ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 273

ถูกต้อง มันเป็นอาการป่วย ซูจื่ออวี๋ฟันธงได้เลยว่า รัชทายาทแห่งหนานเจียงผู้นี้สุขภาพไม่แข็งแรง

ดวงตาของซูจื่ออวี๋เบิกกว้างในทันที นางเข้าใจความหมายของจวินมู่เหนียนในทันใด

หรือว่าจวินมู่เหนียนก็รู้มาก่อนว่าสุขภาพของรัชทายาทแห่งหนานเจียงไม่แข็งแรง ดังนั้นจึงเลือกให้เขาแต่งงานกับซูจื่อหยวน? เช่นนี้ไม่เพียงแค่ให้ซูจื่อหยวนออกเรือนไปแดนไกล แต่ยังจะทำให้ซูจื่อหยวนแต่งงานได้ไม่นานก็เป็นหม้าย ชีวิตของนางในให้หลังต้องถือพรหมจรรย์ต่อรัชทายาทที่จากไปก่อนวัยอันควร

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้แล้ว ซูจื่ออวี๋ไม่ได้คิดว่าจวินมู่เหนียนจะใจไม้ไส้ระกำ แต่นางกลับคิดว่าชายคนนี้มีพุงสีเข้มน่ารัก

ดูเหมือนว่าเขายังคงคิดจริงจังที่จะแลกเปลี่ยนการแต่งงาน เขาไม่ได้ลงมือติดต่อตระกูลซูด้วยตัวเอง เพราะเกรงว่าจะได้รับการลงโทษจากฝ่าบาท

“โอ้! ท่านแม่ นก นกตัวใหญ่! ท่านแม่ มันมีหลายสี สีเยอะมาก!”

เสียงเล็กๆของเด็กผู้หญิงขัดจังหวะความคิดของซูจื่ออวี๋ ซูจื่ออวี๋หันมองไปตามเสียง นางเห็นเด็กผู้หญิงอายุสามสี่ขวบยืนอยู่ต่อหน้าฝูงชนยกมือขึ้นมาและชี้ไปที่หลังคาทรงกลมของรถม้าอย่างตื่นเต้นมีความสุข

ซูจื่ออวี๋มองตามที่นางชี้และนางก็เห็นในทันใดว่านกแก้วบนหลังคานั้นมีชีวิตจริงๆ

ในตอนที่มองจากไกลๆ มันเหมือนกับจะไม่ขยับ ซูจื่ออวี๋ยังคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ของตกแต่ง คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะมีชีวิต

นกแก้วตัวนั้นดูเหมือนจะตกใจกับเสียงเด็กคนนั้น มันกระพือปีกร้องออกมา ก่อนที่มันจะหุบลงช้าๆ สีสันมันช่างดูสวยงามน่าดูชม

ฝูงชนต่างพากันชื่นชม เห็นได้ชัดเจนว่านกแก้วชนิดนี้ไม่เคยพบเห็นในตงโจวมาก่อน

เมื่อกี้ม้าเกือบเหยียบเด็กแล้ว ผู้เป็นแม่รีบวิ่งออกไปกอดลูกของตัวเองเอาไว้ แต่กลับลืมที่จะรีบวิ่งหนีไป

ในตอนนี้ถูกองค์หญิงแห่งหนานเจียงมองทั้งที่ถือแส้อยู่ในมือ พวกนางสองแม่ลูกยิ่งตัวสั่นสะท้านโดยไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี

ทหารรักษาการณ์แคว้นตงโจวที่เห็นเหตุการณ์รีบรุดเข้ามา “เจ้ายืนงงอะไร ยังไม่รีบไสหัวไปอีก!”

ซูจื่ออวี๋มองไปยังทหารรักษาการณ์แคว้นตงโจวผู้นั้นและคิดภายในใจว่า “คนผู้นี้มีจิตใจที่ดี ถึงแม้จะใช้คำพูดที่ไม่น่าฟัง แต่ก็กำลังช่วยสองแม่ลูก หนานหยวนหรัวนางนี้ดูแล้วไม่ใช่คนที่รับมือได้ง่าย ถ้าหากไม่รีบไปตอนนี้ เกรงว่าจะได้รับความอยุติธรรมจากองค์หญิงแห่งหนานเจียง”

เรื่องเป็นไปตามที่ที่ซูจื่ออวี๋ได้พูดไว้ในใจเมื่อครู่ หนานหยวนหรัวผู้นั้นตวาดขึ้นมาด้วยความโกรธเคือง “ไป? ทำให้ราชรถของข้าตื่นตระหนกแล้วคิดว่าอยากจะไปก็ไปงั้นหรือ?”