ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 261

คุณหนูซูคนโตอย่างซูจื่อหยวนนั่งอยู่ข้างกายของฮูหยินซูด้วยใบหน้าซีดเซียว ริมฝีปากไร้ซึ่งเลือดฝาด ราวกับว่าเป็นคนป่วย

ซูจื่ออวี๋คิดว่ามีบางอย่างไม่ปกติ ซูจื่อหยวนนางนี้ถูกตระกูลซูเลี้ยงดูมาอย่างทะนุถนอมมาโดยตลอด เหตุใดจึงให้นางมาต้อนรับแขกด้วยสภาพเจ็บป่วยเช่นนี้?

เพียงครู่เดียวเสนาบดีซูก็ได้ตอบออกมา

เสนาบดีซูหยิบจอกสุราขึ้นมาและกล่าวว่า “ฝ่าบาทฉินอ๋อง อวี๋เอ๋อร์ ตั้งแต่วันนี้ไปพวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว หม่อมฉันจะต้องเดินทางไปโยวโจวในวันพรุ่ง และจะกลับเมืองหลวงได้หลังจากสิ้นสุดการสอบชิวเหวยตามพระราชโองการ ในจวนตระกูลซูมีเพียงสตรี หวังว่าฝ่าบาทฉินอ๋องจะสามารถช่วยดูแลพวกนาง”

ซูจื่ออวี๋เข้าใจแล้วว่า ที่แท้ที่เสนาบดีซูให้ทุกคนมานั่งอยู่ที่นี่เพื่อที่เป็นผู้สร้างสันติและหวังว่าพวกนางจะปล่อยวางเรื่องราวในอดีต

เมื่อจวินมู่เหนียนได้ยินสิ่งที่เสนาบดีซูกล่าวก็พยักหน้าออกมาเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงเปี่ยมล้นไปด้วยความสงบและมีเมตตา “เพียงแค่อวี๋เอ๋อร์ต้องการให้ข้าดูแล ข้าก็จะดูแลปกป้องผู้นั้น”

ความนัยคือ เขาก็จะไม่ออมมือให้กับคนที่ซูจื่ออวี๋ต้องการจะฆ่า

ภายในใจของเสนาบดีซูเต้นระส่ำ คาดไม่ถึงเลยว่าจวินมู่เหนียนจะรักซูจื่ออวี๋ถึงเพียงนี้ และเขาไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี

ถ้าหากซูจื่ออวี๋และพี่น้องคนอื่นรักและสามัคคีกันดีเขาก็คงจะดีใจ

แต่ความสัมพันธ์ของซูจื่ออวี๋และบ้านตระกูลซูไม่ได้ดีนัก บางทีหลังจากที่เขาออกจากเมืองหลวงไปแล้ว ซูจื่ออวี๋อาจจะใช้โอกาสนี้เพื่อแก้แค้นด้วยวิธีอันน่าสยดสยองของฉินอ๋อง เช่นนั้นคงได้จัดงานศพของจวนซู

เมื่อเห็นใบหน้าของเสนาบดีซูเต็มไปด้วยความกังวล ซูจื่ออวี๋ก็ได้หัวเราะและหยิบจอกสุราขึ้นมาและพูดว่า “ท่านพ่อไม่ต้องกังวล ไม่มีความบาดหมางในครอบครัวชั่วข้ามคืน อดีตผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป”

ทุกคนมองไปยังซูจื่ออวี๋และคิดเช่นเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมาย ซูจื่ออวี๋ดูไม่เหมือนคนใจกว้างแม้แต่น้อย

แต่รอยยิ้มอันอ่อนโยนบนหน้าของซูจื่ออวี๋ทำให้คนหาจุดผิดปกติไม่ได้

ซูจื่ออวี๋ปราดตามองฮูหยินซู นางคร้านที่จะโต้เถียงจึงพูดออกมาอย่างเฉยเมย “ฮูหยินซู ท่านไม่เคยได้ยินหรือ? กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นคืนสนอง”

“เจ้า…” ซูจื่ออวี๋ยกนิ้วขึ้นมาชี้หน้าซูจื่ออวี๋ ในขณะที่นางคิดที่จะก่นด่าสาปแช่งก็ถูกซูจื่ออวี๋โต้กลับไป

ซูจื่ออวี๋กล่าวว่า “ฮูหยินซู ใช้ชีวิตอันสงบสุขของท่านให้ดีๆเถอะ บางทีหลังจากนี้อาจจะอยู่อย่างไม่สงบ”

ฮูหยินซูตกใจกลัวและหลุดถามออกมา “เจ้าคิดจะทำอะไร?!”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเสียงเย็น “ท่านคงจะไม่คิดสินะ ถูกกท่านใส่ร้ายครั้งแล้วครั้งเล่าก็ยังพลิกเรื่องราวให้กลายมาเป็นเช่นนี้ได้? ไหนลองข้าคิดูหน่อย ท่านฝันอยู่หรือว่ายังสามารถทำให้ซูจื่อเยียนหยวนเป็นชายาเอกของท่านอ๋องรอง? เหอะ!”

ฮูหยินซูอ้าปากพะงาบๆด้วยความหวาดกลัว “เจ้าทำร้ายทั้งพี่รองและน้องสี่ของเจ้าไปแล้ว นี่เจ้ายังไม่ปล่อยพี่ใหญ่ของเจ้าอีกหรือ?”