อย ๆ ซีดเผือดลง เธอกะพริบตาและเบนสายตาไปที่ฌอน “ฌอนนิค...”

ฌอนหลบสายตา “เป็นแชริตี้...”

“ฌอน เลิกเข้าข้างแคทเธอรีนสักทีเถอะ” ร็อดนีย์พูดด้วยความโมโห “ฉันอยากพูดมานานแล้ว ว่าแคทเธอรีนไม่คู่ควรกับนาย เพราะเธอมีแต่ความคิดชั่ว ๆ ตอนนี้ซาร่าก็กลับมาแล้ว นายควรกลับมาคบกับเธอจะดีกว่า”

ฌอนขมวดคิ้ว เมื่อเขากำลังจะแก้ต่าง ซาร่าก็พูดแทรกขึ้น “ร็อดนีย์ เลิกพูดเรื่องไร้สาระนะ ฌอนนิคมีภรรยาแล้ว นายจะมายุให้เขาหย่าได้ยังไง? ยิ่งไปกว่านั้น ฉันอยู่กับฌอนนิคไม่ได้อีกต่อไปแล้ว...”

“ทำไมจะไม่ได้? เขาคิดถึงเธอเสมอนะ หรือว่าเธอไม่รัก...”

“พอ” ฌอนพูดแทรกขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจ “ร็อดนีย์ ฉันดีใจนะที่ซาร่ากลับมา แต่ฉันแต่งงานแล้ว”

“เลิกเถียงกันเถอะ การกลับมาของซาร่าถือว่าเป็นโอกาสที่น่ายินดี คืนนี้พวกเราควรจะฉลองกัน” เชสเตอร์พูดขึ้น

“ขอบใจนะ แต่พวกนายกลับไปก่อนเถอะ ฉันอยากจะใช้เวลาอยู่เงียบ ๆ กับคุณลุง คุณป้าของฉันสักหน่อย”

ซาร่ามาที่ห้องส่วนตัวในคลับเฮาส์สาย “ขอโทษที่มาสายนะ หลังจากที่เผาศพเชลลีแล้ว คุณลุงกับคุณป้าก็ร้องไห้ไม่หยุดเลย”

“ไม่เป็นไร พวกเราเข้าใจ” เชสเตอร์ผายมือ “นั่งสิ”

ชายหนุ่มทั้งสามคนนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวห่างกันออกไป เชสเตอร์นั่งอยู่ตรงกลาง ในขณะที่ฌอนกับร็อดนีย์นั่งกันอยู่คนละฝั่ง

ขณะที่ลังเลอยู่ชั่วครู่ ซาร่าก็นั่งลงข้าง ๆ ร็อดนีย์

“ซาร่า ตอนนี้พวกเราทั้งสามคนก็มาอยู่ที่นี่แล้ว เธอช่วยบอกเราหน่อยได้ไหม ว่าทำไมก่อนหน้านี้เธอถึงกลับมาไม่ได้?” เชสเตอร์จ้องมองเธอ “เราเป็นเพื่อนของเธอ หัวใจของเราสลายเมื่อเรารู้ว่าเธอตายแล้ว เธอไม่คิดว่าควรจะอธิบายอะไรให้เราเข้าใจบ้างเลยเหรอ?”

“ฉัน...”

ซาร่าหลุบตาลงด้วยท่าทางเป็นกังวล เธอดื่มไวน์แดงที่อยู่บนโต๊ะเข้าไปอึกหนึ่ง จากนั้นเธอจึงฝืนยิ้มออกมาด้วยความเจ็บปวดและหวาดกลัว “พวกนายคงรู้ว่าฉันถูกลักพาตัวไปตอนที่ฉันอยู่กับเพื่อนที่ฟอเรสปาร์ค ในช่วงที่ฉันไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ”

“ใช่ ฌอนใช้เวลาครึ่งปีเพื่อตามหาเธอ หลังจากนั้นก็เจอร่างที่เน่าเปื่อยใกล้กับอ่างเก็บน้ำ ร่างนั้นเป็นผู้หญิง และเราทุกคนก็คิดว่าเป็นเธอ” ร็อดนีย์พูดด้วยความทุกข์ใจ