คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 7

ฌอนไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปอย่างไรดี เขานวดบริเวณที่หว่างคิ้วของเขาพลางรับคำขอของข้อความ

[คุณสามี คุณจะกลับบ้านมาทานอาหารค่ำไหมคะ?] แคทเธอรีนส่งข้อความมาอีกครั้งภายในอีกไม่กี่วินาที

ฌอน : [ไม่กลับ อย่ามาเรียกผมแบบนั้น]

ฌอนเนอรีน: [ก็ได้ ฉันจะเรียกคุณว่าฌอนนี่ เป็นชื่อที่น่ารักดี]

เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอย่างอื่นออกไป

สายเกินไปไหมที่จะยกเลิกการแต่งงาน?

ช่วงเวลาต่อมาในคืนนั้นเอง

ผู้คนกำลังดื่มด่ำกับอาหารค่ำในร้านอาหารสไตล์คอร์ตยาร์ตที่ได้รับการตกแต่งอย่างน่าสนใจ

กลุ่มทนายความพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับคดีใหม่ ๆ ที่สำนักงานกฎหมายจัดการเมื่อเร็ว ๆ นี้

ฌอนฟังด้วยอาการเหม่อลอย เมื่อเขาได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ของเขาอีกครั้ง

แคทเธอรีนส่งรูปภาพมาให้เขา ภายใต้แสงไฟสีเหลืองที่ส่องสว่าง เจ้าแมวอ้วนกำลังเพลิดเพลินกับปลาแห้งชิ้นเล็ก ๆ

ณอนเนอรีน : [ฌอนนี่คะ ไม่ต้องเป็นห่วงเรา ฉันจะดูแลเจ้าฟัดจ์ตัวน้อยนี่เป็นอย่างดีเลยค่ะ]

ฌอนถอนหายใจออกมาด้วยความไม่พอใจ เจ้าแมวตะกละนั่นได้รับการติดสินบนอย่างง่ายดาย

เป็นเวลา 21:30 น.

รหัสผ่านถูกป้อนเพื่อปลดล็อกประตู เห็นได้ชัดว่าฌอนตกตะลึงไปครู่หนึ่งเมื่อเขาก้าวเข้ามาในบ้าน

ปรากฏว่าบ้านของเขาได้รับการตกแต่งใหม่ทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว โซฟาสีดำถูกตกแต่งด้วยหมอนอิงสีน้ำเงินรูปนกยูง โต๊ะรับประทานอาหารสีขาวถูกปูด้วยผ้าปูโต๊ะสีเขียวลายเกลียวคลื่น แจกันแก้วเต็มไปด้วยดอกไฮเดรนเยียสีชมพูปักอยู่ในแจกัน

บ้านทั้งหลังถูกตกแต่งไปด้วยต้นไม้สีเขียวและดอกไม้สด นอกจากนั้นยังมีตะกร้าแขวนอยู่ที่ระเบียงหลายใบ

นี่ยังเป็นบ้านของเขาอยู่หรือเปล่า?

เขาเข้าบ้านถูกหลังใช่ไหม?

“ฌอนนี่ คุณกลับมาแล้ว”

แคทเธอรีนเดินออกมาจากห้องรับแขก โดยที่สวมชุดนอนผ้าไหมแขนยาวรูปกระต่ายสีขาวที่ถูกพิมพ์ลงบนเนื้อผ้าสีไวน์แดงของชุด

ผมสีน้ำตาลเข้มที่หนาและยาวของเธอเป็นสีของชานมพาดผ่านไหล่ของเธอ ภายใต้เสื้อคลุมที่เธอสวมอยู่มีขาเรียวสวยสีอ่อนของเธออยู่ด้านใน

เธอดูเหมือนจิ้งจอกสาวที่ยั่วยวน

ดวงตาของฌอนหรี่ลง “ใครอนุญาตให้คุณแต่งตัวแบบนี้?” คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันขณะที่เขาพูดอย่างเคร่งขรึม

“แบบนี้คืออย่างไรเหรอคะ?” ผู้หญิงคนนั้นหมุนตัวไปมาอย่างไร้เดียงสา “หน้าอกของฉันและก้นของฉันก็ถูกปิดเอาไว้อย่างมิดชิด มีแค่หัวเข่าและน่องเท่านั้นที่โผล่ออกมา เด็กผู้หญิงวัยรุ่นก็รู้จักที่จะแต่งตัวแบบนี้ มันไม่ดีตรงไหน?”

เขาไม่รู้ว่าจะมองไปทางไหนดี อันที่จริงแล้วเธอไม่ได้สวมเสื้อผ้าที่เปิดเผย แต่เธอก็ไม่ได้สวมอะไรภายใต้ชุดนอนนั่นเลย

ชายคนนั้นเบนสายตาหนีไปทางอื่น “ผมตกลงให้คุณย้ายเข้ามา แต่ไม่ได้อนุญาตให้คุณทำแบบนี้กับบ้านของผม”

“แบบนี้ไม่ดีเหรอคะ? ก็ก่อนหน้านี้มันว่างเปล่าเกินไปจนไม่รู้สึกอบอุ่นเหมือนอยู่บ้านเลยด้วยซ้ำ” แคทเธอรีนแบมือให้เขาดูฝ่ามือของเธอ มีความออดอ้อนในน้ำเสียงของเธอ “ดูสิคะ ฉันได้แผลที่มือจากการย้ายต้นไม้ไปทั่ว”

เขาลดสายตาลงมอง เป็นความจริงที่มีบาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ บนผิวหนังของฝ่ามือที่บอบบางของเธอ

“คุณสมควรที่จะได้รับมัน”

เขาพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะเดินหนีเข้าห้องของเขาไป

ด้วยความโกรธเคือง เธอทำหน้าบึ้งกับการที่เขาเดินจากไปแบบนั้น

ผู้ชายคนนี้ไม่ได้แสดงความใส่ใจต่อผู้หญิงเลยแม้แต่น้อย เธอคงไม่พยายามมากขนาดนี้ที่จะเอาใจผู้ชายเย็นชาเช่นเขา ถ้าไม่ใช่เพราะแผนที่จะเป็นป้าของแฟนเก่าของเธอ

7:00 น. ของวันรุ่งขึ้น

ฌอนตื่นขึ้นตามนาฬิกาของระบบการทำงานของร่างกายทุกเช้าในเวลาเดียวกัน เขาพบหญิงสาวที่กำลังแปรงฟันอยู่ในห้องน้ำโดยบังเอิญ

“สวัสดีตอนเช้าค่ะฌอนนี่ คุณจะออกไปวิ่งตอนเช้าเหรอคะ?” ดวงตาของแคทเธอรีนจับจ้องไปที่ชุดออกกำลังกายของเขา เสื้อผ้าสีดำเรียบง่ายให้ความรู้สึกถึงสไตล์คลาสสิกสำหรับผู้ชาย ราวกับว่าเขาเป็นพรีเซ็นเตอร์ของยี่ห้อนี้

เขาเป็นคนอารมณ์ร้าย ทว่ารูปร่างของเขาไร้ที่ติอย่างไม่อาจปฏิเสธได้

นอกจากนี้ ด้วยนิสัยที่ชอบออกไปวิ่งในตอนเช้าแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนที่มีระเบียบวินัย

“ใช่”

เธอกลับไปที่ห้องครัวเพื่อทำชูโรสต่อ

อีกไม่กี่นาทีเขาก็เข้ามาเพื่ออุ่นนม มองจากหางตาของเขา เขาสังเกตเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังปั้นแป้งเป็นแท่งยาว ๆ ตามแบบที่ฝึกมา ก่อนจะใส่มันลงไปในน้ำมันร้อน ๆ ภายในไม่กี่วินาที ชูโรสสีเหลืองทองก็ลอยขึ้นมาด้านบน ส่งกลิ่นหอมน่ารับประทานลอยเข้าจมูกของเขา

ดวงตาของเขาฉายแววเป็นประกาย

ทักษะนี้ต้องได้รับการฝึกฝนมานานหลายปี

เขาลดสายตาของเขาลงต่ำ ซินมอนโรสชิ้นสวยพร้อมช็อกโกแลตที่หมุนวนกำลังอบอยู่ในเตาอบ

พวงแก้มของเธอแต่งแต้มไปด้วยสีชมพูอ่อนเพราะความร้อนในห้องครัว ผิวของเธอสวยไร้ที่ติ เธอไม่ได้มีสันกรามที่คมชัด ซึ่งเป็นที่นิยมของผู้มีอิทธิพลที่มีชื่อเสียงทางโซเชียลมีเดียส่วนใหญ่ในปัจจุบัน แก้มยุ้ย ๆ ของเธอทำให้เธอดูเด็กน่ารัก

แคทเธอรีนสังเกตเห็นว่าเขาจ้องมอง จึงหยิบชูโรสขึ้นมาด้วยความขี้เล่นพลางโบกมันไปมาต่อหน้าเขา “ฌอนนี่ คุณแน่ใจแล้วใช่ไหมที่จะไม่ชิมชูโรส?”

“ใช่”

เขาหลบสายตาและวางนมเข้าไปในไมโครเวฟ จากนั้น ราวกับเป็นความเคยชิน เขาหยิบเบค่อนหนึ่งชิ้นวางลงระหว่างขนมปังสองแผ่นและตามด้วยผักกาดแก้วหนึ่งกำมือ เขาเริ่มกินแซนวิชที่ข้างโต๊ะอาหาร

ทันใดนั้นเอง แซนวิชในปากของเขาก็ไม่มีรสชาติเมื่อเขาคิดถึงชูโรสสีน้ำตาลทอง

เขาทาขนมปังด้านหนึ่งด้วยแยมผลไม้หนา ๆ อย่างผิดหวัง

ในตอนนั้นเอง ผู้หญิงคนนั้นก็เข้ามาในห้องครัวอีกครั้งและจัดโต๊ะอาหารตรงหน้าเขา ไม่ว่าจะเป็นชูโรส ซินนามอลโรล แพนเค้ก ช็อกโกแลตร้อนหนึ่งถ้วย...

ฌอนขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นขณะที่เธอกระพริบตาให้เขาอย่างไร้เดียงสา “ฌอนนี่ คุณไม่รังเกียจที่ฉันจะทานอาหารที่นี่ใช่ไหมคะ?”

เขามองดูอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เธอเริ่มรับประทาน

การแสดงออกของเธอดีเกินกว่าที่เขาคาดเอาไว้ “ยกโทษให้ฉันด้วยนะคะที่ฉันชอบของหวาน ฉันคงทนไม่ได้จริง ๆ ที่จะต้องเริ่มต้นวันใหม่ ด้วยซีเรียลที่แสนจะน่าเบื่อหรือแซนวิชธรรมดา ๆ ต่อมรับรสชาติอาหารของฉันคงจะผิดหวังมาก”

จากนั้นเธอก็กัดชูโรสเข้าไปคำใหญ่ เธอหลับตาลงขณะที่มองเห็นความพึงพอใจแสดงออกทางสีหน้าของเธอ

“รสชาติที่ระเบิดในปาก อืมม อร่อยมาก ๆ เลยนะเนี่ย”

เขายังคงเงียบ

ช่างเป็นความสามารถที่เปล่าประโยชน์ที่ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ทำอาชีพนักแสดง ตอนนี้เขาจะทนกินแซนวิชธรรมดา ๆ ของเขาได้อย่างไร?