ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 392

ซูจื่ออวี๋ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ นางคิดในใจว่าป๋ายหลี่เชียนซางผู้นี้ช่างไม่เจียมตัว นางต้องการดึงมือออกในทันใด

แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้ดึงมือออก จู่ๆนางก็รู้สึกว่าเอวของตัวเองถูกโอบกอดเอาไว้แน่น

ซูจื่ออวี๋เบิกตากว้างภายในใจคิดว่าป๋ายหลี่เชียนซางอยากตายหรือ? นางกำลังจะหยิบเข็มพิษออกมาจากหยกเจี๋ยจื่อแต่กลับได้ยินเสียงที่คุ้นเคยมาจากด้านหลังของนาง

“ข้าเอง…”

จวินมู่เหนียน? ซูจื่ออวี๋ชะงักค้างอยู่กับที่

ไม่ ไม่ใช่จวินมู่เหนียน ตอนนี้เขายืนอยู่ด้านหลังของนาง เช่นนั้นควรจะเป็น…หมิงโหลว

จวินมู่เหนียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นซูจื่ออวี๋อยู่ที่นี่ การเข้าสู่หอพลาหกต้องใช้ป้ายดอกท้อ ซูจื่ออวี๋จะมีมันได้อย่างไร?

นอกจากจะประหลาดใจแล้วยังรู้สึกจนใจเพราะเขารู้ว่าซูจื่ออวี๋มาเพื่ออะไร

จวินมู่เหนียนกระชับแขนและกอดซูจื่ออวี๋เอาไว้ทันที

ซูจื่ออวี๋ตื่นตระหนก นางจะร้องให้เขาหยุด แต่จวินมู่เหนียนก็พูดขู่ขึ้นมาในทันที “อย่าส่งเสียง หากเจ้าส่งเสียงดัง พวกเราทั้งคู่จะถูกจับโยนออกไป!”

ซูจื่ออวี๋ใจเต้นระรัว นางจะถูกจับโยนออกไปไม่ได้ นางยังไม่ได้เจอกับตู้เสี่ยวโหลว พลาดโอกาสครั้งนี้แล้วก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสแบบนี้อีกเมื่อใด

เมื่อเห็นว่าซูจื่ออวี๋คล้อยตามแล้ว จวินมู่เหนียนจึงหาที่เพื่อปล่อยนางให้นางนั่งลงไปดีๆก่อนที่จะนั่งลงข้างกายนางและจับมือของนางเอาไว้

นิ้วทั้งห้าของจวินมู่เหนียนสอดผ่านนิ้วของซูจื่ออวี๋ ทั้งสิบนิ้วสอดประสานเข้าหากับทำให้ซูจื่ออวี๋รู้สึกคลุมเครือ

ซูจื่ออวี๋อยากจะหลบเลี่ยงโดยสัญชาตญาณ แต่ในตอนนี้นางกลับมีบางอย่างที่มองไม่เห็นตกอยู่ในอ้อมแขนของนาง

ซูจื่ออวี๋เม้มปากและรู้สึกถึงความเป็นห่วงของจวินมู่เหนียน ดังนั้นนางจึงปล่อยให้เขาทำไปและไม่พยายามที่จะดิ้นให้หลุดพ้น

การตีกลองกระจายบุปผากินเวลาไปเพียงหนึ่งก้านธูปเท่านั้น เทียนภายในห้องโถงถูกจุดขึ้นทีละนิดพร้อมกับเสียงฆ้องที่ดังขึ้น

หลังจากจุดเทียนแล้ว เสียงของผู้ดูแลก็ดังขึ้นอีกครั้ง “หญิงงามที่อยู่ในอ้อมแขนของแขกเชิญไปพักผ่อนที่ด้านหลัง ส่วนแขกที่เหลือเชิญท่านที่ชั้นสอง!”

ซูจื่ออวี๋ขยี้ตาเพราะไม่ชินกับแสง เมื่อนางลืมตาขึ้น นางก็เห็นหญิงสาวมากกว่าหนึ่งโหลนั่งอยู่ในอ้อมแขนของผู้อุปการคุณเหล่านั้น

จวินมู่เหนียนที่เห็นเช่นนั้นก็รีบเข้ามาอยู่ด้านหน้าของนางและพูดด้วยความไม่พอใจ “อย่ามอง! เสียสายตา!”

ซูจื่ออวี๋เงยหน้าขึ้นมองจวินมู่เหนียนด้วยความใคร่รู้ ร่างกายของเขามีรูปร่างสมส่วน ร่างนั้นโอบร่างเล็กของนางไว้จนหมด เหมือนว่าเป็นอ้อมกอดของคนรัก เป็นคู่รักที่พัวพันกัน

ซูจื่ออวี๋ค่อยๆก้มหน้าลง นางไม่ได้ปฎิเสธความหวังดีของจวินมู่เหนียน นางไม่ต้องการจะมองอยู่แล้ว นางแค่ต้องการที่จะรู้ว่าหอพลาหกเตรียมการละเล่นที่สวยงามเช่นนี้ไว้เพราะเหตุใด?