ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 366

เซวียนชางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าร้องบนท้องฟ้าดังขึ้น ซูจื่ออวี๋กล่าวอย่างกังวลใจ “เกรงว่าฝนตกครานี้อาจตกทั้งคืน ท่านอ๋องถูกขังอยู่ ถ้ายาพิษถูกคนมีเจตนาร้ายพบเข้า มันต้องลำบากแน่นอน”

เมื่อได้ยินซูจื่ออวี๋พูดเช่นนั้น เซวียนชางก็ไม่ลังเลอีกแล้ว รีบพูดทันที “พระชายารอสักครู่ ข้าน้อยจะไปเตรียมรถ”

หลังจากนั้นไม่นาน เซวียนชางก็เตรียมรถม้าเสร็จแล้ว ก่อนจะพาซูจื่ออวี๋ออกจากจวนอ๋องฉิน อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้ซูจื่ออวี๋รู้สึกแปลกก็คือเซวียนชางไม่ได้พานางไปที่วังแต่มุ่งหน้าไปทางนอกเมือง

ซูจื่ออวี๋ถามอย่างสงสัย “พวกเราจะไปไหนกันหรือ?”

เซวียนชางกล่าวว่า “ท่านอ๋องอยู่นอกเมืองขอรับ”

ซูจื่ออวี๋ไม่เข้าใจ ดังนั้นจึงถามว่า “ท่านอ๋องเข้าวังไม่ใช่หรือ?”

เซวียนชางเม้มปาก บางอย่างเขาเองก็ไม่สะดวกจะพูด

เมื่อเห็นท่าทางลำบากใจจะอธิบายของเขา ซูจื่ออวี๋ก็ไม่ได้ถามอะไรอีก เทียนชิงและเซวียนชางต่างก็เป็นองครักษ์เงาของจวินมู่เหนียน ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องความภักดี ดังนั้นนางจึงไม่กลัวว่าเซวียนชางจะพานางไปที่อื่น

รถม้าวิ่งไปตลอดทางจนถึงศาลาพักม้าข้างถนนหลวงนอกเมือง หลังจากลงจากรถม้า ซูจื่ออวี๋เห็นว่าในศาลาพักม้านอกเมืองมีคนอยู่ไม่น้อย ล้วนมาจากกองทัพหลงอู่ของเมืองหลวง และผู้นำคือหันถิง คุณชายใหญ่ของตระกูลรองเจ้ากรมกลาโหม

เมื่อซูจื่ออวี๋ลงจากรถ หันถิงสวมหมวกไม้ไผ่และเสื้อกันฝนใยมะพร้าวเดินออกมาจากศาลาพักม้าพอดี เหมือนกำลังจะจากไป

เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋และเซวียนชางเดินเข้ามาใกล้ หันถิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยก่อนจะรีบพูดว่า “ข้าน้อยน้อมทักทายพระชายารองซู พระชายารองซูมาหาท่านอ๋องหรือขอรับ? ท่านรู้ได้อย่างไรว่าท่านอ๋องป่วย?”

หัวใจของซูจื่ออวี๋เริ่มเต้นรัว จวินมู่เหนียนป่วยจริงๆ

ซูจื่ออวี๋ไม่มีอารมณ์มาตอบคำถามหันถิง แต่รีบถามทันทีว่า “ท่านอ๋องอยู่ที่ไหน?”

หันถิงตอบว่า “อยู่ในห้องรับแขกชั้นสามขอรับ องค์หญิงหนานเจียงกำลังดูแลอยู่ ข้าน้อยกำลังจะเชิญหมอขอรับ”

เทียนชิงเป็นข้ารับใช้ เขาสามารถขวางทางได้ แต่ไม่สามารถหลบได้ อย่าว่าแต่ลงมือกลับ ดังนั้นเทียนชิงจึงหลับตาพร้อมจะรับมือกับการโจมตีนี้

แต่สิ่งที่เทียนชิงไม่คิดก็คือ ฝ่ามือนี้ไม่ได้ตกลงมา

เทียนชิงได้ยินเสียงฟรึ่บ เขาจึงลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็เห็นว่าซูจื่ออวี๋คว้าข้อมือของ หนานหยวนหรัวเอาไว้

ผมของซูจื่ออวี๋ยังคงมีน้ำหยดอยู่ รองเท้าและกระโปรงของนางก็เปียกโชกไปหมด แต่ในเวลานี้นางดูเย็นชามาก ไม่ได้แสดงความอ่อนแอต่อหน้าหนานหยวนหรัวที่รู้จักวรยุทธ์ด้วย

ซูจื่ออวี๋สะบัดมือของหนานหยวนหรัวอย่างแรง แล้วเอ่ยเสียงเย็นชา “จะดีที่สุดคืออย่าให้ข้ารู้ว่าอาการป่วยของท่านอ๋องเกี่ยวข้องกับพวกเจ้า ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าหนานเจียงก็อย่าหวังว่าจะได้เสบียงอาหารไปแม้แต่เม็ดเดียว! ตอนนี้ ไสหัวไปให้พ้นหน้าข้า!”

หัวใจของหนานหยวนหรัวเต้นเร็ว ชั่วขณะนั้นก็ทำให้นางรู้สึกตกใจ

หลังจากตกใจไปชั่วขณะ หนานหยวนหรัวก็กัดฟันพูดว่า “แล้วเจ้ามีสิทธิ์อะไร?!”