ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 285

ขณะที่ซูจื่ออวี๋กำลังคิดว่าจะสื่อสารกับชายโหดเหี้ยมที่ไม่ค่อยพูดนี้อย่างไร เด็กหญิงก็เริ่มไออย่างรุนแรง

“แค่กๆๆ แค่กๆๆ พี่...พี่ชาย...แค่กๆๆ”

ชายคนนั้นวางค้อนไม้ในมือลงทันที แล้ววิ่งเข้าไปหาแม่นางน้อยคนนั้น

เขาพยุงนางขึ้นมาอย่างประหม่า ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้นางหยุดไอ

เขาลูบหลังเด็กหญิงคนนั้นเบาๆ พยายามให้นางหายใจคล่อง แต่มันก็ได้ผลเพียงเล็กน้อย แม่นางน้อยคนนั้นก็ยังไอไม่หยุด แถมยังเพิ่มความรุนแรงมากขึ้นอีก

“แค่กๆๆ แค่กๆๆ...พรูด...” จากนั้นแม่นางน้อยคนนั้นก็ไอออกมาเป็นเลือดผู้ชายคนนั้นก็อุทานออกไป “เสี่ยวอวี๋!”

ซูจื่ออวี๋ที่ยืนอยู่ข้างๆ ตลอดเวลา นางไม่สนใจแล้วว่าผู้ชายคนนี้จะฆ่านางหรือไม่ รีบก้าวไปข้างหน้าดึงข้อมือของแม่นางน้อยขึ้นมา หลังจากการตรวจชีพจรสั้นๆ ซูจื่ออวี๋ก็ประหลาดใจเล็กน้อย “นางป่วยหนักมาก”

เด็กหญิงที่ชื่อว่าเสี่ยวอวี๋คนนี้ ไม่เพียงแต่เป็นโรคหัวใจเท่านั้น แต่ยังเป็นโรคปอดด้วย และโรคปอดคือสาเหตุหลักที่ทำให้นางไอเป็นเลือด แต่ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ที่ร้ายแรงคือโรคหัวใจ

ผู้ชายมองซูจื่ออวี๋แล้วพูดว่า “เจ้าเป็นหมอจริงๆ หรือ?”

ซูจื่ออวี๋ไม่มีเวลามาตอบคำถามของเขา รีบพูดขึ้นมาว่า “ข้าต้องหาวิธีมาห้ามเลือดนางก่อน”

ชีวิตมนุษย์ขึ้นอยู่กับสวรรค์ ซูจื่ออวี๋ไม่สนใจว่าจะเปิดเผยความลับของนางหรือไม่ นางแกล้งทำเป็นเอาของออกมาจากอก จริงๆ แล้วเป็นกล่องเข็มเงินที่หยิบออกมาจากหยกเจี๋ยจื่อ

ซูจื่ออวี๋เอ่ยว่า “ถอดเสื้อผ้าของนางออกและให้นางนอนราบ”

หลังจากซูจื่ออวี๋เงียบไปครึ่งหนึ่ง ก็ถอนหายใจอย่างแรง “ขอโทษ แม้ว่าข้าจะรู้ว่าสิ่งที่ข้าพูดนั้นไม่น่าฟัง แต่ข้าก็ต้องบอกความจริงกับเจ้า ไข่มุกนั่นสามารถผสมเป็นยาได้ และมีประโยชน์ต่อโรคหัวใจ ไข่มุกสีดำเป็นของล้ำค่า ใช้รักษาโรคหัวใจถือเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด แต่โรคของน้องสาวเจ้า ตอนนี้กินยาไปก็ไม่ได้ผลแล้ว หากผลีผลามกินไข่มุกเข้าไป อาจจะทำให้อาการป่วยของนางแย่ลง และอาจจะตายได้ทันที”

มือของชายคนนั้นกำแน่น แล้วจ้องมองซูจื่ออวี๋

ผ่านผมที่ยุ่งเหยิงปกคลุมบนหน้าผากนั้น ซูจื่ออวี๋รู้สึกเหมือนถูกหมาป่าจ้องมอง ทำให้นางอดตัวสั่นเทาไม่ได้

ซูจื่ออวี๋ดึงชายคนนั้นออกไปให้ห่างๆ แล้วพูดว่า “ข้าเพิ่งจะทำห้ามเลือดให้นางและให้นางหายใจสบายขึ้น แต่มันก็ทำให้นางสบายเล็กน้อย ไม่ได้ช่วยอาการป่วยของนางเลย นางเป็นโรคหัวใจตั้งแต่เกิด มีชีวิตอยู่มาถึงตอนนี้ถือว่าไม่ง่ายแล้ว ถ้าหากใจนิ่งสงบ บำรุงดีๆ อาจจะอยู่ได้อีกครึ่งปี ถ้าหากข้าวสักมื้อก็ยังไม่ได้กิน แถมยังต้องตากลมหนาว เกรงว่าคงอยู่ได้ไม่ถึงเดือน”

ชายคนนั้นก้มหน้าลง เหมือนละอายใจมาก เขาไม่สามารถให้สภาพแวดล้อมที่ดีให้กับน้องสาวของตนได้

ซูจื่ออวี้ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เจ้าจะตามข้าไปหรือไม่? ข้าจะจัดหาที่อยู่ให้พวกเจ้าได้ ข้ายังรู้จักกับหมอเทวดาคนหนึ่ง บางทีอาจจะยืดชีวิตของน้องสาวเจ้าให้นานกว่านี้ก็ได้”