ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 291

เสี่ยวเอ้อร์มองคนรอบๆ พบว่าไม่มีใครให้ความสนใจกับพวกเขา ดังนั้นเสี่ยวเอ้อร์จึงลดเสียงลงแล้วกล่าวว่า “ทูตจากแคว้นหนานเจียงมาที่ตงโจวครานี้นำสมบัติมาสามอย่าง ได้แก่ นกหนึ่งตัว กล่องเครื่องหอม รูปภาพ ผู้ดูแลร้านของข้าบอกว่า หากแม่นางอยากได้ปิ่นไม้ทองอันนี้ ก็ไปนำภาพมาแลก”

ซูจื่ออวี๋มองเสี่ยวเอ้อร์ด้วยความตะลึง คิดว่าตัวเองฟังผิดไป นั่นเป็นเครื่องบรรณาการจากหนานเจียง นางต้องมีกี่หัวถึงจะกล้าไปขโมย?

เมื่อเสี่ยวเอ้อร์เห็นสีหน้าลำบากใจของซูจื่ออวี๋ เขาก็ยิ้มแล้วพูดว่า “แม่นาง หรือไม่ท่านลองดูอย่างอื่นดีไหม ในร้านของพวกเรามีปิ่นอยู่ไม่น้อย”

ซูจื่ออวี๋เม้มปากแล้วพูดว่า “ข้ายอมรับคำขอของพวกเจ้า แต่เจ้าต้องให้เวลาข้าหน่อย อย่าได้เอาของไปให้คนอื่น”

เสี่ยวเอ้อร์พยักหน้าแล้วพูดว่า “ผู้ดูแลร้านบอกแล้ว ให้เวลาครึ่งเดือน”

ครึ่งเดือน ทูตจากหนานเจียงน่าจะทำงานของแคว้นเสร็จแล้วก็จะเดินทางกลับหนานเจียง เวลาเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

หลังจากซูจื่ออวี๋พยักหน้าตอบรับ นางก็หันหลังเดินจากไป

......

ตกเย็น ในห้องโถงด้านหลังหออัญมณีหลิงหลง

ในเวลานี้ ผู้ดูแลร้านกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น รายงานสถานการณ์ให้กับชายชุดดำตรงหน้า

“นายท่าน พบปิ่นไม้อูจินแล้วหนึ่งด้าม คนที่มาแลกน่าจะเป็นจอมยุทธในยุทธภพ ข้าส่งคนไปตรวจสอบอย่างลับๆ เขาไปพักที่หอแปดสมบัติขอรับ”

มือที่ถือปิ่นอยู่ของชายชุดดำที่ถูกเรียกว่านายท่านก็หยุดชะงัก จากนั้นก็ถามว่า “อ๋อ? หอแปดสมบัติ? คนจากราชสำนักหรือ?”

ชายในชุดดำวางปิ่นไม้อูจินกลับไปที่มือของผู้ดูแลร้าน แล้วพูดว่า “ไม่ว่าจะเกี่ยวข้องกันยังไง ก็จับตาดูทั้งสองไว้”

ผู้ดูแลร้านกล่าวว่า “ขอรับ ข้าน้อยน้อมรับบัญชา นายท่าน ยังมีอีกหนึ่งเรื่อง เมื่อคืนนี้ มีขโมยเข้าไปในตำหนักรับรองของทูตหนานเจียง พวกเรายังไม่ทันได้ลงมือ ก็มีหลายคนที่อดกลั้นไม่ไหวแล้ว”

ชายชุดดำเลิกคิ้วกล่าวว่า “แล้วมีอะไรหายไปบ้างหรือไม่?”

ผู้ดูแลร้านส่ายหัว “น่าจะไม่มีขอรับ วันนี้ท่านอ๋องฉินยังไปร่วมทำความเข้าใจเกี่ยวกับประเพณีวัฒนธรรมของตงโจวเป็นเพื่อนรัชทายาทหนานเจียงและองค์หญิง เหมือนไม่ได้รับผลกระทบจากเรื่องเมื่อคืน ข้าน้อยเดาว่าคนที่เข้ามาในวังตอนกลางคืนอาจจะทำพลาดแล้ว”

ชายในชุดดำนั่งอยู่บนที่นั่ง ทุบกำปั้นลงบนโต๊ะ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ จากนั้นก็พูดว่า “ไม่ต้องลงมือทำอะไร ในเมื่อเจ้าทำข้อตกลงกับพระชายาอ๋องฉินแล้ว บางทีนางอาจจะช่วยให้พวกเราได้ภาพนั้นมาก็ได้”

ผู้ดูแลพยักหน้าและพูดว่า “ขอรับ ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”