ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 151

“ฮ่าๆๆๆๆ...ฮ่าๆๆๆๆ...” จวินมู่เยว่หัวเราะจนน้ำตาไหล

เสียงหัวเราะที่ไม่ปิดบังเลยสักนิดนี้ทำให้ทุกคนอดปิดปากหัวเราะไม่ได้

ท่านอ๋องรองเป็นอะไร?

ทำไม...ทำไมท่อนล่างถึงโด่ขึ้นมา?

จวินมู่เยว่เอ่ยออกมาว่า “พี่รอง เข้ามาในวังห้าวพกอาวุธมาด้วยนะ เหตุใดท่านถึงซ่อนกระบองเอาไว้ในตัวเล่า? ฮ่าๆๆๆๆๆ เร็วๆ ทหารรีบเอากระบองของพี่ลองออกไปเร็ว”

จวินมู่หลานโกรธจนหน้าแดงก่ำ ไม่รู้ว่าควรนั่งรถเข็นกลับไปก่อน เพื่อไม่ให้ดึงดูดสายตาของผู้คนมากเกินไป หรือควรคว้าผ้าคลุมกลับมาก่อนเพื่อบดบังสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของส่วนล่างนี้

จวินมู่หลานพูดด้วยความโกรธว่า “จวินมู่เยว่ เจ้ามันเด็กสารเลว เจ้าตั้งใจ”

“ฮ่าๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ” จวินมู่เยว่หัวเราะจนตัวโก่ง น้ำตาไหลออกมา เขาเอ่ยว่า "”ไอ๊โย พี่ร้อง น้องเป่ยเยว่ก็มีใบหน้าที่งดงามราวดอกไม้ แต่ปฏิกิริยาของท่านมันไม่รุนแรงเกินไปหรือ เป็นอะไร? กลับจวนไปปลดปล่อยก่อนดีไหม?”

“ฮ่า” จวินมู่เยว่พูดออกมาก็ให้ทุกคนอดไม่ได้แล้ว

นี่ก็น่าแปลกเกินไปแล้ว ดูการแสดงอยู่ดีๆ เหตุใดท่านอ๋องรองถึงได้...ถึงได้เป็นอย่างนั้น?

เดิมทีอานเป่ยเยว่ก็ยังตกตะลึงอยู่ที่ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไร แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่จวินมู่เยว่พูดมาแล้ว นางก็ได้สติมาทันที เมื่อนึกถึงผ้าคลุมที่ปรกหน้าตัวเองเมื่อครู่ คือสิ่งที่คลุมส่วนนั้นของจวินมู่หลาน อานเป่ยเยว่ก็อับอายจนอยากจะเฆี่ยนจวินมู่เยว่ให้ตาย

อานเป่ยเยว่โยนผ้าคลุมลงบนพื้นอย่างแรง แล้ววิ่งกลับไปที่นั่งของตนโดยไม่หันกลับมามอง อายมากจนแทบอยากจะหาที่มุดเข้าไปซ่อน

จวินมู่ฉงลุกขึ้นแล้วดึงจวินมู่หลานนั่งลง จากนั้นก็หยิบผ้ามาคลุมขาให้จวินมู่หลานใหม่ แล้วพูดกับฮ่องเต้และฮองเฮาว่า “ทูลเสด็จพ่อ ฮองเฮา เสด็จแม่ พี่รองถูกยาพิษ ดังนั้นถึงได้...เพราะงานเลือกพระชายาวันนี้เป็นเรื่องสำคัญมาก พี่รองไม่กล้าซ่อนตัวจนทำให้งานใหญ่ของพี่น้องล่าช้า ดังนั้นจึงต้องออกมาทั้งที่ตัวเองก็ป่วย แต่เรื่องน่าขายหน้าเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่พี่รองอยากให้เกิด หวังว่าเสด็จพ่อและฮองเฮาจะประทานอภัย”

ฮ่องเต้เจาเหวินกล่าวออกมาอย่างประหลาดใจ “ถูกพิษ? พิษอะไร ถูกพิษเมื่อไหร่?” ฮ่องเต้เจาเหวินเกลียดเรื่องทำร้ายกันระหว่างพี่น้องมากที่สุด ดังนั้นน้ำเสียงในการตั้งคำถามนี้จึงเต็มไปด้วยความโกรธ

เดิมทีจวินมู่ฉงอยากจะใช้โอกาสนี้ฟ้องซูจื่ออวี๋ แต่ทันใดนั้นจวินมู่หลานก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน “เสด็จพ่อโปรดวางพระทัย ไม่ใช่พิษที่ร้ายแรงอะไร ไม่ทำให้บาดเจ็บภายใน แต่พิษนี้ค่อนข้างยุ่งยาก หมอบอกว่าต้องใช้เวลาเจ็ดแปดวันถึงจะหาย ลูกผิดเอง ตอนที่ไปล่าสัตว์เข้าก็พลาดไปถูกพิษสมุนไพรเข้าพ่ะย่ะค่ะ”

ทันทีที่ได้ยินว่าเป็นอุบัติเหตุ ทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

จวินมู่เยว่เลิกคิ้วแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “โอ้ สมุนไพรนี้นี่ดีจริงๆ พี่รองถูกสมุนไพรพิษนั่น หอกทองคำไม่ล้มเลย น้องชายล่ะอิจฉาจริงๆ”

“เจ้าแปด เจ้า...” จวินมู่หลานอยากจะด่าจวินมู่เยว่ว่าไอ้เด็กสารเลว แต่ถ้าด่าจวินมู่เยว่ว่าเด็กสารเลว ก็ไม่เท่ากับด่าฮ่องเต้เจาเหวินว่าเป็นสารเลวด้วยหรือ? ประโยคเมื่อครู่นั้นฮ่องเต้เจาเหวินไม่ได้ถามอีกประโยคตอนนี้ เขากลับไม่กล้าด่าอีก ดังนั้นจึงเก็บคำพูดกลับไป และอดทนเอาไว้ในที่สุด