ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 152

จวินมู่เยว่โค้งตัว หัวเราะจนไหล่สั่น ท่าทางเช่นนั้นในสายตาของจวินมู่หลานแทบอยากจะเข้าไปต่อย

แต่ในสายตาของซูจื่ออวี๋ กลับน่าขำมาก

ซูจื่ออวี๋มองไปที่จวินมู่เยว่ จวินมู่เยว่เลิกคิ้วแล้วแอบยกโป้งนิ้วให้ซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋ก็หัวเราะออกมา โชคดีที่ตอนนี้ทุกคนต่างก็แอบหัวเราะ จึงไม่มีใครสังเกตเห็นนาง นอกจากจวินมู่เหนียนที่สนใจนางตลอดเวลา

จวินมู่เหนียนเห็นความสัมพันธ์ที่กลมกลืนระหว่างซูจื่ออวี๋และจวินมู่เยว่ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในใจของเขาถึงได้รู้สึกอึดอัด

แต่ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดจริงๆ ว่าจะให้ซูจื่ออวี๋แต่งงานกับจวินมู่เยว่ แต่เหตุใดตอนนี้พอพวกเขาเข้ากันดีแล้ว เขากลับรู้สึกอึดอัดในใจล่ะ?

จวินมู่เหนียนยกถ้วยชาขึ้นมาจิบหนึ่ง ระงับความรู้สึกที่ซับซ้อนในใจของตน

ลั่วกุ้ยเฟยที่เป็นมารดาให้กำเนิดจวินมู่หลานและจวินมู่ฉง ตั้งแต่เมื่อครู่จนมาถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีโอกาสพูดแทรก เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่พูดแล้ว ลั่วกุ้ยเฟยจึงกล่าวด้วยความกังวลว่า “ฝ่าบาท หม่อมฉันได้ยินว่าฝ่าบาทเจอหมอเทวดาคนหนึ่ง ไม่ทราบว่าหมอเทวดาคนนั้นมาดูอาการของฮวายหยวนได้หรือไม่เพคะ?” ฮวายหยวนเป็นเชื่อเล่นของจวินมู่หลาน

ฮ่องเต้เจาเหวินย่อมไม่ปฏิเสธ แต่ว่าโม่ซุนคนนั้นไม่ใช่คนที่เขาจะสามารถเรียกมาได้

ฮ่องเต้เจาเหวินมองไปที่จวินมู่เหนียน จวินมู่เหนียนจึงกล่าวว่า “เสด็จพ่อไม่ต้องกังวล หลังจากงานวันนี้จบลงแล้ว ลูกจะไปบอกหมอเทวดาโม่” แต่แค่ไปพูดเท่านั้น ส่วนจะรักษาหรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับโม่ซุนเอง

ไม่รอให้ฮ่องเต้เจาเหวินตอบตกลง จวินมู่หลานก็ปฏิเสธ “ไม่จำเป็นพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ ไม่ต้องกังวล หมอเว้ยจากสำนักหมอหลวงบอกไว้แล้วว่าพิษนี้ไม่ได้ร้ายแรง อีกไม่กี่วันก็ดีขึ้นพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อเห็นว่าจวินมู่หลานปฏิเสธเสียงแข็ง ฮ่องเต้เจาเหวินจึงไม่บังคับอีก

แต่สิ่งที่จวินมู่หลานไม่รู้ก็คือยิ่งเขาปฏิเสธ ก็ยิ่งแสดงให้เห็นว่าในใจของเขามีอะไรบางอย่าง ผู้คนมากมายในที่แห่งนั้นก็พากันวิพากษ์วิจารณ์ พรุ่งนี้บนถนนใหญ่จะต้องถูกแพร่กระจายออกไปด้วยวิธีการเล่านับไม่ถ้วน แต่ละคนจะต้องยอดเยี่ยมมากขึ้น และจะยิ่งมีสีสันมากขึ้น

จนกระทั่งถึงตาของคุณหนูใหญ่ตระกูลซู ตอนที่ซูจื่อหยวนต้องการแสดงทักษะนั้น ทุกคนต่างก็ให้ความสนใจกันมาก

เพราะการแสดงของซูจื่อหยวนคนนี้ไม่ธรรมดาเหมือนคนก่อนๆ ทักษะที่นางแสดงก็คือวิชาแพทย์

“วิชาแพทย์? เจ้าบอกว่าต้องการแสดงวิชาแพทย์งั้นหรือ?” ฮองเฮามองไปที่ซูจื่อหยวนด้วยความสนใจ

ซูจื่อหยวนยิ้มอย่างอ่อนโยน ก้มหน้ากล่าวอย่างว่าง่าย “ใช่เพคะฮองเฮา หม่อมฉันได้ยินว่าหลังจากอ๋องฉินตกลงจากหลังม้า ก็เดินไม่ได้มาตลอด หม่อมฉันจึงเป็นกังวลมาก อ๋องฉินคือขุนนางที่เป็นเสาหลักของแคว้น เป็นเหมือนเข็มเทพใต้ทะเลที่ชายแดน หากเพราะอุบัติเหตุทำให้เขาไม่สามารถสวมเกราะเข้าสนามรบได้ ก็เท่ากับความพ่ายแพ้ของแคว้นพวกเรา ดังนั้นวิชาแพทย์ที่เรียนมาอย่างยากลำบากของหม่อมฉัน มาถึงวันนี้ก็นับว่าประสบความสำเร็จบ้าง หวังว่าฝ่าบาทและฮองเฮาจะให้โอกาสหม่อมฉันรักษาอ๋องฉินที่นี่เพคะ”

รักษาตรงนี้เลย?

อยากจะให้จวินมู่เหนียนถอดกางเกงออก แล้วถูกซูจื่อหยวนลูบต้นขาต่อหน้าทุกคนอย่างนั้นหรือ?