ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 279

ซูจื่ออวี๋ถูกความใกล้ชิดอย่างกะทันหันของจวินมู่เหนียนจนสะลึมสะลืออยู่เล็กน้อย ทันทีที่นางกำลังจะลุกขึ้นจากอ้อมกอดของจวินมู่เหนียน ก็ได้ยินจวินมู่เหนียนพูดขึ้นมาข้างหู “เจ้าไม่ได้รับความโปรดปรานแต่กลับทำตัวหยิ่งยโส วันนี้คงจบไม่ดี”

ซูจื่ออวี๋หัวใจเต้นรัว เข้าใจความหมายของจวินมู่เหนียน

สุดท้าย ตงโจวก็ยังคงต้องผูกมิตรกับทางหนานเจียง มันไม่ฉลาดเลยที่นางจะช่วยชีวิตชาวบ้านคนหนึ่งและทำลายความสัมพันธ์ทางการทูตระหว่างทั้งสองแคว้น

ถ้าหนานเจียงตัดสินใจเด็ดขาดยกเลิกการแต่งงาน เปลี่ยนใจก่อความวุ่นวายและปล้นอาหารที่ชายแดน จะไม่นำหายนะมาสู่ผู้คนจำนวนมากหรือ? แม้ว่าแคว้นตงโจวไม่กลัวเจียงหนาน แต่หากมีภัยพิบัติทางทหารก็ยังเป็นประชาชนที่ต้องทนทุกข์ทรมาน

ซูจื่อซวี๋รู้ว่าที่ตนทำนั้นมันหุนหันพลันแล่น

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนด้วยความรู้สึกผิด จวินมู่เหนียนก็ยื่นมือออกไปสัมผัสผมของซูจื่ออวี๋เพื่อปลอบใจ

การกระทำที่ดูอ่อนโยนเช่นนี้ ก็ยิ่งทำให้ซูจื่ออวี๋รู้สึกเกรงใจ นางรู้ว่าจวินมู่เหนียนกำลังปกป้องนาง แต่นางเองก็ไม่สามารถราดน้ำมันลงบนดอกไฟได้อีก ต้องให้ทางลงกับทูตหนานเจียง

ซูจื่ออวี๋สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเข้าไปในอ้อมแขนของจวินมู่เหนียน แล้วพูดเสียงอ่อน “ท่านอ๋อง พวกเขารังแกหม่อมฉัน หม่อมฉันไม่ได้รับความเป็นธรรม หม่อมฉันรู้สึกน้อยใจมากเพคะ”

เสียงที่อ่อนโยนและออดอ้อนเช่นนี้ ทำให้ผู้ชายทุกคนที่ได้ยินก็อดเงยหน้ามองไม่ได้ มีเพียงจวินมู่เหนียนที่ถอนหายใจอย่างจนใจ ผู้หญิงคนนี้เก่งเรื่องการแสดงจริงๆ

จวินมู่เหนียนเอื้อมมือไปผูกสายรัดชุดคลุมให้ซูจื่ออวี๋ พลางตบหลังนางเบาๆ แล้วพูดว่า “เกิดอะไรขึ้น? ไม่ได้รับความเป็นธรรม? ใครกล้ารังแกพระชายาของข้า?”

พอได้ยินคำว่าพระชายาของอ๋องฉิน หนานหยวนชิงจึงรีบเอ่ยปากว่า “ท่านอ๋องฉิน ล้วนเป็นความเข้าใจผิด เป็นความเข้าใจผิดทั้งหมด”

หนานหยวนหรัวไม่พอใจ พูดโต้แย้งไปว่า “เข้าใจผิด? เสด็จพี่ นางวางยาพวกเรามันเป็นความเข้าใจผิดหรือ?”

หนานหยวนชิงเอ่ยเสียงต่ำ “หรัวเอ๋อร์ อย่าวุ่นวายอีกเลย พวกเราจะสร้างความเกลียดชังของอ๋องฉินไม่ได้หรอก”

แม้ว่าหนานหยวนหรัวไม่เคยเจอจวินมู่เหนียน แต่เคยได้ยินว่าอ๋องฉินแห่งตงโจวเก่งในการทำสงคราม เอาชนะทางเป่ยฉู่ได้อย่างราบคาบ

คนคนนี้ ไม่ควรล่วงเกิน

หนานหยวนหรัวมองไปที่ซูจื่ออวี๋อีกครั้ง เห็นนางซบอยู่ในอ้อมกอดของอ๋องฉินไม่มีมารยาทเลยสักนิด ท่าทางที่ไร้ยางอายเช่นนั้น ทำให้นางอดกลอกตาใส่ไม่ได้

ผู้หญิงที่พึ่งพาบุรุษให้มีชีวิตรอดเช่นนี้ ไม่คู่ควรเป็นศัตรูกับหนานหยวนหรัวเช่นนาง

หนานหยวนหรัวเอ่ยว่า “ข้าเข้าใจแล้ว เสด็จพี่วางใจเถอะ”