ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 160

เว่ยคงชิงไม่พอใจ พูดอย่างโมโห

“นังเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม อย่าได้พูดจาสามหาว ผลข้างเคียงจากหญ้าหลงหยาง ขอเพียงรักษาโดยวิธีระบายความร้อน หลังจากเจ็ดวัน จะสามารถหายเป็นปกติได้”

ซูจื่ออวี๋ทำหน้าอมยิ้ม บอกว่า

“โอ้? จากนั้นเจ็ดวันหรือ ท่านจะเอาสิ่งใดมารับประกัน? หัวของท่านหรือ? ไม่ทราบว่าหัวของหมอหลวงเว่ยจะสามารถชดเชยความเสียหายของท่านอ๋องรองได้หรือไม่?”

เว่ยคงชิงกำลังจะตอบโต้ แต่กลับได้ยินจวินมู่หลานเอ่ยขึ้น

“พอแล้ว! ทะเละาอะไรกัน! ซูจื่ออวี๋ เจ้าว่าเจ้าแก้พิษได้ แล้วข้าจะเชื่อเจ้าได้อย่างไร เจ้าจะเอาอะไรมารับประกัน?”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปากโดยไม่ต้องคิด

“ผู้ที่ใกล้ชิดกับหม่อมฉันที่สุดก็คือท่านพ่อกับท่านแม่ ตอนนี้ท่านแม่เสียไปแล้ว ขณะนี้หม่อมฉันของใช้หัวของท่านพ่อเป็นประกัน ขอเพียงท่านอ๋องรองเชื่อฟังหม่อมฉัน หม่อมฉันย่อมทำให้พิษบนตัวท่านอ๋องหายไปได้แน่นอน”

เสนาบดีซูที่ยืนอยู่อีกข้างใบหน้ากระตุก เขาแทบอยากจะตัดสัมพันธ์พ่อลูกกับซูจื่ออวี๋ซะเดี๋ยวนี้

นังหนูคนนี้มันคิดไว้อย่างดิบดี หากสำเร็จแล้วนางได้รับรางวัล หากผิดพลาดก็ให้ผู้เป็นพ่อรับโทษหรือ?

ฮ่องเต้เจาเหวินมองซูเหวินเฟิงที่สีหน้าบิดเบี้ยว กลับรู้สึกอยากจะหัวเราะ

ฮ่องเต้เจาเหวินหันมองฮองเฮา ฮองเฮารับรู้ได้ทันที บอกว่า

“ซูจื่ออวี๋ เช่นนั้นอย่าได้รอช้า รีบไปช่วยฮวายหยวนถอนพิษเร็ว”

ซูจื่ออวี๋หันมาคุกเข่าให้ฮ่องเต้และฮองเฮา “ฝ่าบาท ฮองเฮา หม่อมฉันยังมีเรื่องขอร้องเพคะ”

ฮองเฮาเอ่ยถาม

“จะขอร้องเรื่องอะไร?”

ซูจื่ออวี๋พูดต่อ

“วิธีการแก้พิษของหม่อมฉัน แตกต่างจากผู้อื่น บางทีอาจจะดูผิดแผกไปบ้าง หรืออาจน่าตกใจไปบ้าง ดังนั้นหม่อมฉันหวังว่าจะได้รับการอภัยจากองค์ฮ่องเต้และฮองเฮา ไม่ว่าหม่อมฉันจะทำอะไร ล้วนสามารถอภัยให้ได้ อีกอย่าง ภายหน้าท่านอ๋องรองก็ห้ามเอาเรื่องนี้มาคิดบัญชีทีหลังเพคะ”

ทุกคนต่างสนอกสนใจ ภายหน้าไม่อาจคิดบัญชีทีหลัง ตกลงซูจื่ออวี๋จะทำสิ่งใดกันแน่?

……

ฮองเฮาหันมองฮวายหยวน ถามว่า

“ฮวายหยวน เจ้ายอมให้นางถอนพิษหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋หันมองจวินมู่หลาน จวินมู่หลานเองก็ก้มมองซูจื่ออวี๋ ขณะที่สบตากัน จวินมู่หลานเห็นแววข่มขู่บนสีหน้าของซูจื่ออวี๋

สีหน้าของซูจื่ออวี๋บ่งบอกอย่างชัดเจน หากพลาดโอกาสนี้ไปก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว ถึงเวลาตายขึ้นมาอย่าได้โทษข้า

จวินมู่หลานถอนหายใจยาว หากเป็นพิษอย่างอื่น เขาคงไม่สนใจซูจื่ออวี๋ แต่พิษนี้ เห็นได้ชัดว่าซูจื่ออวี๋เป็นคนวางยาเขา

มีคำพูดหนึ่งพูดได้ดี ใครผูกก็ต้องเป็นคนแก้!

หากเว่ยคงชิงวิชาการแพทย์ยอดเยี่ยมจริง เหตุใดจึงรักษาอาการของเสด็จพ่อไม่ได้ แล้วยังรักษาขาของจวินมู่เหนียนไม่ได้ด้วย?

คิดไปคิดมา จวินมู่เหนียนทำได้เพียงยอมรับชะตากรรม

“เรียนท่านแม่ ลูกยอมให้คุณหนูซูถอนพิษให้ ขอเพียงนางสามารถถอนพิษได้ ลูกจะไม่เอาผิดเรื่องที่นางทำระหว่างการรักษา”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มอย่างสดใส สดใสจนคนที่อยู่ที่นั่นด้วยรู้สึกแสบตา ช่างเป็นหญิงสาวที่งดงามเสียจริง มีเพียงจวินมู่หลานเท่านั้น ที่เห็นยิ้มของซูจื่ออวี๋แล้วกระวนกระวายใจจนมีเหงื่อซึมออกมาจากฝ่าเท้า