ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 363

จวินมู่เหนียนกังวลว่าหากตระกูลหรวนถูกปรักปรำ เช่นนั้นคนที่ปรักปรำตระกูลหรวนก็คือฮ่องเต้ ฮ่องเต้สั่งประหารคนในตระกูลหรวนทั้งหมดหนึ่งร้อยสามสิบเจ็ดชีวิต หากเป็นคดีที่ตัดสินผิดจริง แล้วซูจื่ออวี๋เป็นลูกหลานตระกูลหรวน เมื่อถึงเวลานั้นซูจื่ออวี๋จะเผชิญหน้ากับจวินมู่เหยียนได้อย่างไร?

เทียนชิงขมวดคิ้วบอกว่า

“ท่านอ๋องคิดจะปิดบัง...”

จวินมู่เหนียนพูดขัดเทียนชิงขึ้นมา บอกว่า

“เรื่องราวยังไม่ชัดเจน พูดไม่ได้ว่าปิดบัง ข้าแค่หวังว่า อยากจะรู้วความจริงทั้งหมดก่อนนาง แล้วค่อยใช้วิธีที่เหมาะสมที่สุดบอกความจริงที่สมควรรู้แก่นาง”

หรือพูดอีกอย่างก็คือ จวินมู่เหนียนอยากจะควบคุมสิ่งที่ซูจื่ออวี๋สามารถมองเห็น สามารถได้ยิน สามารถรับรู้ทั้งหมด

เทียนชิงพยักหน้า บอกว่า

“ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”

——

ร้านอัญมณีหลิงหลง

ซูจื่ออวี๋นำภาพวาดที่จวินมู่เหนียนให้นาง พร้อมกับไข่มุกตงจูสองเม็ดมาที่ร้านอัญมณีหลิงหลง

เสี่ยวเอ้อที่ร้านแปลกใจกับสิ่งที่ซูจื่ออวี๋ครอบครองเล็กน้อย บอกว่า

“คุณหนูกรุณารอก่อน ข้าน้อยต้องนำไปให้เถ้าแก่ดูก่อน”

ซูจื่ออวี๋ไม่ได้ห้าม นางปล่อยให้เสี่ยวเอ้อเข้าไปด้านใน

จะว่าไปก็บังเอิญ เถ้าแก่ที่อยู่เบื้องหลังของร้านอัญมณีหลิงหลงที่ปกติไม่อยู่ที่ร้าน วันนี้กลับอยู่หลังร้านโดยบังเอิญ

เมื่อได้ยินเสี่ยวเอ้อบอกว่าซูจื่ออวี๋นำรูปวาดหยกเจี๋ยจื่อมาแลกปิ่นปักผมไม้อูจิน เถ้าแก่ผู้นั้นตกใจเล็กน้อย แต่ที่ยิ่งกว่าคือประหลาดใจ

เถ้าแก่ผู้อยู่เบื้องหลังบอกว่า

“นำมาให้ข้าดูสิ”

เสี่ยวเอ้อรีบยื่นภาพวาดให้ เมื่อเถ้าแก่เปิดออกดู ถึงกับทำให้เขาเบิกตาโตทันที

ตรงที่เถ้าแก่อยู่มีผ้าม่านกั้นอยู่ ทำให้ใบหน้าถูกบดบัง เสี่ยวเอ้อจึงมองเห็นใบหน้าเถ้าแก่ไม่ชัด แต่เมื่อดูจากร่างกายที่แข็งค้างของเขา ทำให้เสี่ยวเอ้อเดาได้ไม่ยากว่าเถ้าแก่อยู่ในอารมณ์ใด

เสี่ยวเอ้อถามว่า

“ที่แท้เจ้าเคยเห็นหยกเจี๋ยจื่อที่แท้จริง”

บางทีอาจจะมีคนมากมายเคยได้ยินเกี่ยวกับหยกเจี๋ยจื่อหยินหยาง หรืออาจจะมีคนเคยเห็นหยกรูปวงกลมบนหนังแกะ แต่ไม่มีใครรู้ว่า หยกทรงกลมนั่นสามารถแยกเป็นสองส่วน กลายเป็นจี้หยกสองอันได้

ต่อให้บนหนังแกะนั่นจะมีภาพหยกเจี๋ยจื่อที่สมบูรณ์ แต่ตรงจุดเชื่อมระหว่างหยกสีขาวกับสีดำเป็นเส้นเดี่ยว

แต่ภาพวาดตรงหน้า แม้รูปร่างของหยกจะเหมือนกับหนังแกะ แต่ตรงจุดเชื่อมระหว่างหยกสีขาวกับสีดำกลับวาดออกมาสองเส้น เห็นได้ชัดว่าคนที่วาดภาพนี้ ไม่ได้เลียนแบบภาพหนังแกะที่หนานเจียงถวายเป็นบรรณาการ แต่คนวาดเคยเห็นหยกเจี๋ยจื่อ อีกทั้งยังรู้ว่ามันมีสองชิ้น

เถ้าแก่ใช้มือจับภาพนั้นจนแน่น จนมันจับตัวเป็นก้อน แล้วก็บีบให้มันแหลกสลายคามือ

เถ้าแก่คิดในใจ

“พระชายาอ๋องฉินซูจื่ออวี๋หรือ? ดูท่าหยกเจี๋ยจื่อ...คงจะอยู่ในมือท่านจริง”

……

ซูจื่ออวี๋คิดไม่ถึงว่าภาพวาดเลียนแบบภาพนั้นจะทำให้ได้ปิ่นมาอย่างราบรื่น จึงดีใจไม่น้อย

เมื่อเดินออกมาจากประตูใหญ่ของร้านอัญมณีหลิงหลง ตรงข้ามก็คือหอแปดสมบัติ เดิมทีนางคิดจะนำปิ่นไปคืนให้ซู่ซีทันที แต่กลับเห็นป๋ายหลี่เชียนซางที่อยู่ในชุดสีม่วง กำลังหอบดอกไม้ผ้าสีแดงขนาดใหญ่เข้าไปที่ร้านด้านข้าง