สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 903

เขาก้มลงมองท้องที่ได้รับบาดเจ็บของตนเอง เพิ่งจะพบว่าเลือดหยุดไหลแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดด้วย ลองมองอย่างละเอียดหลายครั้ง พบว่าตรงท้องมีเข็มเงินหลายเล่มกำลังสั่น…

ผู้คนโดยรอบเห็นสถานการณ์ ก็รีบตรวจสอบบาดแผลของตนเอง

"สวรรค์ ขาของผม…เดินได้แล้ว"

"บาดแผลของฉันไม่ปวดแล้ว แต่มันชาและอุ่น ให้ความรู้สึกสบาย…"

"ผมรู้สึกว่าตัวเองตื่นตัวมากขึ้น ก่อนหน้านี้เหมือนคนกำลังใกล้จะตาย ตอนนี้สติแจ่มชัด"

"ใช่ ผมก็พบว่าร่างกายของผมดีขึ้น"

คนพวกนี้เหมือนเพิ่งจะรู้ตัว รีบตรวจสอบบาดแผลของตนเอง

"อาการของพวกคุณคงที่แล้ว แต่ยังไม่ได้ทำการรักษาต้นตอ ผมจัดยาให้พวกคุณเรียบร้อยแล้ว พวกคุณแค่นำต้มเป็นซุปดื่มก็จะหายดีเอง เอาล่ะ ตอนนี้พวกคุณไปนั่งก่อน อย่าทำให้ผมเสียเวลา ยังมีคนอีกเยอะที่รอการรักษา" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ทุกคนได้ยินแล้วรีบหลบไปทันที

ส่วนหลินหยางก็ทำการรักษาคนต่อ

วิธีการที่เขาใช้สามารถรักษาคนนับร้อยในเวลาไม่ถึงธูปครึ่งก้าน ความเร็วระดับนี้ ถ้าหากธูปไม่จนหมด อย่างน้อยเขาก็ต้องรักษาคนได้ประมาณสามร้อยคน

หันไปมองทางเฟิงซิ้นจื่อ อย่างมากก็เกือบหนึ่งร้อยคน

ทุกคนรู้สึกตกตะลึงไปหมด

"มีวิธีการแบบนี้ด้วยเหรอ?"

"มัน…มันเวอร์เกินไปหรือเปล่า?"

"อาจารย์ พวกเราควรทำยังไงดี?"

ลูกศิษย์ของตำหนักป๋ายฉ่าวมองไปทางเฟิงซิ้นจื่อด้วยความตื่นตระหนก

เฟิงซิ้นจื่อไม่เอาด้วยแล้ว เธอโยนเข็มเงินที่อยู่ในมือทิ้ง หลังจากนั้นชี้หน้าหลินหยาง "คุณทำอะไรลงไป?"

"ทำอะไร?" หลินหยางมองเฟิงซิ้นจื่อ พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "รักษาคน ไม่เห็นเหรอ?"

"รักษาคน? มันใช้วิธีแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?"

"วิธีแบบนี้มีปัญหาอะไร?" หลินหยางถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"มัน…"

เฟิงซิ้นจื่อเริ่มพูดไม่ออก

หลินหยางไม่ได้สนใจเธอ ยังคงรักษาต่อไป

"หยุดเดี๋ยวนี้! ไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ? ฉันสั่งให้คุณหยุดเดี๋ยวนี้!" เฟิงซิ้นจื่อทนดูไม่ได้ ก้าวออกไปต้องการหยุดหลินหยาง

"อาวุโสเฟิง! คุณทำอะไร? คุณกำลังจะทำลายการแข่งเหรอ?"

หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชา

"ทำลายการแข่ง? นี่คุณกำลังแข่งกับฉันอยู่เหรอ? คุณกำลังทำเรื่องเหลวไหลอย่างเห็นได้ชัด! คุณกำลังเอาชีวิตของลูกศิษย์พวกนี้มาล้อเล่น! ฉันไม่เคยเห็นการรักษาด้วยวิธีแบบนี้มาก่อน! คุณ…คุณกำลังเสแสร้งหลอกให้คนอื่นเชื่อ!" เฟิงซิ้นจื่อตะคอกเสียงดัง

"เสแสร้ง? อาวุโสเฟิง คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?"

"ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ? วิธีการของคุณไม่ใช่การรักษา!"

"แล้วมันคืออะไร?"

"ทั้งชีวิตของฉันไม่เคยเห็นคนที่ฝังเข็มแบบคุณ!"

"คุณไม่เคยเห็น? นั่นไม่ได้แปลว่าไม่มี!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "หรือของที่คุณไม่เคยเห็นบนโลกใบนี้ แสดงว่าของพวกนั้นมันไม่มีอยู่จริงเหรอ?"

"คุณ…"

"อาวุโสเฟิง ใกล้จะหมดเวลาแล้ว ถ้าคุณยังไม่รักษาต่อ มองจากจำนวนคนก่อนหน้านี้เหมือนผมจะเป็นคนชนะ!"

หลินหยางพลางรักษาพลางพูดไปด้วย

เฟิงซิ้นจื่อกัดฟันแน่น เดิมทีตั้งใจก่อกวนต่อ แต่หลังจากเห็นสายตาของคนที่อยู่ฝั่งหลินหยางจ้องมาทางเธอ สุดท้ายจึงทำได้แต่กัดฟันแน่นไปทำการรักษาต่อ

ฟิ้ว!

สายลมพัดผ่าน

ธูปที่เหลือถูกเผาไหม้จนหมดกลายเป็นเถ้าธุลีลอยไปกับสายลม

ลูกศิษย์ที่เป็นคนเฝ้าธูปรีบตะโกนเสียงดังทันที "หมดเวลา! ทั้งสองฝ่ายหยุดได้"

หลังจากได้ยินเสียง หลินหยางหยุดทำการรักษา

ส่วนทางด้านของเฟิงซิ้นจื่อโยนเข็มเงินที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะ

"ผมคิดว่าผลสรุปมันชัดเจนแล้วมั้ง?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ทุกคนพากันพยักหน้า

"เจ้านิกายรักษาคนทั้งหมดสามร้อยหกสิบห้าคนในเวลาหนึ่งก้านธูป อาวุโสเฟิงรักษาไปแล้วเจ็ดสิบแปด ตามกฎของการแข่ง ผู้ชนะคือเจ้านิกาย!" หลิวหม่าก้าวออกมาตะโกนเสียงดัง

ทันทีที่สิ้นเสียง กลุ่มคนที่อยู่ด้านหลังของหลิวหม่าเริ่มพากันตะโกนเสียงดังทันที

ถึงแม้เจ้านิกายเพิ่งเข้ารับตำแหน่ง แต่อย่างไรเขาก็เป็นเจ้านิกาย! พูดคำพูดแบบนี้ได้ยังไง?

"ผมหลี่หลางพูดตรงไปตรงมา! ถ้าหากล่วงเกินเจ้านิกาย! ผมสามารถรับโทษตาย! แต่ใช้วิธีการที่ต่ำช้าแบบนี้ ผมหลี่หลางยอมรับไม่ได้! ผมจะเปิดโปงความจริงของเรื่องนี้!" หลี่หลางตะโกนเสียงดังอย่างชอบธรรม

คำพูดประโยคนี้ทำให้ลูกศิษย์ของตำหนักป๋ายฉ่าวเริ่มพากันตะโกน

"สนับสนุนศิษย์พี่หลี่หลาง!"

"ศิษย์พี่หลี่หลางเป็นแบบอย่างที่ดี!"

"คุณไม่ได้ตัวคนเดียว! พวกเราทุกคนก็สนับสนุนคุณ!"

เสียงตะโกนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

"หลี่หลาง คุณมีอะไรก็พูดมา! อย่างมากฉันก็แค่เอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่! ทักษะการแพทย์ที่หลอกลวงผู้คนแบบนี้ ฉันก็ไม่ยอมรับเหมือนกัน!" เฟิงซิ้นจื่อก็ทนไม่ไหวอีกแล้ว เธอส่งเสียงฮึ่มแล้วพูด

ดูเหมือนคนของตำหนักป๋ายฉ่าวก้าวออกมาทั้งหมด

"กบฏ! พวกคุณทุกคนกำลังจะกบฏ!"

หลิวหม่าทั้งโกรธทั้งร้อนใจ รีบหันไปพูดกับหลินหยาง "เจ้านิกาย! พวกคนทรยศแบบนี้จะเก็บเอาไว้ทำไม? ไม่ฆ่าพวกเขา นิกายตงหวงของเราไม่มีวันเจริญแน่นอน!"

"ฆ่า?"

หลินหยางก้าวออกมาข้างหน้าด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ "ผมต้องการฆ่าพวกเขามันเป็นเรื่องที่ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ! แต่ผมรู้สึกว่าใช้ทักษะการแพทย์เอาชนะพวกเขา มันจะทำให้ทุกคนรู้สึกน่าเชื่อถือมากกว่า"

"แต่ว่า…"

"สบายใจได้ ทองแท้ไม่กลัวไฟ! หลี่หลาง ที่คุณพูดก่อนหน้านี้กำลังจะบอกว่าผมจัดเตรียมลูกศิษย์พวกนี้เอาไว้ก่อนแล้ว ให้พวกเขาแกล้งทำเป็นหายดีหลังจากที่ผมรักษาใช่หรือเปล่า?"

"แน่นอน!" หลี่หลางพูดเสียงดัง

"แล้วคุณมีหลักฐานมายืนยันว่าผมเป็นคนบงการพวกเขาหรือเปล่า?"

"หลักฐาน? ผมไม่มี และผมก็รู้สึกว่ามันไม่จำเป็น! ไม่ว่าใครก็สามารถมองออกว่ามันคือการแสดง!" หลี่หลางพูด

"ดังนั้นคุณจะบอกว่าคุณไม่มีหลักฐาน?"

"ไม่มีแล้วยังไง?"

"แต่ผมมีหลักฐาน!" หลินหยางพูดอย่างกะทันหัน

"หืม?" หลี่หลางรู้สึกประหลาดใจ

"ผมมีหลักฐานที่สามารถพิสูจน์ได้ว่านี่คือทักษะการแพทย์ของผม มันไม่ใช่การหลอกลวง!" หลินหยางพูด

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ ร่างกายของคนตำหนักป๋ายฉ่าวสั่นสะท้าน