ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 159

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเสียงเบาบอกว่า

“เหอะ หมอหลวงเว่ย ยังอยากจะเดิมพันอีกหรือ? !”

ใบหน้าเว่ยคงชิงกระตุก เขาไม่กล้าพูดต่อ

คำพูดของซูจื่ออวี๋ ทำให้ทุกคนนึกย้อนกลับไปถึงเทศกาลส้างซื่อภายในเสี้ยววินาที วันนั้นเว่ยคงชิงเดิมพันกับซูจื่ออวี๋ แต่สุดท้ายกลับต้องถูกบังคับให้โค้งคำนับ

องค์ฮองเฮาป้องปากหัวเราะ ไม่รู้ทำไม แม้พระองค์จะไม่ชอบหญิงที่ไร้มารยาท แต่กับซูจื่ออวี๋พระองค์กลับรู้สึกว่านางเถรตรงได้อย่างน่ารัก

ฮองเฮากระซิบบางอย่างข้างหูฮ่องเต้เจาเหวิน ทรงเล่าเรื่องเดิมพันของซูจื่ออวี๋ให้องค์ฮ่องเต้ฟังอย่างละเอียด

ฮ่องเต้เจาเหวินรู้สึกตกใจและประหลาดใจมาก

ฮ่องเต้เจาเหวินเอ่ยปาก

“ซูจื่ออวี๋ วิชาแพทย์ของเจ้า ได้รับการถ่ายทอดจากอาจารย์ท่านใดหรือ? ร่างกายของฮวายหยวน ใช่ว่าจะให้ใครก็ได้รักษาส่งเดช เจ้ามั่นใจหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋ตอบอย่างนอบน้อม

“เรียนฝ่าบาท วิชาแพทย์ของข้าเรียนมาจากท่านแม่ ก่อนท่านแม่จะแต่งเข้าจวนเสนาบดี เคยเป็นหมอแสวงบุญมาก่อน ตอนยังเด็กจวนเสนาบดียังอัตคัดอยู่ การเรียนพวกศิลปะแขนงต่างๆ หรือพวกโคลงกลอนสุนทรียภาพเหล่านั้น จึงเพียงพอสำหรับพี่สาวทั้งสองเท่านั้น ท่านแม่ขอหม่อมฉันเคยบอกว่าหญิงสาวไม่มีความรู้ได้แต่ไม่มีคุณธรรมไม่ได้ ไม่มีรูปโฉมได้แต่ไม่มีทักษะไม่ได้ ดังนั้นท่านแม่จึงสอนให้ข้าแยกแยะสมุนไพรและสอนวิชาทางการแพทย์ ต่อให้เติบใหญ่ในภายหน้าอาจไม่มีชื่อเสียง แต่ก็สามารช่วยเหลือผู้อื่นได้”

คำพูดเรียบง่ายของซูจื่ออวี๋ กลับเป็นการเปิดโปงความผิดของฮูหยินซู

เมื่อเป็นฮูหยินใหญ่ ไม่อาจปฏิบัติต่อลูกตนและลูกอนุอย่างเท่าเทียมก็ช่างเถอะ แต่เหตุใดจึงต้องใจร้ายกับลูกอนุ? แม้แต่ศิลปะขั้นพื้นฐานสำหรับหญิงสาวก็ไม่ยอมให้เรียน หนำซ้ำยังหาข้ออ้างที่น่าขันโดยการบอกว่าจวนเสนาบดีอัตคัด

จวนเสนาบดีถึงกับบอกว่าตัวเองอัตคัด เช่นนั้นชาวบ้านไม่ต้องอดตายกันหมดหรือ?

ทันใดนั้น สายตาของคนทั่วทั้งตำหนักที่หันมองฮูหยินซู เต็มไปด้วยความดูแคลน

ดีก็ดีด้วยกัน ตายก็ตายด้วยกัน แม้เสนาบดีซูจะไม่พอใจฮูหยินซูเหมือนกัน แต่ตอนนี้เขาจำเป็นต้องช่วยออกหน้าแทนฮูหยินซู

“เกรงว่าอะไร? เจ้าพูดให้ชัดเจนเดี๋ยวนี้!”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มจนตาหยี “เกรงว่าคงมีอุปสรรคต่อการมีทายาทของท่านอ๋อง!”

อะไรนะ? !

ทุกคนได้แต่ตกตะลึง เช่นนี้แสดงว่าต่อไปจวินมู่หลานต้องกลายเป็นคนพิการหรือ? องค์ชายที่ไม่สามารถมีทายาทได้ แล้วเขาจะมีโอกาสสืบทอดราชบัลลังก์หรือ?

จวินมู่หลานได้ยินจึงโมโห ตบโต๊ะแล้วตะโกนบอกว่า

“ซูจื่ออวี๋ เจ้ายังเป็นหญิงสาวอยู่หรือไม่ ถึงได้กล้าพูดเช่นนี้โดยไม่อายปาก? !”

ซูจื่ออวี๋ผายมืออย่างไม่แยแส

“ท่านอ๋องสี่คงไม่เข้าใจข้า ข้าเป็นหมอคนหนึ่ง เพียงเพราะคำพูดบางอย่างไม่น่าฟังก็ไม่ต้องพูดความจริงเช่นนั้นหรือ? เช่นนั้นหมอหลวงเว่ยคงพูดได้น่าฟังกว่า แต่เขาก็แก้พิษของหญ้าหลงหยางไม่ได้อยู่ดี!”