ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 289

ตอนที่นางมาที่จวนอ๋องฉินเพื่อบังคับแต่งงานในวันนั้น โม่ซุนก็เห็นทุกอย่าง

โม่ซุนตกตะลึงงัน ก่อนจะยิ้มด้วยความขมขื่น “วันนี้แม่นางซูอารมณ์ไม่ดีหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ นางส่งเสียงจิ๊อย่างกระอักกระอ่วน นางแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นเลยหรือ

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจ ไม่อยากคุยเรื่องนี้ได้แต่เปลี่ยนหัวข้อสนทนา “หมอเทวดาโม่ช่วยข้ารักษาคนได้หรือไม่ ข้า...”

ซูจื่ออวี๋ยังพูดไม่ทันจบ โม่ซุนก็ยิ้มปฏิเสธอย่างอ้อมค้อมว่า “ไม่ได้”

ซูจื่ออวี๋ถามด้วยความสงสัย “ทำไม?”

โม่ซุนพูดต่อ “ข้าจะรักษากับคนที่มีวาสนาเท่านั้น”

ซูจื่ออวี๋เบ้ปากแล้วกล่าวว่า “ท่านยังไม่ได้เห็นตัวจริงเขา จะรู้ได้อย่างไรว่าไม่มีวาสนา ไม่แน่อาจจะเป็นคนที่มีวาสนาของท่านก็ได้”

โม่ซุนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “แม้จะมีวาสนา แต่วันนี้ก็ไม่ได้”

ซูจื่ออวี๋สงสัยแล้ว “ทำไม?”

โม่ซุนพูดต่อ “เพราะข้ารักษาได้แค่คนเดียวต่อวัน”

ซูจื่ออวี๋ถามต่อว่า “แล้ววันนี้ท่านรักษาผู้ใดไป?”

โม่ซุนมองไปที่ซูจื่ออวี๋ สีหน้าก็เผยความสงสัยออกมา สีหน้านั้นเหมือนกำลังพูดว่า “เจ้าไม่รู้หรือ?”

เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋มีสีหน้างุนงง โม่ซุนก็พูดในใจว่า “ดูเหมือนว่านางยังไม่รู้ว่าอ๋องฉินบาดเจ็บ”

โม่ซุนเม้มปากไม่พูดอะไร แค่พูดว่า “พระชายามีทักษะทางการแพทย์ไม่ธรรมดา ถ้าเข้ารักษาไม่ได้ ข้าก็ทำอะไรไม่ได้”

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจ “เด็กคนนั้น น่าสงสารจริงๆ” ซูจื่ออวี๋บอกผลตรวจกับโม่ซุน แล้วพูดว่า “ท่านหมอเทวดาโม่มีวิธีหรือไม่?”

ชู่ซีเห็นซูจื่ออวี๋มาถึง ตอนแรกก็ดีใจอยู่ แต่พอเห็นว่าซูจื่ออวี๋มาคนเดียว ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

ซูจื่ออวี๋รู้ว่าเขาอยากถามอะไร จึงรีบพูดว่า “หมอเทวดาคนนั้นเขียนใบสั่งยามาให้แล้ว ข้าสั่งให้คนไปต้มยาแล้ว เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะช่วยเสี่ยวอวี๋อย่างเต็มที่”

ชู่ซีเพียงแค่เงียบไม่พูดอะไร แต่เขาไม่ได้โง่ ฟังจากคำพูดของซูจื่ออวี๋ เขาก็พอจะเข้าใจแล้วว่าอาการป่วยของน้องสาวเขา มองโลกในแง่ดีไม่ได้จริงๆ

ชู่ซีนั่งลงที่เตียงของเสี่ยวอวี๋ มองเสี่ยวอวี๋ด้วยสีหน้าเสียใจ

หลังจากป้อนยาให้เสี่ยวเหยียนแล้ว ซูจื่ออวี๋ก็คิดจะไป นางอยากจะนำไข่มุกไปแลกปิ่นที่ร้านอัญมณีหลิงหลง และอยากหาที่อยู่เป็นหลักแหล่งให้ชู่ซี จะล่าช้านานเกินไปไม่ได้

แต่ทันทีที่นางกำลังจะหันหลังจากไป ก็เหลือบไปเห็นเสื้อผ้าเก่าของชู่ซีที่ถูกโยนอยู่ใต้เตียง

และสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของนางไม่ใช่แค่เสื้อผ้า แต่เป็น...คราบเลือดบนเสื้อผ้า

ซูจื่ออวี๋เอ่ยด้วยความประหลาดใจ “เจ้าบาดเจ็บหรือ?” มิน่าล่ะเขาถึงได้เปลี่ยนชุดใหม่