คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 857

“คุณมีวอทส์แอปของเธอด้วยเหรอ?” ฌอนหรี่ตาไปที่เฮดลีย์ “แล้วคุณคุยกับเธอเป็นการส่วนตัวหรือไง?”

“......”

เฮดลีย์หน้าแดง “ในฐานะผู้ช่วยของคุณ ผมจึงเพิ่มวอทส์แอปของคุณโจนส์เพื่อประโยชน์ของคุณเองนะครับ อาทิเช่นเวลาคุณอารมณ์เสีย ผมก็ขอให้เธอช่วยปลอบโยนคุณได้”

“แต่ตอนนี้เธอไม่ปลอบโยนฉันเลย” ฌอนตะคอกอย่างไม่แยแส “เธอบอกคุณหรือไงว่ากําลังไปที่โฮบาร์ต?”

“เธอเอ่ยบางอย่าง แต่ผม...”

“ฉันรู้ เธออยากบอกฉันเรื่องนี้โดยยืมปากคุณนั่นไงล่ะ” ฌอนเย้ยหยัน “เธอคิดว่าฉันคงกังวลถ้าเธอออกจากแคนเบอร์ราไป งั้นก็ปล่อยเธอฝันไป”

เฮดลีย์พูดไม่ออก

เขาสงสัยจริงจังว่าประธานฮิลล์คิดมากไป

“จองตั๋วเครื่องบินให้ฉันเดี๋ยวนี้ คืนนี้ฉันจะไปโฮบาร์ต” จู่ ๆ ฌอนก็สั่ง

“คุณจะ... รีบไปตามหาคุณโจนส์เหรอครับ?” เฮดลีย์ตกตะลึงไม่ทันตั้งตัวกับการเปลี่ยนใจปุบปับ

“เปล่าเลย ฉันจะไปซื้อเครื่องลายคราม” ฌอนลุกขึ้นเก็บข้าวของของเขา

เฮดลีย์อยากร้องไห้ มันดึกมากแล้วแต่เขายังต้องไปที่โฮบาร์ตกับฌอน การเป็นผู้ช่วยนั้นเหนื่อยจัง

............

ในตอนเย็น แคทเธอรีนเข้าพักโรงแรมระดับสี่ดาว ในโฮบาร์ต

เนื่องจากมีคนมากมายจากทั่วทุกมุมโลกจะมาร่วมงาน โรงแรมดี ๆ หลายแห่งจึงถูกจองล่วงหน้า ได้ที่นี่จึงดีที่สุดแล้ว

หลังอาบน้ำเสร็จเธอก็เข้านอน แล้วจู่ ๆ เธอก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยเสียงประตูปังของห้องถัดไป

“บ้าไปแล้ว ทําไมพวกเขาถึงต้องกระแทกประตูดังแบบนั้น?” แคทเธอรีนนึกด่าในใจ

ไม่ถึงสิบนาทีถัดมา เสียงดนตรีเฮฟวี่เมทัลก็ดังขึ้นจากห้องข้าง ๆ

เสียงมันดังมากจนเธอนอนไม่หลับ กระทั่งเธอทนไม่ไหวโทรหาแผนกต้อนรับของโรงแรมเพื่อร้องเรียน ห้านาทีต่อมา แผนกต้อนรับโทรกลับมาอย่างหมดหวัง “ขอโทษด้วยครับ.. พนักงานของเราขึ้นไปหาสุภาพบุรุษห้องถัดไป แต่เขาบอกว่าดนตรีของเขาดังไม่เกิน 50 เดซิเบล ซึ่งไม่เข้าข่ายสร้างความรำคาญ ถึงแม้ตํารวจก็ไม่สามารถดำเนินการใดใดในเรื่องนี้ได้”

วันรุ่งขึ้น เธอตื่นแต่เช้าและแต่งหน้าอย่างประณีตก่อนไปงานแสดงสินค้า

ไม่นานเธอก็พบคุณคาวาดะ เขาเป็นผู้ชายในวัยสี่สิบแต่ดูสุภาพเรียบร้อยและสง่างาม

ในขณะนั้นเองคุณคาวาดะกําลังสนใจดูจานขนาดใหญ่มีลวดลายมังกร

ผู้ขายกล่าวว่า “ชิ้นนี้มาจากยุคคังซีโดยบรรพบุรุษของผมได้สืบทอดส่งต่อกันมา มันจึงเป็นสมบัติล้ำค่าอย่างแท้จริง ผมไม่ขายแม้ว่าล่าสุดมีคนเสนอให้ถึง 4 ล้าน”

"ฉันขอดูใกล้ ๆ หน่อยได้ไหมคะ?" แคทเธอรีนเดินเข้าไปถามด้วยรอยยิ้ม

คุณคาวาดะยื่นจานใหญ่นั้นให้เธอแล้วยิ้ม “คุณสุภาพสตรีท่านนี้ทราบวิธีประเมินเครื่องลายครามด้วยหรือ

ครับ?”

"ฉันพอจะรู้นิดหน่อยน่ะค่ะ" แคทเธอรีนมองไปยังจานนั้นและส่ายหัว "นี่เป็นของปลอม"

"เฮ้ อย่าพูดซี้ซั้วนะ" คนขายจ้องมาที่เธอด้วยความโกรธ “เธอนี่ไม่รู้อะไรเลย ยัยเด็กโง่”