ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1047

ทุกคนหันไปตามเสียง เมื่อป๋ายหลี่เชียนซางกับโม่ซุนเห็นสิ่งที่อยู่ในมือจวินมู่เยว่พร้อมกัน พร้อมใจกันอุทานเสียงดัง

“คัมภีร์ทองคำหมื่นพิษ?”

ป๋ายหลี่เชียนซางกับโม่ซุนหันไปสบตากัน ดวงตาของทั้งสองเกิดความระแวงขึ้นทันที เห็นได้ชัดว่าพวกเขาสนใจคัมภีร์ทองคำหมื่นพิษมาก ซ้ำยังรู้สึกว่าที่มาของอีกฝ่ายน่าสงสัย

ซูจื่ออวี๋เห็นดังนั้น จึงฉวยม้วนไม้ไผ่สีทองจากมือจวินมู่เยว่ พร้อมเอ่ยถาม

“คัมภีร์ทองคำหมื่นพิษคือสิ่งใดหรือ? มีปัญหาอะไรหรือ?”

โม่ซุนเม้มปาก แล้วเอ่ยขึ้น

“บนเกาะเชียนซาน นอกจากสำนักราชาโอสถแล้ว ยังมีสำนักราชพิษตั้งอยู่ ส่วนคัมภีร์ทองคำหมื่นพิษคือของวิเศษที่ล้ำค่าที่สุดของสำนักราชพิษ ด้านบนมีตำรับยาพิษบันทึกไว้มากมายหลายขนาน และยังมีวิธีแก้พิษต่างๆ อย่างเช่นยาแกล้งตาย เกรงว่าโลกนี้คงไม่มีใครทำได้ อวิ๋นหมิงเองก็ได้อ่านตำราเล่มนี้ถึงได้รู้วิธีปรุงยา”

ป๋ายหลี่เชียนซางเองก็เอ่ยขึ้น

“สิ่งที่ล้ำค่าของคัมภีร์ทองคำหมื่นพิษคือ นำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้มาสร้างความอัศจรรย์ สมุนไพร ส่วนประกอบและวัตถุดิบต่างๆที่บันทึกไว้ภายใน ล้วนไม่ใช่สิ่งหายาก ทว่าหากควบคุมปริมาณ อุณหภูมิไฟและลำดับขั้นตอนให้ดี สามารถปรุงยาพิษที่วิเศษออกมาได้ ซึ่งใช้ฆ่าคนได้โดยไม่รู้สึกตัว”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ โม่ซุนรีบพูดต่อไป

“แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้สร้างขึ้นเพื่อฆ่าคน อุดมการณ์ในการศึกษาพิษศาสตร์เพื่อช่วยเหลือผู้คน ผู้ที่อาการสาหัส ไม่อาจใช้วิชาการแพทย์ที่เป็นแบบแผนรักษาได้อีกต่อไป เพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อไป พวกเขาจึงต้องใช้วิธีนอกรีตอย่างพิษศาสตร์ คุณไสย สะกดจิต วิชาเหล่านี้ล้วนนำมาใช้ช่วยคนทั้งสิ้น”

น้ำเสียงของโม่ซุนเจือด้วยความโศกเศร้าและร้อนรนอย่างที่ทุกคนไม่เข้าใจ แต่ซูจื่ออวี๋เห็นด้วยกับคำพูดของเขาอย่างมาก

ซูจื่ออวี๋เอ่ยขึ้น

“ประโยชน์ของกระบี่วิเศษใช้เพื่อผดุงความดีขจัดความชั่ว หรือเอาไว้ก่อกรรมทำเข็ญ ล้วนขึ้นอยู่กับผู้ถือกระบี่ หากใจคิดชั่ว กระบี่ก็ชั่วเช่นกัน”

ทุกคนพยักหน้า ความจริงไม่ว่าวิชาใดก็ไม่มีความผิดทั้งสิ้น สิ่งที่ผิดคือผู้ที่นำมันมาทำชั่วต่างหาก

ซูจื่ออวี๋หันมองม้วนไม้ไผ่สีทองในมือ แล้วเอ่ยขึ้น

“พวกท่านบอกว่านี่คือคัมภีร์ทองคำหมื่นพิษ ดูเหมือนม้วนไม้ไผ่เช่นนี้ยังมีอีกมากหรือ?”

โม่ซุนพยักหน้า

“น่าจะมีอีกมาก ตอนนั้นทางสำนักราชพิษถูกกวาดล้าง ม้วนเอกสารถูกขโมยไป จนตอนนี้ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ใด และไม่รู้ว่าเหตุใดที่แห่งนี้จึงมีเอกสารอยู่หนึ่งม้วน”

ป๋ายหลี่เชียนซางเอ่ยขึ้น