ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 278

ซูจื่ออวี๋กล่าวเสียงเย็นชา “ถูกพิษ? ข้าบอกว่าเจ้าเหนื่อยจากการเดินทาง แต่เจ้าก็ยังบอกว่าตัวเองถูกพิษ งั้นก็ได้ จะเชิญหมอมาดูอาการก็ไม่เป็นไร ดูสิว่าองค์หญิงถูกพิษหรือไม่”

หนานหยวนชิงจับรถม้าแล้วพูดด้วยความไม่สบายใจ แม่นางช่างวางแผนเก่งจริงๆ ถ้าเจ้าทำเช่นนี้ ก็เท่ากับว่าไม่เห็นพวกเราหนานเจียงอยู่ในสายตาเลย เรื่องในวันนี้ ข้าต้องการคำอธิบายจากเจ้า ทหาร ล้อมนางไว้

ไม่รอให้ซูจื่ออวี๋คิดว่าตาควรจะหนีหรือไม่ ก็มีเสียงเย็นชาดังขึ้นที่หน้าประตูเมือง

“ไม่ทราบว่าองค์รัชทายาทหนานเจียงอยากได้คำอธิบายใดกับพระชายาของข้าหรือ? หากไม่เป็นไรก็มาขอที่ข้าเถอะ”

ทุกคนต่างก็พากันมองไป ก็เห็นองครักษ์เทียนชิงเข็นจวินมู่เหนียนเดินเข้ามาอย่างช้าๆ และด้านข้างก็คืออ๋องแปดจวินมู่เยว่

เห็นได้ชัดว่าจวินมู่เหนียนและจวินมู่เยว่มารับทูตจากหนานเจียงตามราชโองการ

เมื่อซูจื่ออวี๋เห็นจวินมู่เหนียน หัวใจก็เต้นรัวอย่างอดไม่ได้ การกระทำของนางดูประหม่า นางไม่เคยได้รับความคับข้องใจ แต่นางกลัวว่าท่าทีของตนจะทำให้จวินมู่เหนียนคิดว่าตนได้รับความคับข้องใจ

อยู่ๆ ก็มา และยังมาในเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ จะไม่ต้องมารับโทษแทนนางหรือ?

จวินมู่เหนียนช้อนตามองซูจื่ออวี๋ พบว่านางมีเพียงชุดกลางเท่านั้น เสื้อคลุมตัวนอกไม่เห็นแล้ว จึงอดกล่าวด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่นไม่ได้ “มานี่”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะออกมาอย่างกระอักกระอ่วน “ฮ่าๆ ท่าน...ท่านอ๋อง”

จวินมู่เหนียนยื่นมือไปทางซูจื่ออวี๋ ซูจื่ออวี๋รู้สึกจนใจ ได้แต่เดินไปข้างหน้า แล้วยื่นมือเล็กๆ ของตนไปวางไว้บนมือของเขา

จวินมู่เหนียนดึงซูจื่ออวี๋เข้ามาในอ้อมแขนแล้วนั่งลงบนตักเขา

กลางวันแสกๆ ภายใต้สายตาของทุกคน และยังต่อหน้าทูตจากหนานเจียง จวินมู่เหนียนผู้นี้กลับทำสิ่งที่น่าตกใจขนาดนี้ได้อย่างไร

ซูจื่ออวี๋อยากจะลุกขึ้นยืนทันที แต่จวินมู่เหนียนกลับจับเอวของเขาให้นั่งอยู่บนขาของเขา

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วถาม “ชุดไปไหน?”

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วกล่าว “ข้าถามเจ้า เสื้อผ้าไปไหน?”

ซูจื่ออวี๋เบ้ปากพูดว่า “ให้คนไปแล้ว”

“ให้คนไปแล้ว?” จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วสงสัย

ชิวขุยเห็นเช่นนั้น ก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างชาญฉลาด เล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นที่นี่อย่างกระชับและชัดเจน สุดท้ายก็ไม่ลืมที่จะอธิบายช่วยคุณหนูของตน “ท่านอ๋องระงับโทสะก่อนเพคะ พระชายาไม่ได้ตั้งใจทำให้เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย จนกระทบต่อชื่อเสียงของท่านอ๋อง แต่เพราะเรื่องเร่งด่วยจึงต้องช่วยคนก่อนเพคะ”

ซูจื่ออวี๋ไม่กล้ามองจวินมู่เหนียน คนสมัยโบราณให้ความสำคัญกับชื่อเสียง นางที่เป็นเหมือนพระชายาอ๋องฉิน เมื่อสวมชุดไม่เรียบร้อยก็ต้องถูกคนด่า มันก็ไม่ดีจริงๆ แต่จะทำอย่างไรได้ ใครใช้ให้นางข่มความโกรธไม่ได้

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนด้วยความเสียใจ แค่อยากจะเอ่ยปากขอโทษ จวินมู่เหนียนก็พูดว่า “หนาวหรือไม่? เจ้าไม่ถนอมร่างกายตัวเองอีกแล้ว ต่อไปก็อย่าออกมาข้างนอกอีก”

เสียงของจวินมู่เหนียนหรี่ลง เทียนชิงก็ส่งเสื้อคลุมมาให้คลุมบนตัวของซูจื่ออวี๋ น้ำเสียงไม่มีการตำหนิเลยแม้แต่น้อย แต่เต็มไปด้วยความโปรดปราน