ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 341

ฮ่องเต้จาวเหวินส่ายหัวอย่างจนใจ “เจ้าสร้างความวุ่นวายได้ แต่โชคดีที่มันไม่ส่งผลกระทบต่อผลการแข่งขัน ไม่อย่างนั้นข้าก็อาจจะลงโทษเจ้า”

ทันทีที่ทุกคนได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็เข้าใจทันทีว่าฮ่องเต้จาวเหวินหมายถึงอะไร ก็คือไม่สืบสาวเอาเรื่องอีก

พี่น้องแคว้นหนานเจียงเบิกตากว้างด้วยความเดือดดาล แต่พวกเขาไม่กล้าขัดฮ่องเต้จาวเหวิน ถึงอย่างไร จุดประสงค์สำคัญในการเดินทางมาที่นี่ไม่ใช่เพื่อเอาชนะงานแข่งขันเรือมังกร แต่เพื่อยืมเสบียงจากแคว้นตงโจว

สองพี่น้องจวินมู่หลานและจวินมู่ฉง แม้ว่าพวกเขาจะอารมณ์เสีย แต่ก็เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้จาวเหวินเข้าข้างจวินมู่เหนียน แม้ว่าอยากจะโต้แย้ง แต่ก็ไร้อำนาจ

อีกอย่าง ในกฎก็ไม่มีเขียนไว้ว่าห้ามคนขึ้นไปบนกลองมังกรจิ้ง!

ทุกคนดูอึดอัดราวกับกินแมลงวัน ใบหน้ามืดครึ้มแทบจะมีน้ำหยดออกมา

มีเพียงซูจื่ออวี๋เท่านั้นที่ยิ้มสดใส เอ่ยสารภาพด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “ใช่เพคะ จื่ออวี๋สำนึกผิดแล้ว ขอบพระทัยเสด็จพ่อที่เมตตา”

ฮ่องเต้จาวเหวินมองจวินมู่เหนียนด้วยรอยยิ้ม เอ่ยถามว่า “หลานซี เจ้าทำดีมาก ที่หนึ่งในปีก่อนๆ จะได้รับรางวัลเป็นทองเงินและไข่มุก การแสดงของเจ้าในวันนี้ยอดเยี่ยมมากจริงๆ ข้าจะให้อภิสิทธิ์กับเจ้า”

ตอบแทน?!

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะมองจวินมู่เหนียนด้วยความอิจฉา อภิสิทธิ์ประเภทนี้คือ อยากได้สิ่งไหนก็จะได้สิ่งนั้น

ทั้งจวินมู่หลานและจวินมู่ฉงเช็ดเหงื่อที่ฝ่ามือ อยากได้อะไรก็จะได้ แล้วถ้า จวินมู่เหนียนต้องการตำแหน่งองค์รัชทายาทล่ะ? ฮ่องเต้จาวเหวินจะให้ด้วยหรือไม่?

สองพี่น้องมองหน้ากัน ก็รู้สึกอดกังวลไม่ได้

เดิมทีจวินมู่เหนียนจะยอมรับอภิสิทธิ์นี้จากฮ่องเต้จาวเหวินตอนนี้ แต่ฮ่องเต้จาวเหวินก็เปลี่ยนเรื่องแล้วพูดว่า “ข้านั่งมาตั้งเช้าแล้ว รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย กลับวังเถอะ! กลับไปจัดงานเลี้ยงที่วัง หลานซี เจ้าไปคิดดูให้ดีว่าอยากได้อะไรเป็นการตอบแทน ในงานเลี้ยงตอนเย็นข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง”

ซูจื่ออวี๋ไปขวางหน้าสองพี่น้องแคว้นหนานเจียง แล้วเอ่ยว่า “องค์หญิง หยวนหรัว ท่านผู้สูงศักดิ์ชอบขี้ลืมจริงๆ อยากให้ข้าเตือนเรื่องที่พวกเราเดิมพันกันหรือไม่?”

หนานหยวนหรัวพูดด้วยความโกรธด้วยใบหน้ารังเกียจ “ซูจื่ออวี๋ เจ้าหมายถึงอะไร? ข้าเป็นถึงองค์หญิงหนานเจียง ยังคิดว่าข้าจะผิดคำพูดอีกหรือ? ข้าจะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เรื่องเดิมพันของเจ้าไว้ค่อยพูดกันทีกลัง”

หลังจากหนานหยวนหรัวพูดจบ นางก็คิดจะเดินไปต่อ ซูจื่ออวี๋เหยียดแขนขวางทางหนานหยวนหรัว รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไปแล้วแทนที่ด้วยใบหน้าเย็นชา

ซูจื่ออวี๋พูดอย่างเย็นชา “ตอนที่เจ้าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า คนที่ข้าอยากได้ อาจจะหนีไปไกลหลายพันลี้แล้ว ของที่ข้าอยากได้ อาจจะถูกส่งออกไปก่อนแล้ว องค์หญิงหยวนหรัว ข้าซูจื่ออวี๋ไม่เคยมีความเชื่อว่าแก้แค้นสิบปีก็ยังไม่สายอะไรพวกนั้น เมื่อมีความแคว้นก็ต้องแก้แคว้นตอนนี้”

หนานหยวนหรัวมีเจตนาจะให้เยาเตาหนีไปจริงๆ แต่ซูจื่ออวี๋กลับมองความคิดของนางได้ทะลุปรุโปร่ง

หนานหยวนหรัวพูดด้วยความโกรธ “ซูจื่ออวี๋ อย่ารังแกคนอื่นให้มันมากนัก!”