ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 371

ซูจื่ออวี๋มองไปทางอื่น ไม่กล้ามองจวินมู่เหนียนตรงๆ

จะว่าไปก็แปลก ตอนที่ฝังเข็มให้เขา หัวใจของซูจื่ออวี๋ยังสบาย ไม่ได้คิดอะไร

แต่ในตอนนี้เมื่อถูกจวินมู่เหนียนถามแบบนี้ หัวใจของซูจื่ออวี๋ก็เต้นรัว ร่างกายร้อนผ่าวไปทั้งตัว ประหม่าราวกับตนก่อเรื่องอาชญากรรม

จวินมู่เหนียนก้าวไปข้างหน้า ซูจื่ออวี๋ก็ถอยห่างออกไปทีละคืบ ไม่นานก็ชนกับอ่างอาบน้ำที่อยู่ด้านหลัง

“อ๊ะ!” ซูจื่ออวี๋อุทานออกมาอย่างตกใจและล้มไปทางด้านหลัง

เมื่อเห็นเช่นนั้น จวินมู่เหนียนก้าวไปข้างหน้าและคว้าเอวของซูจื่ออวี๋ไว้ แต่ก็ช้าไปครึ่งก้าว แขนของซูจื่ออวี๋ยืดไปข้างหลังและตกลงไปในอ่างที่เต็มไปด้วยน้ำ แขนเสื้อก็เปียกแฉะไปหมด

จวินมู่เยว่ โม่ซุนและเซวียนชางที่อยู่ข้างนอกประตูได้ยินเสียงกรีดร้องของซูจื่ออวี๋ ก็มองหน้ากันอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะมองไปที่หลังคาด้านบนเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย

แต่ห้องพักในศาลาพักม้านี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เหมาะกับเท่าจวนของอ๋องฉินไม่มีฉนวนกันเสียง

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่เรียนวรยุทธ์มา การได้ยินของพวกเขานั้นยอดเยี่ยมมาก แม้แต่คนธรรมดาก็สามารถได้ยินการสนทนาบางอย่างในห้องนั้นได้

หลังจากซูจื่ออวี๋เกือบจะตกลงไปในอ่างอาบน้ำ จวินมู่เหนียนก็โอบเอวของตนแล้วคว้านางเข้าไปกอด แขนเสื้อข้างหนึ่งเปียกไปแล้ว ซูจื่ออวี๋ก็ตำหนิทั้งอายทั้งโกรธ “ท่านอ๋อง ท่านทำอะไร ท่านทำข้าเปียกหมดแล้ว!”

......

บุรุษตัวใหญ่สามคนยืนตะลึงงันเบิกตาโตอยู่หน้าประตู

จวินมู่เยว่มองไปที่เซวียนชาง แล้วใช้สายตาสอบถามว่า “ไม่ใช่ใช่ไหม? ไม่ใช่สิ่งที่ข้าคิดใช่ไหม?”

เซวียนชางมองไปที่จวินมู่เยว่ด้วยความลำบากใจ และตอบด้วยสายตา “ท่านอ๋อง ข้าไม่ได้ยินอะไรเลย ข้ายังอยากมีชีวิตอยู่อีกสองปี”

......

...

ในห้อง ซูจื่ออวี๋ยังคงโต้เถียงกับจวินมู่เหนียน ซูจื่ออวี๋ดึงแขนเสื้อกลับและพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ท่านไม่ต้องบิดแล้ว ทำแบบท่านมีอย่างที่ไหนกัน ข้าเจ็บไปหมดแล้ว”

จวินมู่เหนียนบิดแขนเสื้อของนาง แขนเสื้อรัดแน่นที่แขนของนาง ทำให้แขนของนางกลายเป็นสีแดง

เมื่อจวินมู่เหนียนได้ยินว่าทำให้นางเจ็บ จึงรีบปล่อยมือ “ก็ได้ๆๆ ข้าไม่บิดแล้ว เจ้าบิดเองแล้วกัน”

ซูจื่ออวี๋ยังคงยืนพิงอ่างอาบน้ำ จวินมู่เหนียนยืนอยู่ข้างหน้านาง ยังกดนางอยู่บนอ่างอาบน้ำ นี่จะให้นางบิดอย่างไร?

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วกล่าวว่า “ข้าจะขยับอย่างไรถ้าท่านยังอยู่เช่นนี้?”

จวินมู่เหนียนถึงได้รู้สถานการณ์ของพวกเขาทั้งสองคนในเวลานี้ จากนั้นก็ถอนหายใจอย่างจนใจ พาซูจื่ออวี๋ไปที่ด้านข้างโต๊ะ ยื่นผ้าเช็ดหน้าที่สะอาดให้นาง และพูดด้วยน้ำเสียงจนปัญญา “ นั่งลงก่อน จากนั้นก็บิดเอง ดีไหม?”