ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 290

ชู่ซีดูเหมือนจะประหม่าเล็กน้อย ก่อนจะใช้เท้าเตะเสื้อผ้าเข้าไปในส่วนลึกของเตียง

ซูจื่ออวี๋ถามต่อว่า “เจ้าบาดเจ็บตรงไหน? ข้า...”

ชู่ซีขัดจังหวะซูจื่ออวี๋ด้วยความหงุดหงิด เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่ใช่เรื่องของเจ้า” เมื่อเสียงของเซียวซู่จบลง ก็อุ้มเสี่ยวอวี๋ออกไปข้างนอก ท่าทางรีบร้อนเช่นนี้ เหมือนกลับไปจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ของเขากับซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋จะยอมให้เขาไปแบบนี้ได้อย่างไร เขาเป็นเบาะแสเดียวของปิ่นอูจิน

ซูจื่ออวี้เข้าไปขวางชู่ซีแล้วพูดว่า “เอาล่ะๆๆ ข้าไม่ถามแล้ว ข้าจะเอายารักษาแผลภายนอกให้เจ้า เจ้าก็ไตร่ตรองเอาเองว่าจะใช้หรือไม่ ดีไหม? จะให้เสี่ยวอวี๋กระทบกระเทือนมากไม่ได้ เพื่อเสี่ยวอวี๋ เจ้าเองก็ทำใจให้สงบก่อนดีไหม?”

ชู่ซีหยุดไปครู่หนึ่ง ประโยคครึ่งหลังของซูจื่ออวี๋ทำให้เขาหวั่นไหว เขาไม่อยากให้น้องสาวของเขาต้องได้รับการกระทบกระเทือนอีก

เมื่อเห็นชู่ซีวางเสี่ยวอวี๋กลับไปที่เตียงอย่างช้าๆ ซูจื่ออวี๋จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะออกไปจากหอแปดสมบัติ ก่อนออกไปก็ยังไม่ลืมสั่งให้เสี่ยวเอ้อร์น้ำร้อนและผ้าสะอาดเข้าไป

......

ชู่ซีไม่เชื่อใจนาง ซูจื่ออวี๋ไม่สามารถถามข่าวได้ เรื่องนี้จึงทำได้แต่เป็นไปตามขั้นตอน ค่อยไม่อย่างนั้นก็คงต้องหนีแล้ว

พูดคุยกันค่อยเป็นค่อยไป แต่ต้องไปเอาปิ่นมาคืนให้เร็วที่สุด

ซูจื่ออวี๋มาที่หอแปดสมบัติ คนที่มาซื้อไข่มุกตงโจววันนี้ดูเหมือนจะเยอะกว่าเมื่อวาน

ซูจื่ออวี๋ให้เสี่ยวเอ้อร์ที่รับใช้ชู่ซีมา หยิบไข่มุกตงจูสีดำสองอันนั้นออกมาจากกระเป๋าแขนเสื้อ แล้ววางไว้หน้าเสี่ยวเอ้อร์ก่อนจะพูดว่า “ปิ่นไม้อูจิน พวกเราไม่แลกแล้ว รบกวนพี่ชายไปเอามันมาคืนด้วย”

เสี่ยวอั้นมองดูไข่มุกตงจู ก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้มสำนึกผิด “คุณหนู เดิมทีร้านค้าที่ขายของไปแล้วจะไม่รับคืน รวมถึงของที่ใช้ในการแลกเปลี่ยน”

เสี่ยวเอ้อร์พูดต่อว่า “แม่นางให้อภัยด้วย ต่อให้เรียกผู้ดูแลร้านออกมา แต่ผลลัพธ์ก็ไม่ต่างกัน ไม่อย่างนั้นแม่นางดูอย่างอื่นไปก่อนดีหรือไม่? ร้านของข้าน้อยยังมีปิ่นอีกมาก”

ซูจื่ออวี๋อัดอั้น หายใจเข้าลึกๆ เพื่อยับยั้งความร้อนใจในใจของนาง เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ในเมื่อไม่ขาย ก็ต้องมีของเอามาแลกเปลี่ยนใช่หรือไม่? รบกวนเจ้าไปถามเจ้าของร้าน ข้าต้องการแค่ปิ่นปักผมอันนั้น ให้เขาบอกเงื่อนไขมา”

เสี่ยวเอ้อร์เห็นซูจื่ออวี๋ยืนกรานเช่นนี้ เม้มปากแล้วพูดว่า “เช่นนั้นแม่นางโปรดรอสักครู่”

เสี่ยวเอ๋อร์รีบร้อนออกไป หลังจากนั้นไม่นานก็มีข่าวที่ทำให้ซูจื่ออวี๋รู้สึกหัวเสีย

เสี่ยวเอ้อร์เอ่ยว่า “แม่นาง ผู้ดูแลร้านของข้าบอกว่า ปิ่นไม้ทองอันนั้น สามารถแลกเปลี่ยนกับแม่นางได้ แต่ของที่จะเอามาแลกเปลี่ยนต้องไม่ธรรมดา หวังว่าแม่นางจะคิดดูให้ดี”

ซูจื่ออวี๋สงสัยแล้ว “พวกเจ้าอยากได้อะไร?”