ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 339

ซูจื่ออวี๋มองจ้องไปที่จวินมู่เหนียน ลมหายใจที่เดิมทีค่อยๆ สงบลง ก็ยุ่งเหยิงอีกครั้งเพราะการกระทำที่ใกล้ชิดของอีกฝ่าย

จวินมู่เหนียนก้มหน้าลงมองซูจื่ออวี๋ ลมหายใจที่แผดเผาของเขาพ่นลงทั่วใบหน้าของซูจื่ออวี๋ทำให้แก้มนางแดงเรื่อ

เมื่อซูจื่ออวี๋คิดว่าจวินมู่เหนียนกำลังจะพูดอะไรกับนาง จู่ๆ จวินมู่เหนียนก็โน้มตัวลง ทำให้คนในที่แห่งนั้นพากันอุทานออกมาด้วยความตกใจเพราะการกระทำนี้!

เขา…

เขาจูบซูจื่ออวี๋จริงๆ!

พระเจ้า!

ซูจื่ออวี๋ก็เบิกตากว้างด้วยความตะลึง แทบสูญเสียความสามารถในการตอบสนองไปอย่างสิ้นเชิง

แต่หัวใจของจวินมู่เหนียนกลับพลุ่งพล่าน เวลานี้เขาแค่อยากจะทำเช่นนี้

กลางวันแสกๆ ฟ้าดินรู้เห็น ทั้งสองจูบกันท่ามกลางสายตาคนนับหมื่น

ฮ่องเต้จาวเหวินเมื่อเห็นเช่นนั้นก็กลอกตา ด่าด้วยรอยยิ้ม “ช่างไม่เหมาะสมจริงๆ!”

แม้ว่าเขาจะตำหนิ แต่ข้าราชบริพารก็ฟังออกว่าฮ่องเต้จาวเหวินกำลังมีความสุขที่แคว้นตงโจวเอาชนะแคว้นหนานเจียงได้ ในใจก็ไม่ได้ตำหนิจริงๆ

ฮองเฮาเห็นเช่นนั้นก็กล่าวด้วยรอยยิ้มจนใจ “ว่ากันว่าพวกหนุ่มสาวเลือดร้อนดูท่าจะจริง แต่ก็ไม่ดูสถานการณ์เอาเสียเลย หลานซีสมควรถูกลงโทษจริงๆ”

เหล่าหญิงสาวพากันมองหน้ากัน ฮองเฮาพูดแค่ว่าอ๋องฉินสมควรถูกลงโทษ ไม่ได้ตำหนิซูจื่ออวี๋ เห็นได้ชัดว่าซูจื่ออวี๋ไม่ควรถูกตำหนิ เพราะนางมีส่วนในความสำเร็จ

จวินมู่เยว่ยืนอยู่ใต้กลองมังกรจิ้ง หานหรูเฟิงยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน และยังมีองครักษ์เงาของจวนอ๋องฉิน ต่างก็เผยรอยยิ้มเซ่อซ่าออกมาอดดีใจแทนจวินมู่เหนียนไม่ได้

พี่น้องตระกูลซูและพี่น้องแคว้นหนานเจียงตอนนี้โกรธจนแทบจะกระอักเลือด

เหตุการณ์นี้ทำให้คนรักสุขใจ และทำให้ศัตรูเจ็บปวด!

......

แม้ว่าซูจื่ออวี๋จะไม่สนใจคำตำหนิที่เดือดดาลของจวินมู่หลาน แต่เสียงของจวินมู่หลาน ก็ทำเตือนให้นางนึกได้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน

ซูจื่ออวี๋ตบไหล่จวินมู่เหนียนอย่างรวดเร็ว ส่งเสียงอู้อี้อย่างอ่อนแรง ส่งสัญญาณให้จวินมู่เหนียนปล่อยนาง

แต่สิ่งที่นางไม่รู้ก็คือ ท่าทางดิ้นรนที่อ่อนแรงเช่นนี้ของนาง ทำให้จวินมู่เหนียนต้องการรังแกนางมากยิ่งขึ้น

ถ้าจะโทษก็โทษที่จังหวะเวลาไม่ดี สถานที่ไม่เหมาะ

จวินมู่เหนียนถอนหายใจ ก่อนจะปล่อยซูจื่ออวี๋อย่างไม่เต็มใจ ในใจก็รู้สึกโกรธและขยะแขยง ก่อนจะกลอกตามองจวินมู่เหนียน

จวินมู่หลานสะบัดแขนเสื้อออกไปด้วยความโมโห แล้วเดินไปที่อัฒจันทร์ที่ฮ่องเต้จาวเหวินนั่งดูอยู่

เมื่อครู่เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ชั่วขณะ ดังนั้นจึงทำสิ่งที่อยากทำลงไป ตอนนี้เขาสงบลงแล้ว จึงได้รู้ว่าท่ามกลางฝูงชน มีความไม่เหมาะสมอยู่ เขาเป็นชายย่อมไม่เป็นอะไร แต่ก็ต้องคำนึงถึงเกียรติของซูจื่ออวี๋ด้วย

จวินมู่เหนียนมองลงไปที่ซูจื่ออวี๋ซึ่งหน้าแดงเรื่อและหอบหายใจ ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มเบาๆ “กลับไปค่อยจูบอีก”