ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 162

เมื่อได้ยินเสียงของลั่วกุ้ยเฟย พวกนางกำนัลกับขันทีเหมือนเพิ่งได้สติ พวกเขากำลังจะเดินไปหาซูจื่ออวี๋ แต่กลับได้ยินเสียงเยือกเย็นน่าเกรงขามของจวินมู่เหนียนดังขึ้น

“ทำลายการถอนพิษของพี่รอง พวกเจ้ารับผิดชอบไหวหรือ?”

คนพวกนั้นชะงักฝีเท้า ไม่กล้าเดินเข้าไปอีก ต่างพากันหันไปมองฮ่องเต้และฮองเฮา

ทั้งสองพระองค์กำลังขมวดคิ้ว แม้สีหน้าจะไม่สบอารมณ์ แต่ก็ไม่คิดจะขัดขวาง ดูจากสีหน้าของทั้งสองพรองค์แล้ว เห็นได้ชัดว่าประหลาดใจมากกว่าโมโห!

จวินมู่หลานที่ถูกถีบจนหงายหลังหายใจติดขัด เพราะถูกสกัดจุดเลยทำให้เขาพูดไม่ออก ขยับไม่ได้ มีเลือดจุกอยู่ในลำคอ เขาจ้องมองซูจื่ออวี๋ด้วยดวงตาแดงก่ำ

เขาโตมาขนาดนี้ ยังไม่เคยถูกเหยียดหยามมากเพียงนี้

ทว่าในขณะที่เขาคิดว่าหลังจากซูจื่ออวี๋ทำร้ายเขาไปหนึ่งยกเรื่องคงจบลง แต่ซูจื่ออวี๋กลับเดินเข้ามา แล้วดึงผมของจวินมู่หลาน เพื่อให้เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย จากนั้นโน้มเข้าไปข้างหูเขาบอกว่า

“ครั้งนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไป แต่หากกล้าคิดร้ายกับข้าอีก ข้าจะถลกหนังนของเจ้า!”

จวินมู่หลานอ้าปากตาค้าง แววตาที่เขามองซูจื่ออวี๋เหมือนกับเห็นผี นางกล้าได้อย่างไร? นางกล้าได้อย่างไร? !

หนึ่งสาดเหล้า สองตบหน้า จากนั้นถีบแล้วพูดจาข่มขู่ ทุกการกระทำล้วนแต่ทำลายศักดิ์ศรีและล้ำเส้นเขา

จวินมู่เหนียนโมโหทันที รู้สึกถึงกลิ่นคาวและรสหวานในลำคอ

ซูจื่ออวี๋เห็นเขาดวงตาแดงก่ำ คิดว่าน่าจะพอสมควรแล้ว จึงได้ลุกขึ้นแล้วเดินถอยหลังไปสองก้าว ทันทีที่ซูจื่ออวี๋เดินออกไป จวินมู่หลานกลับพุ่งพรวด

มีเลือดกระอักออกมาจากปากของเขา นี่น่าจะเรียกว่าโกรธจนกระอักเลือดจริงๆ!

ให้ตายสิ!

“ฮวายหยวน! ฮวายหยวน! ฮวายหยวน!” ลั่วกุ้ยเฟยรีบร้อนลงมาจากที่นั่ง ขันทีกับนางกำนัลก็กรูกันเข้าไป หมอหลวงเว่ยก็รีบเข้าไปดูอาการเช่นกัน

“ลั่วกุ้ยเฟย เหตุใดจึงต้องตื่นตระหนกเพียงนี้ ท่านรีบไปดูอาการของท่านอ๋องรองดีกว่าจะหาวิธีทำโทษหม่อมฉันนะเพค ดูก่อนว่าพิษถูกถอนแล้วหรือยัง?”

ใช่สิ พิษถูกถอนแล้วหรือยัง? ทุกคนต่างสงสัยกันอย่างมาก แม้แต่อริของซูจื่ออวี๋อย่างคนของจวนอ๋องอาน ก็อดไม่ได้ที่จะยื่นคอไปดู

เดิมทีจวินมู่หลานเกือบจะโมโหจนสลบไป แต่เมื่อได้ยินคำพูดของซูจื่ออวี๋ เขารีบมองไปที่ร่างกายท่อนล่างของตัวเองทันที เมื่อได้ดูถึงรู้ว่าพิษถูกถอนไปแล้ว

ลั่วกุ้ยเฟยกับจวินมู่ฉงหันมองจวินมู่หลาน จวินมู่หลานที่สีหน้าเวทนา ได้แต่พยักหน้าอย่างโกรธเคือง

เมื่อเห็นจวินมู่หลานพยักหน้า ฮ่องเต้กับฮองเฮาถึงได้โล่งอก

ส่วนซูจื่ออวี๋กำลังคุกเข่าอยู่กลางตำหนัก บอกว่า

“เรียนฝ่าบาท เรียนฮองเฮา อาการเลือดลมไหลเวียนติดขัดของท่านอ๋องรอง ทำให้ร่างกายติดขัด แต่พิษนี้ไม่อาจถอนออกจากด้านล่าง หม่อมฉันจึงทำให้มันเดินสวนทาง โดยการให้ท่านอ๋องรองอาเจียนออกมา ขอเพียงเลือดลมไหวเวียนดี ฤทธิ์ยาก็จะสลายไปด้วย ส่วนวิธีนี้จำต้องทำให้ผู้ได้รับพิษโกรธโมโห โกรธจนอยากจะกระอักเลือด ดังนั้นหม่อมฉันถึงได้ล่วงเกินท่านอ๋องรอง หวังว่าฝ่าบาทกับฮองเฮาจะอภัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะ”