สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 902

ผ่านไปสักพัก ตรงหน้ากระท่อมมีผู้คนต่อแถวกันยาวเหยียดเป็นสองแถว

หลินหยางและเฟิงซิ้นจื่อนั่งลงบนที่นั่ง

"เริ่มได้หรือยัง?" เฟิงซิ้นจื่อจ้องหลินหยางแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

หลินหยางมองกระบวนแถวตรงหน้า หันไปพูด "คนบาดเจ็บมีแค่นี้เหรอ?"

คนที่อยู่ด้านข้างรู้สึกอึ้ง เอ่ยปากพูด "เจ้านิกาย ผมไม่เข้าใจความหมายของคุณ…"

"จัดคนมาเข้าแถวเยอะกว่านี้"

"หา? นี่…" คนคนนั้นตกตะลึง

"ฮึ่ม น่าขำ ที่นี่มีคนบาดเจ็บรวมทั้งหมดหนึ่งร้อยกว่าคน คุณสามารถรักษาคนพวกนี้ให้หมดภายในเวลาหนึ่งก้านธูปก็ถือว่าไม่เลวแล้ว ยังจะบอกว่าคนน้อย? คุณจะเสแสร้งไปถึงไหน?" เฟิงซิ้นจื่อพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก

"กบในกะลาก็ยังคงเป็นกบในกะลา!"

หลินหยางขี้เกียจต่อปากต่อคำกับเฟิงซิ้นจื่อ เขาโบกมือ "ไปจัดการตามที่บอก"

คนคนนั้นเห็นสถานการณ์ จึงรีบไปจัดการโดยไม่พูดอะไรมากอีก

ผ่านไปสักพัก แถวทางด้านของหลินหยางมีคนเพิ่มขึ้นเกือบเป็นเท่าตัว

ลูกศิษย์ของตำหนักป๋ายฉ่าวเห็นสถานการณ์ แต่ละคนเชิดหน้าชูตาด้วยความดูถูก

"อาจารย์ คนคนนี้อวดดีเกินไปแล้ว!"

"เขาอายุแค่นี้ได้เป็นถึงเจ้านีกาย คงคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้แล้วมั้ง! ตำหนักป๋ายฉ่าวของเรายอมเขาไม่ได้เด็ดขาด!"

"ใช่ อย่างมากพวกเราก็แค่ออกจากนิกายตงหวง!"

"พูดถูก!"

พวกลูกศิษย์พากันพูด

อาวุโสจิตใจจองหองเย่อหยิ่งทะนงตน ไม่เห็นเจ้านิกายอยู่ในสายตา ลูกศิษย์ทุกคนก็ย่อมเป็นแบบนี้เช่นกัน

ลองคิดดูมันก็ช่วยไม่ได้

ตำหนักป๋ายฉ่าวในฐานะที่เป็นตำหนักการแพทย์ ในนิกายตงหวงที่เกิดการเข่นฆ่ากันทุกวัน สถานะของพวกเขาย่อมถูกดึงขึ้นที่สูงเป็นธรรมดา

นิกายตงหวงสามารถขาดตำหนักใดตำหนักหนึ่งก็ได้ ยกเว้นตำหนักป๋ายฉ่าว

"ไม่ต้องไปสนใจเขามาก อีกเดี๋ยวถ้าเขาไม่สามารถรักษาคนพวกนี้ให้หมด คอยดูเขาจะทำยังไงต่อ!" เฟิงซิ้นจื่อพูด

ทุกคนพยักหน้า

"เจ้านิกายหลิน! ตอนนี้เริ่มได้หรือยัง?" เฟิงซิ้นจื่อตะคอกใส่หลินหยาง

"ได้แล้ว"

หลินหยางพยักหน้า

ลูกศิษย์ที่ยืนอยู่ด้านข้างเตาธูปรีบจุดธูปทันที

การแข่งทักษะการแพทย์เริ่มต้นอย่างเป็นทางการ

คนทั้งสองเริ่มทำการรักษา

ท้ายที่สุดเฟิงซิ้นจื่อก็เป็นถึงปรมาจารย์ด้านการแพทย์ เธอแค่มองลูกศิษย์ตรงหน้าแวบเดียว รู้ได้ในทันทีว่าอาการบาดเจ็บของอีกฝ่ายคืออะไร หลังจากนั้นดึงเข็มเงินออกมาและจ่ายยา การเคลื่อนไหวของเธอรวดเร็วมาก การรักษาต่อคนใช้เวลาเพียงแค่สิบกว่าวินาที หลังจากนั้นคนที่สอง คนที่สาม…

ในเวลาเพียงแค่หนึ่งนาที มีคนห้าคนที่ได้รับการรักษา

บนใบหน้าของลูกศิษย์ตำหนักป๋ายฉ่าวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ความเร็วระดับนี้ถือว่าน่าทึ่งมาก

ส่วนพวกลูกศิษย์ที่ได้รับการรักษาก็รู้สึกดีใจเช่นกัน

"สวรรค์ บาดแผลของผมไม่เจ็บแล้ว"

"ผมรู้สึกว่ามือของผมก็หายดีแล้ว"

"นี่ก็คือทักษะการแพทย์ของอาวุโสเฟิงเหรอ?"

"วิเศษมาก! อาวุโสเฟิงคือฮัวโต๋ยุคปัจจุบัน!"

"โชคดีที่พวกเรามีอาวุโสเฟิง!"

แต่ละคนรู้สึกซาบซึ้งมาก หันไปคำนับขอบคุณเฟิงซิ้นจื่อ

เฟิงซิ้นจื่อส่งเสียงฮึ่ม ตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ทุกคนเงียบหน่อย อย่าส่งเสียงดัง มันส่งผลกระทบต่อกันตรวจชีพจรของฉัน!"

ทุกคนจึงหุบปากของตนเอง

หลังจากนั้นรักษาผู้บาดเจ็บไปอีกสิบกว่าคน เฟิงซิ้นจื่อรู้สึกได้ใจมาก

เธอคิดว่าความเร็วระดับนี้ของตนเองก็ถือว่าน่าทึ่งมากแล้ว

ถ้าจะให้เร็วกว่านี้ก็คงมีแต่ฮัวโต๋ที่ทำได้!

ทว่าก่อนที่เธอจะทันหันไปมอง มีเสียงอุทานดังขึ้นจากด้านข้าง

"สวรรค์!"

"เขา…เขากำลังทำอะไร?"

เป็นเสียงอุทานของลูกศิษย์ตำหนักป๋ายฉ่าว

เฟิงซิ้นจื่อรู้สึกอึ้ง รีบหันไปมองตามทิศทางของเสียง

เข็มเงินพุ่งออกไปราวกับดาวตก

ผ่านไปสักพัก บนร่างกายของลูกศิษย์หนึ่งร้อยคนเต็มไปด้วยเข็มเงิน

ทุกคนตกตะลึง

"นี่เขากำลังทำอะไร? รักษาคนเหรอ?"

"ฮึ่ม ผมว่าใช้เล่ห์เหลี่ยมมากกว่า! มีที่ไหนใช้เข็มเงินแบบนี้? ประมาทเกินไปแล้ว!"

"ไม่ ผมว่าคุณเข้าใจผิดแน่นอน ผมเคยได้ยินมาว่าสามารถใช้ลมปราณควบคุมเข็มเงิน เป็นทักษะเข็มเงินบินในตำนาน คนที่สามารถใช้เข็มเงินอย่างเชี่ยวชาญล้วนแต่ใช่กันแบบนี้ ก่อนหน้านี้ผมก็เคยเห็นอาวุโสเฟิงทำแบบนี้!"

"แล้วคุณเคยเห็นอาวุโสเฟิงใช้เข็มเงินหนึ่งพันเล่มพร้อมกันหรือเปล่า?"

"เรื่อง…เรื่องนี้ไม่เคย"

"ก็ใช่ไง มีที่ไหนกันใช้เข็มเงินแบบนี้? เห็นได้ชัดว่าเขามั่ว! เข็มเงินต้องเสียบลมบนจุดชีพจร! เขาสามารถวิเคราะห์ตำแหน่งจุดชีพจรของทุกคนเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นจำนวนมากขนาดนี้…เกรงว่าคงมีแต่เทพเจ้าการแพทย์เท่านั้นที่ทำได้มั้ง?"

"ที่พูดมาก็ถูก…"

"เขาประมาทเกินไป!"

มีผู้คนไม่น้อยเริ่มพากันวิพากษ์วิจารณ์ แต่ละคนส่งเสียงออกจากจมูกด้วยความดูถูก

หลินหยางเดินตามผ้าฝ้ายไปแบบนี้หนึ่งรอบ ใช้เข็มเงินส่วนใหญ่บนผ้าผ้ายเสียบลงบนร่างกายของลูกศิษย์พวกนี้ หลังจากนั้นเดินไปที่หน้าโต๊ะ นำสมุนไพรจำนวนมากออกมาจัดจำแนกเป็นชุดอย่างเชี่ยวชาญ แล้วทยอยส่งให้ลูกศิษย์พวกนี้ทีละคน

ในเวลาเพียงแค่ธูปครึ่งก้าน หลินหยางรักษาผู้บาดเจ็บไปแล้วหนึ่งร้อยคน

"เรียบร้อย พวกคุณไปพักผ่อนที่ด้านข้างก่อน ชุดต่อไป!"

หลินหยางโบกมือ หลังจากนั้นเริ่มเตรียมเข็มเงิน

ลูกศิษย์หนึ่งร้อยคนก่อนหน้านี้งงเป็นไก่ตาแตก ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

"พวกคุณยังจะยืนบื้ออยู่ทำไม? ไปนั่งพักผ่อนตรงนั้นก่อน อย่าขวางทาง" หลินหยางมองกลุ่มคนที่กำลังรู้สึกสับสน ขมวดคิ้วแล้วตะคอก

"นี่…เจ้านิกาย พวกเรา…เสร็จแล้วเหรอ?"

"แล้วพวกคุณต้องการอะไรอีก?"

"แต่ว่า…คุณยังไม่ได้ตรวจชีพจรให้พวกเราเลย? และไม่ถามด้วยว่าพวกเราบาดเจ็บตรงไหน? แค่ปักเข็มเงินลงบนร่างกายของพวกเราก็ถือว่าเสร็จแล้ว? แบบ…แบบนี้มันเหลวไหลเกินไปหรือเปล่า?"

มีคนคนหนึ่งรวบรวมความกล้าแล้วถาม

มีผู้คนไม่น้อยพากันพยักหน้า เห็นได้ชัดว่าสนับสนุนคำพูดของคนคนนี้

แต่ในตอนนั้นเอง หลินหยางถามอย่างกะทันหัน

"คุณยังเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?"

ในขณะที่คนคนนั้นกำลังจะตอบ คำพูดมาถึงปลายลิ้นกลับหยุดชะงักอย่างกะทันหัน