ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 362

เผยหยวนไม่เข้าใจว่าเหตุใดซูจื่ออวี๋ถึงร้อนรนเช่นนี้ แต่เขาไม่เห็นจวินมู่เหนียนห้ามซูจื่ออวี๋เอ่ยถาม จึงได้อธิบายว่า

“เรียนพระชายารองซู เพลิงไหม้นี้เกิดขึ้นเมื่อคืนตอนประมาณห้าทุ่มเศษ พอดีตรงกับเทศกาลตวนหยาง ข้าน้อยจึงได้ให้ทหารยามไปพักผ่อน ไม่คิดว่าโคมลอยดวงหนึ่งจะตกลงที่นี่ แล้วทำใหเกิดไฟไหม้ ทุกคนไม่ทันสังเกตเห็นว่าเกิดเพลิงไหม้ ไฟจึงลุกลามไปทั่วศาลต้าหลี่ ทำให้เอกสารที่อยู่ด้านในถูกเผาวอด เฮ้อ! ข้าน้อยกำลังจะเข้าวังไปขอรับโทษ”

ซูจื่ออวี๋ชะงักอยู่ที่เดิม อดสงสัยไม่ได้ว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ เหตุใดพอนางจะตรวจสอบเอกสาร ศาลต้าหลี่ก็เกิดเพลิงไหม้ นี่มันบังเอิญเกินไปหรือไม่?

สิ่งใดที่บังเอิญเกินไปก็คือแผนการ หรือว่ามีคนไม่อยากให้นางสืบคดีเก่าของตระกูลหรวนแห่งเจียงหนาน

จวินมู่เหนียนเห็นซูจื่ออวี๋สีหน้าไม่สู้ดีนัก จึงยื่นมือไปจับมือของนางไว้ พูดเสียงอ่อนโยน

“ที่นี่วุ่นวายเกินไป กลับไปแล้วพวกเราค่อยคุยกัน”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า แล้วจากไปพร้อมจวินมู่เหนียนอย่างว่าง่าย

——

จวนอ๋องฉิน

จวินมู่เหนียนจับมือพาซูจื่ออวี๋เดินมาถึงห้องหนังสือของเรือนจิงเจ๋อ นำสิ่งที่ซูจื่ออวี๋เคยเอาไว้ที่นี่ซึ่งได้แก่ปิ่นปักผมไม้อูจินกับไข่มุกตงจูสีดำสองเม็ดมอบให้ซูจื่ออวี๋

จวินมู่เหนียนบอกว่า

“เรื่องของตระกูลหรวน เจ้าไม่ต้องใจร้อน ข้าจะช่วยเจ้าสืบเอง ของพวกนี้เจ้าเก็บเอาไว้ให้ดี ยังมีนี่”

จวินมู่เหนียนวางรูปวาดรูปหนึ่งให้ซูจื่ออวี๋ดู

หัวใจของซูจื่ออวี๋กระตุกวาบ นางหันเหความสนใจจากเอกสารสำนวนคดีของศาลต้าหลี่ ไปที่ภาพนั้นทันที

สิ่งที่อยู่บนกระดาษ ไม่ใช่สิ่งอื่นใด แต่เป็นภาพวาดของหยกเจี๋ยจื่อ

ซูจื่ออวี๋มองเห็นอย่างชัดเจน หยกเจี๋ยจื่อที่อยู่บนภาพวาดเหมือนกับหยกที่นางสวมใส่ไม่ผิดเพี้ยน สิ่งเดียวที่ต่างกันคือบนภาพวาดคือหยกที่เป็นรูปวงกลม ซึ่งมีหยกพระจันทร์เสี้ยวสีดำและสีขาวประกบเข้าด้วยกัน

ส่วนหยกที่นางสวม มีเพียงชิ้นสีดำเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น

ซูจื่ออวี๋พึมพำว่า

“ที่แท้หยกเจี๋ยจื่อหยินหยางมีสองชิ้นนี่เอง”

จวินมู่เหนียนเอ่ยปากบอกว่า

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยมีเรื่องหนึ่งที่ไม่เข้าใจ”

จวินมู่เหนียนไม่ได้เงยหน้าแต่ถามว่า

“เจ้าอยากถามข้าว่า เหตุใดให้ซูจื่ออวี๋สืบชาติกำเนิดของตัวเอง แต่กลับไม่ยอมให้นางสืบคดีของตระกูลหรวนใช่หรือไม่?”

เทียนชิงเม้มปากพร้อมพยักหน้า

จวินมู่เหนียนเปิดม้วนเอกสารออก พลางดูพลางพูดว่า

“ชาติกำเนิดของนางจะเป็นอย่างไรไม่สำคัญ หากนางอยากสืบข้าย่อมต้องช่วยนาง ต่อให้มารดาของนางจะเป็นหรวนหานอินจริงก็เถอะ ต่อให้นางเป็นลูกหลานของผู้มีความผิด ก็ไม่อาจสั่นคลอนตำแหน่งพระชายาอ๋องฉินของนางได้”

เทียนชิงยิ่งมึนงง ในเมื่อไม่สำคัญ เหตุใดจึงไม่ยอมให้ซูจื่ออวี๋สืบต่อไป?

จวินมู่เหนียนเหลือบมองเอกสารที่เริ่มเหลืองซีด จากนั้นปิดกล่อง บอกว่า

“แต่หากตระกูลหรวนไม่ได้กระทำผิดล่ะ?”

เทียนชิงชะงักไปสักครู่ จากนั้นเข้าใจความกังวลของจวินมู่เหนียนทันที