ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 5

ฉินเหยี่ยนเย่ว์พลันขมวดคิ้วลงเล็กน้อย ก่อนจะดึงสติของตนเองกลับคืนมา นอนคว่ำตัวลงพร้อมทั้งห่มผ้าคลุมตัว แสร้งว่าตนเองกำลังหลับอยู่ ตั้งสติกลับคืนมา

พร้อมด้วยประตูห้อง ที่ถูกคนผู้หนึ่งเตะออก

พลันพัดพาลมหนาวให้เข้ามาในทันที ทำให้ห้องที่เย็นอยู่แล้วนั้น ทำเอาอุณหภูมิลดลงไปอีกสองสามองศา

“นางช่างโชคดีเสียจริง โดนโบยหนักถึงเพียงนี้กลับยังมีชีวิตอยู่รอดมาได้” สาวใช้นางหนึ่งพลันเดินเข้ามา พร้อมกับส่งเสียงบ่นออกมาด้วยความรำคาญใจ ก่อนจะวางชามใบหนึ่งลงบนโต๊ะ “หากนางตายไปได้ก็ดี พวกเราจักได้ไม่ต้องมาถูกกักขังอยู่ในที่รกร้างแห่งนี้"

“หู่พั่ว เจ้าหยุดพูดมากเสียที” สาวใช้อีกนางหนึ่งพลันเดินตามเข้ามา พร้อมกับถูมือไปมา ก่อนจะไอออกมาเป็นครั้งคราว “วันนี้อากาศหนาวยิ่งนัก”

“ใช่สิ นี่มันหน้าหนาวแล้ว หากแต่สิ่งที่พวกเราได้รับกลับมีเพียงถ่านที่ไม่อาจจุดไฟในเตาเผาให้ติดได้ รอจนหิมะตกมาเสียก่อนเถอะ พวกเราคงได้รวมหัวกันแข็งตายอยู่ในที่แห่งนี้เป็นแน่” สาวใช้ที่มานามว่าหู่พั่วนั้น พลันตะโกนกรีดร้องเสียงสูงออกมาด้วยความไม่พอใจ

“เหตุใดนางยังมีชีวิตอยู่กัน? หากนางตายไป ท่านอ๋องเจ็ดที่เห็นแก่หน้าของตนเองนั้น ย่อมต้องปฏิบัติต่อสาวใช้จากบ้านสกุลเดิมเป็นอย่างดี หากนางมิตาย ท่านอ๋องเจ็ดย่อมรังเกียจนาง ทำเอาพวกเราต้องมาทนทุกข์ทรมานไปกับนางด้วย ข้าโชคร้ายอะไรถึงกับต้องมาคอยรับใช้สตรีอับโชคเช่นนางด้วย?”

“เจ้าเอ่ยวาจาเช่นนี้กับพระชายาได้อย่างไรกัน?” เฟ่ยชุ่ยพยายามลดเสียงเบาลง นางที่ไอมานานแล้วนั้น คอของนางจึงรู้สึกแห้งยิ่งนัก

“จักต้องไปกังวลอะไรกัน? แม้แต่หมูโง่ยังฉลาดกว่านางเลย หากมิใช่เพราะนางใช้วิธีผิดจารีตประเพณีล่อลวงท่านอ๋องสามไม่สำเร็จ กลับไปปีนขึ้นเตียงท่านอ๋องเจ็ดแทน…”

“หู่พั่ว” เฟ่ยชุ่ยรีบดึงแขนเสื้อของนางเอาไว้ในทันที ก่อนจะเอ่ยกำชับนางเสียงเบาว่า “หุบปากเจ้าเสีย เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องต้องห้ามในจวนท่านอ๋องเจ็ด หากคนนอกได้ยินเข้า อาจจะเกิดเรื่องขึ้นมาได้ เจ้ารีบป้อนโจ๊กให้พระชายาเสียก่อน ข้าจะไปดูที่ห้องครัวว่าอาหารพร้อมแล้วหรือไม่”

สีหน้าของหู่พั่วพลันเปลี่ยนไปในทันที นางรู้ดีว่าตนเองเอ่ยวาจามิเหมาะสมเท่าใดนัก แต่ก็ทำได้แค่กระทืบเท้าลงด้วยท่าทีโกรธเคืองแทน

“ข้าอุตส่าห์คอยดูแลรับใช้งานข้างกายคุณหนูรองก็ดีอยู่แล้ว เหตุใดต้องถูกส่งให้มาคอยดูแลรับใช้เจ้าด้วย” หู่พั่วพลันยกชามโจ๊กเดินไปหยุดที่ข้างกายฉินเหยี่ยนเย่ว์ “ในจวนอ๋องแห่งนี้ แม้แต่เสื้อผ้าอาภรณ์อาหารการกินยังเทียบมิได้กับนางกำนัลที่มีฐานะต่ำสุด โจ๊กชามนี้เองก็เป็นเฟ่ยชุ่ยที่เป็นคนไปคอยเคี่ยวอยู่นานหลายชั่วยาม เจ้าหมูโง่ ทุกอย่างล้วนแต่เป็นความผิดของเจ้า”

โจ๊กที่เพิ่งเคี่ยวเสร็จย่อมมีความร้อนระอุ ยิ่งถือเอาไว้ในมือนานเท่าใด ก็อาจทำให้ร้อนจนลวกมือลงได้

หู่พั่วพลันหยิบชามโจ๊กขึ้นมาเป่าเล็กน้อย "เจ้าตัวโชคร้าย เหตุใดเจ้าถึงไม่รีบตายไปเร็ว ๆ เสีย? หากเจ้าตายเมื่อใด ข้าก็จักได้ไม่ต้องมาคอยรับใช้เจ้าอีก "

หู่พั่วพลางมองไปยังฉินเหยี่ยนเย่ว์ที่ยังนอนนิ่งไม่ขยับอยู่นั้น จู่ ๆ นางพลันมีความคิดร้าย ๆ ผุดขึ้นมาในหัวในทันที โจ๊กที่กำลังส่งกลิ่นควันร้อนระอุอยู่นั้น หากว่ามันหกใส่ลงไปยังบนบาดแผลที่ยังไม่หายสนิทดีละก็ พระชายาโง่ผู้นี้อาจจะถึงคราวตายก็เป็นได้

เมื่อมีความคิดเช่นนี้อยู่ในหัวนั้น นัยน์ตาของนางจึงฉายแววโหดร้ายขึ้นมาในทันที

“พระชายาเจ็ดเพคะ ท่านที่รับบาดเจ็ดสาหัสเช่นนี้ คงจะรู้สึกเจ็บปวดมากเลยใช่ไหมเพคะ? ให้บ่าวช่วยปลดปล่อยท่านดีหรือไม่เพคะ?” หู่พั่วกล่าวออกมาด้วยสีหน้าแววตามาดร้าย ก่อนจะค่อย ๆ เลิกผ้าห่มของฉินเหยี่ยนเย่ว์ขึ้นเพื่อที่จะราดโจ๊กลงไปในบาดแผลของนาง

หนังตาของฉินเหยี่ยนเย่ว์พลันกระตุกขึ้นมาในทันที

ฉินเหยี่ยนเย่ว์คาดเดาได้ถึงแผนการณ์ของนางกำนัลผู้นี้ในทันที

หากว่าถ้วยโจ๊กร้อน ๆ ถูกราดลงที่แผลของนางแล้วไซร้ มันย่อมทำให้เกิดการอักแสบจนรามไปถึงการติดเชื้อก็เป็นได้ ทั้งยังสามารถทำให้เกิดอาการแทรกซ้อนตามมาอีกด้วย ด้วยร่างกายที่อ่อนแอของนางในยามนี้ มิอาจทนพิษบาดแผลที่เกิดขึ้นได้เป็นแน่

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ได้แต่ลอบขมวดคิ้วออกมา ก่อนจะออมแรงเอาไว้ ยามที่หู่พั่วกำลังจะนำชามโจ๊กเทราดลงมานั้น ฉินเหยี่ยวเย่ว์จึงรีบลุกขึ้น พร้อมทั้งจับข้อมือเพื่อหยุดยั้งการกระทำของหู่พั่วอย่างรวดเร็ว

หู่พั่วพลันตกใจขึ้นมาในทันที กว่าที่นางจะได้สติกลับมานั้น ฉินเหยี่ยนเย่วที่สมควรจะโดนชามโจ๊กราดลงไปบนตัวนั้น กลับเป็นชามโจ๊กร้อน ๆ ที่ราดลงมาบนใบหน้าของนางเอง

“ท่าน ท่านทำอันใดลงไป?” หู่พั่วรีบใช้แขนเสื้อของตนเองเช็ดไปที่ใบหน้าทันที ใบหน้าของนางที่โดนโจ๊กร้อน ๆ ลวกลงไปนั้น พลันเกิดอาการปวดแสบปวดร้อนขึ้นมาในทันใด

“ข้าควรจักเป็นฝ่ายถามเจ้าเสียมากกว่า ว่าเจ้าจักทำอันใด” ฉินเหยี่ยนเย่ว์พลันลุกขึ้นยืน

แผลที่กำลังจะใกล้ตกสะเก็ดนั้น จึงปริแตกออกมาได้ง่าย การเคลื่อนไหวเมื่อครู่นั้นใช้เรี่ยวแรงค่อนข้างมาก จึงทำให้บาดแผลเกิดการปริแตกขึ้นมาในทันที พร้อมทั้งความเจ็บปวดที่แล่นเข้าสู่ร่างกายในทันใด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน