คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 544

แคทเธอรีนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

เอาล่ะ อย่างน้อยป้าเจนนิเฟอร์และคุณลุงบอริสก็จะถูกฝังอยู่เคียงข้างกัน เพราะอย่างนั้นพวกเขาจะไม่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว

เธอเดินไปข้างหน้าเพื่อแสดงความเสียใจ ในฐานะคนในครอบครัว ซาร่าเข้ามาแสดงความขอบคุณ

พวกเธอทั้งคู่ก้มศีรษะลง ซาร่ากระซิบเสียงเบาพอที่จะได้ยินเพียงสองคน “เธอคิดเหรอว่าเถ้ากระดูกของเจนนิเฟอร์อยู่ในนั้นจริง ๆ? เหอะ ฉันทิ้งลงชักโครกไปเรียบร้อยแล้ว ข้างในเป็นเถ้ากระดูกของหมาตัวหนึ่ง”

ตอนนี้ร่างกายของแคทเธอรีนสั่นสะท้านอย่างเห็นได้ชัด

เธอเงยหน้าขึ้น แล้วก็ต้องพบกับสีหน้าเศร้าเสียใจของซาร่า ราวกับว่าเธอไม่ได้เพิ่งพูดอะไรที่ชั่วร้ายออกมาเลย

คนคนนี้เป็นคนอกตัญญูถึงขนาดนี้ได้อย่างไร?

แคทเธอรีนรู้ดีว่าได้เสียรู้เข้าให้แล้ว

ทว่า เธอก็อดไม่ได้ที่จะผลักผู้หญิงคนนั้นล้มลงกับพื้น

ซาร่าโขกศีรษะของเธอเข้ากับโลงศพพลางน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม “คุณผู้หญิง ฉันพูดอะไรผิดไปจนทำให้คุณไม่พอใจอีกเหรอคะ?”

“แคทเธอรีน เธอทำอะไรลงไป?” ร็อดนีย์รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยซาร่าให้ลุกขึ้น

“แคทเธอรีน นี่ออกจะมากเกินไปหน่อยนะ” เชสเตอร์ก็เดินเข้าไปช่วยซาร่าด้วยเหมือนกัน

ฌอนรู้สึกสับสน ทว่าก็รู้ว่าแคทเธอรีนไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล “เคธี่ครับ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”

“จะอะไรอีกล่ะ? เธอเป็นบ้าไปแล้วไง ฌอน พาเธอออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะทำร้ายเธอจริง ๆ” ร็อดนีย์ตะคอก

“ซาร่า นีสัน ฉันไม่เคยพบเคยเจอผู้หญิงคนไหนโหดร้ายได้เท่าเธอมาก่อนเลย เธอจะต้องถูกลงโทษในไม่ช้าก็เร็วนี้” แคทเธอรีนกำหมัดแน่นและกระทืบเท้าเดินออกไป

วันนี้เธอทำอะไรไม่ได้มากนัก เพราะคนพวกนี้ปกป้องผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้น

ทว่าสักวันหนึ่ง ซาร่าจะต้องชดใช้ให้กับเรื่องเลวร้ายที่เธอทำลงไป

“ยัยบ้าเอ๊ย! ฌอน คราวหน้าไม่ต้องพาเธอมาอีกแล้วนะ ฉันไม่อยากเห็นยัยผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว” ตอนนี้ร็อดนีย์รู้สึกรังเกียจแคทเธอรีนมาก

หลายนาทีต่อมา แชริตี้ที่สวมชุดสีเขียวของเรือนจำปรากฏตัวพร้อมกับเท้าของเธอที่ถูกล่ามโซ่ตรวนเอาไว้ ผมของเธอถูกตัดสั้น เธอดูผอมและอ่อนล้า

“เคธี่ เธอนั่นเอง ฉันคิดว่าเป็นคุณพ่อคุณแม่ของฉัน” แชริตี้ยิ้มเมื่อเห็นเธอ

“...”

แคทเธอรีนกำมืออันสั่นเทาที่อยู่เหนือหัวเข่าของเธอแน่น เธอพยายามอย่างหนักเพื่อห้ามน้ำตาของเธอไม่ให้ไหล “พ่อแม่ของเธอ... เฟรยากับฉันส่งพวกท่านไปที่เมลเบิร์นแล้ว ตอนนี้สุขภาพของพ่อเธอไม่ค่อยดีนัก แม่ของเธอจำเป็นต้องดูแลท่าน พวกท่านคงจะไม่ได้กลับมาเยี่ยมเธอบ่อย ๆ นะ”

“ขอบใจนะ แคทเธอรีน” แชริตี้แสดงความขอบคุณอย่างซาบซึ้ง “เราไม่ได้รู้จักกันมานาน แต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะช่วยฉันมากถึงขนาดนี้”

“ไม่นะ เป็นความผิดของฉันที่เธอต้องมาอยู่ที่นี่ ถ้าฉันไม่ตรวจดีเอ็นเอของเชลลี เธอก็จะไม่ถูกฌอนจับไปขังและถูกฆาตกรเผาทั้งเป็น”

“ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีคนทำแบบนี้กับฉัน” ดวงตาของแชริตี้เผยให้เห็นถึงความโกรธแค้น

“ซาร่าใช่ไหม?” แคทเธอรีนมองผู้หญิงคนนั้น “ฉันรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่”