สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 5

ในตอนนั้นเอง มีมือข้างหนึ่งยื่นออกมาดึงเขาเอาไว้

ซูกุ้ยสะดุ้ง หันกลับไปมองพบว่าซูเหยียนยืนอยู่ที่ด้านหลังเขา

"ซูเหยียน เธอทำอะไร?" ซูกุ้ยที่อารมณ์กำลังไม่ดีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์

"ลุงสอง…คือ…หลินหยางบอกว่าเขามีวิธีช่วยคุณย่า!" ซูเหยียนพูดอย่างระมัดระวัง

"ไร้สาระสิ้นดี! ซูเหยียน! นี่มันเวลาไหนแล้วพวกเธอยังมาทำตัวไร้สาระอีก? หรือพวกเธออยากให้คุณย่าของพวกเธอตาย?" ซูกุ้ยโกรธมาก

"ลุงสอง ฉันไม่ได้พูดไร้สาระนะ ไม่แน่หลินหยางเขาอาจจะมีวิธีช่วยคุณย่าก็ได้" ซูเหยียนเริ่มรู้สึกกังวล

"แม้แต่ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่าอาการของคุณย่าเธอเป็นอะไร แล้วกับคนไร้ประโยชน์ที่หุงข้าวไม่เป็นเลยด้วยซ้ำจะทำอะไรได้? เธอกำลังจะบอกว่าฉันสู้เขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำเหรอ?" ซูกุ้ยโกรธจนหัวเราะ เขาชี้หน้าซูเหยียนแล้วพูด "ซูเหยียน ฉันจะบอกอะไรเธอ ตอนนี้คุณย่าของเธอกำลังนอนอยู่บนเส้นด้ายของความเป็นความตาย ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ฉันจะเป็นคนไล่ครอบครัวของเธอออกจากตระกูลซูคนแรก!"

หลังจากที่พูดจบ ซูกุ้ยกำลังหันหลังแล้วจะเดินเข้าไป

คนของตระกูลซูที่อยู่ด้านข้างจ้องซูเหยียนและหลินหยางตาเขม่น

"นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังจะไปพูดจาไร้สาระอีก!"

"ครอบครัวนี้ไม่รู้จักกาละเทศะเลยสักนิด"

เสียงตำหนิดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

สีหน้าของซูเหยียนสีขาว ร่างกายสั่นเทา แต่ในตอนนั้นเอง เธอรวบรวมความกล้าแล้วตะโกนออกไป "ลุงสอง พวกคุณลืมไปแล้วเหรอ? ก่อนหน้านี้หลินหยางเป็นคนบอกเองว่าจะเกิดเรื่องกับคุณย่า! และเขาก็พูดถูกทั้งหมดด้วยไม่ใช่เหรอ?"

หลังจากสิ้นเสียง ฝีเท้าของซูกุ้ยหยุดชะงัก

เสียงพูดตำหนิโดยรอบก็หยุดชะงักลงเหมือนกัน

ใช่แล้ว!

พวกเขาทุกคนเพิ่งจะนึกถึง ‘คำสาปแช่ง’ ของหลินหยางก่อนหน้านี้

ตอนนี้มัน ‘เห็นผล’ แล้วไม่ใช่เหรอ?

หรือเป็นแค่เรื่องบังเอิญ?

แต่…มันจะบังเอิญเกินไปหรือเปล่า?

สีหน้าของซูกุ้ยเดี๋ยวแดงเดี๋ยวขาว

"ก่อนหน้านี้ผมบอกว่าคุณฝังน้อยไปหนึ่งเข็ม แต่คุณไม่ยอมเชื่อ และตอนนี้ เข็มที่ตกหล่นมันกำลังแย่งเอาชีวิตของคุณย่า สถานการณ์ของคุณย่าในตอนนี้คับขันมาก ถ้าหากคุณไม่ให้ผมเข้าไป งั้นคุณย่าคงไม่รอดแน่" หลินหยางพูดขึ้นในเวลาที่เหมาะสม

"ไอ้คนไร้ประโยชน์! แกพูดอะไรนะ? นี่แกกำลังโทษฉันเหรอ? แกนี่มันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!" ซูกุ้ยเริ่มหัวเสียแล้ว เขากำลังจะพุ่งเข้าไปสั่งสอนหลินหยางแต่โดนซูเป่ยขวางเอาไว้

"พี่รอง ใจเย็นๆ!" ซูเป่ยรีบพูดเกลี้ยกล่อม "สถานการณ์ของแม่ในตอนนี้แย่มาก อาจจะไปได้ทุกเมื่อ ในเมื่อพวกคุณก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่สู้ให้หมอนี่ลองดู"

"นายบ้าไปแล้ว? เชื่อคำพูดของไอ้คนปัญญาอ่อนแบบนี้ด้วยเหรอ?" ซูกุ้ยเบิกตากว้างใส่ซูเป่ย

ซูเป่ยยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดเสียงเบา "พี่รอง ถ้าเกิดแม่ตายจริง สิ่งที่พี่ทำไปทั้งหมดมันก็จะเปล่าประโยชน์ ส่วนแผนกการเงินของบริษัทก็ใช่ว่าจะถึงมือผม ผมคิดว่านี่เป็นเรื่องที่พี่และผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้น ในเมื่อพวกเราไม่มีวิธี งั้นก็ให้เขาเข้าไปเถอะ อีกอย่าง ถ้าเกิดเขาเข้าไปแล้ว ถ้าเกิดแม่เป็นอะไรไป…พี่ก็ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบไม่ใช่เหรอ?"

ซูกุ้ยเข้าใจคำพูดของซูเป่ยทันที เขาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง

"ความหมายของนายคือปัดความรับผิดชอบทั้งหมดไปให้หลินหยาง?"

"ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับแม่แล้วข่าวนี้แพร่กระจายออกไป คนทั้งเมืองเจียงเฉินก็จะรู้ว่าพี่เป็นคนรักษาแม่ตัวเองตาย เรื่องนี้มันส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของพี่มาก ถึงพี่ใหญ่จะไม่อนุญาตแต่เขาก็จะใช้ข้ออ้างนี้เพื่อจัดการเรื่องทั้งหมด ตอนนี้มีคนมาเป็นแพะรับบาปแทน มันไม่ดีตรงไหนหรอ?"

หลังจากที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ สีหน้าของซูกุ้ยเริ่มเคร่งขรึมลง หลังจากที่ครุ่นคิดสักพัก เขาพูดเสียงเบา "แพะรับบาปอะไร อาการของแม่เกี่ยวอะไรกับฉัน"

ซูเป่ยยิ้มแล้วยิ้มอีกแต่ไม่ได้พูดอะไร

"หลินหยาง เข้าไป!" ซูกุ้ยทำเสียงกระแอม หันหลังแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"พ่อ จะให้ไอ้คนไร้ประโยชน์คนนี้เข้าไปจริงเหรอ?" ซูกังเบิกตากว้าง

"ฉันเป็นหมอหรือว่าแกเป็นหมอ? ที่นี่คำพูดของฉันเป็นใหญ่!" ซูกุ้ยพูดตำหนิ

ซูกังรีบหดคอลงทันที ส่วนคนอื่นก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร

"เข้าไปเถอะ!" ซูกุ้ยพูดกับหลินหยาง

"ลุงสอง ที่ผมยอมช่วยเพราะเห็นแก่หน้าของซูเหยียน หวังว่าคุณจะเข้าใจจุดนี้ด้วย"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นเดินเข้าไปโดยไม่หันกลับมามอง

บนใบหน้าของซูกุ้ยเต็มไปด้วยความโกรธ โดยเฉพาะคนของตระกูลซูตะโกนด่าตามหลัง

ซูเหยียนรู้สึกอับอายมาก

หลังจากที่เข้ามาในห้องฉุกเฉิน หลินหยางเดินตรงเข้าไปที่เตียงฉุกเฉินที่กำลังวุ่นวายทันที

"คุณเป็นใคร?"

"คุณคิดจะทำอะไร? ทำไมไม่สวมแม้กระทั่งชุดผ่าตัด?"

กลุ่มหมอที่รายล้อมเตียงของคุณนายซูถามขึ้น

หลินหยางไม่ได้สนใจ เขาผลักคนที่ยืนขวางทางอยู่ตรงหน้าออกไปโดยตรง หลังจากนั้นยื่นมือออกไปกดลงตามจุดชีพจรบนร่างกายของคุณนาย

ไม่ใช้มีด ไม่ใช้เข็ม อาศัยเพียงนิ้วมือสองนิ้ว?

คนคนนี้กำลังคิดจะทำอะไร?

ผู้คนที่อยู่โดยรอบงงเป็นไก่ตาแตก

"เกิดอะไรขึ้น? ใครอนุญาตให้เขาเข้ามา?"

"พยาบาล รีบลากเขาออกไปเดี๋ยวนี้!"

แต่ผู้เฒ่าฉีกลับเหลือบมองเขาเพียงแวบหนึ่งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "ใครบอกว่าแม่ของคุณเสียชีวิตแล้ว?"

"ฮืม?" ซูกุ้ยตกตะลึง

ทันใดนั้น

"แค๊กๆๆ…"

มีเสียงไอแห้งๆดังขึ้นต่อเนื่องหลายครั้ง

ทุกคนรีบหันไปมอง

พบว่าเดิมทีหญิงชราที่นอนอยู่บนเตียงตัวของเธอควรจะเริ่มเย็นแล้ว แต่ตอนนี้เธอกำลังอ้าปากและส่งเสียงไอ…

"แม่!"

ซูกุ้ยตกตะลึงไปสักพัก หลังจากนั้นตะโกนออกมาด้วยเสียงแปลกๆ

แต่หลังจากคุณนายซูไอติดต่อกันหลายครั้ง เธอหมดสติไปอีกครั้ง

ทุกคนตกตะลึง

"หลินหยาง คุณย่าของแก…เป็นอะไรไปอีก?" ซูกุ้ยยืนตัวแข็งทื่อ รีบถามขึ้นทันที

"สบายใจได้ อาการของเธอในตอนนี้สบายดี!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ "แต่ต้นตอของอาการป่วยยังไม่ได้รับการแก้ไข เมื่อกี้ผมแค่ช่วยฟื้นฟูระบบการทำงานของหัวใจและทางเดินหายใจ และกระตุ้นระบบประสาทของเธอ ตอนนี้อาการป่วยของเธอยังอยู่และสามารถกำเริบได้ทุกเมื่อ ดังนั้นจำเป็นต้องรักษาให้เร็วที่สุด"

"รักษายังไง?" หลินกุ้ยรีบถาม

"ลุงสอง รบกวนคุณช่วยใช้เทคนิคการฝังเข็มเฉียนจินฟางหลิงกับคุณย่าอีกรอบ"

"ฝังเข็มอีกรอบ?" หัวใจของซูกุ้ยเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา

ที่เกิดเรื่องขึ้นก็เป็นเพราะการฝังเข็มก่อนหน้านี้ แล้วทำไมถึงให้เขาฝังเข็มอีกรอบ?

เขาแสดงสีหน้าไม่แน่ใจออกมา ทันใดนั้นเหมือนเขาจะนึกอะไรบางอย่างออก รีบเดินเข้าไปยกแขนของคุณนายซูขึ้นเพื่อตรวจชีพจร

ผ่านไปสักพัก ซูกุ้ยพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "หลินหยางออกไปก่อนเถอะ"

"ออกไป?" หลินหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ตอนนี้อาการของคุณย่าคุณคงที่ น่าจะไม่มีอะไรต้องกังวลอีก ยิ่งไปกว่านั้นผู้เฒ่าฉีก็มาถึงแล้วด้วย ผมอยากให้ผู้เฒ่าฉีเป็นคนรักษาต่อ ที่นี่ไม่มีธุระอะไรของคุณแล้ว ออกไปก่อนเถอะ" ซูกุ้ยพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ตั้งแต่เริ่มจนจบเขาไม่เคยเชื่อใจหลินหยาง ถึงแม้จะไม่สามารถอธิบายว่าทำไมหลินหยางเพียงแค่กดลงบนตัวแม่ของเขาไม่กี่ครั้ง ถึงขั้นสามารถดึงแม่ของเขากลับมาจากความตาย แต่ในมุมมองของเขา อาจจะเป็นเพราะหลินหยางบังเอิญไปเจอเทคนิคการนวดพิเศษอะไรบางอย่างมา หรือไม่ก็แค่ลองมั่วดูเท่านั้น

แต่ไม่ว่าจะเป็นยังไง ถ้าหากสามารถเลือกได้ เขาจะไม่เลือกหลินหยาง

"คุณหมอซู ทำไมถึงไม่ให้เด็กหนุ่มคนนี้รักษาคุณนายซูต่อ?" หลังจากได้ยินคำพูดของซูกุ้ย ผู้เฒ่าฉีพูดขึ้น

"ผู้เฒ่าฉี คุณไม่รู้ คนคนนี้เป็นหลานเขยของผมเอง เขาเป็นคนงอมืองอเท้าที่ไม่รู้จักทำอะไร จะไปรู้วิชาทักษะการแพทย์ได้ยังไง? ให้เขารักษาแม่ของผม ไม่เท่ากับเอาชีวิตแม่ของผมมันล้อเล่นหรอ?" ซูกุ้ยยิ้มแล้วพูดอธิบาย