ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 391

ซูจื่ออวี๋หยิบป้ายไม้รูปดอกท้อออกมาส่งให้กับเสี่ยวกวานหนุ่ม เมื่อเสี่ยวกวานผู้นั้นเห็นหน้าตาอันสุภาพอ่อนโยนของซูจื่ออวี๋ก็หน้าแดงขึ้นมาในทันที เขาไม่ได้มองป้ายไม้ดอกท้อนั้น เขาวางเอาไว้ใต้จมูกและสูดดมเข้าไปลึกๆ ท่าทางแบบนั้นเป็นการบอกว่าข้าเลือกท่าน อดไม่ได้ที่จะกระโจนใส่ซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น คิดไม่ถึงเลยว่าหอพลาหกแห่งนี้จะมีขอบเขตการค้าที่กว้างขวาง แม้แต่ผู้มีอุปการคุณที่มีลักษณะเป็นชายก็ยังสนองความต้องการได้

แต่ว่า…

ซูจื่ออวี๋อดไม่ได้ที่จะก้มมองตัวเอง ลักษณะนางดูเหมือนชายที่รักชายงั้นหรือ?

ยังไม่ทันที่ซูจื่ออวี๋จะคิดได้กระจ่าง เซวียนชางก็พูดขึ้นมาด้วยความกระวนกระวาย “คุณ…คุณชาย…นี่ท่าน”

ซูจื่ออวี๋หันไปมองเซวียนซาง นางยกยิ้มทั้งที่เลิกคิ้วขึ้นและแสร้งทำเป็นประหลาดใจ “คุณชาย? พี่ชายผู้นี้ ท่านจำผิดคนแล้ว!”

หลังจากที่พูดจบซูจื่ออวี๋ก็เดินเข้าไปในหอพลาหก เซวียนชางรีบก้าวตามเข้าไปด้วยความรีบร้อน

ยามหน้าประตูของหอพลาหกหยุดเซวียนชางในทันที เสี่ยวกวานผู้นั้นยื่นมือออกมาและพูดขึ้นมาว่า “นายท่าน เทียบเชิญของท่านเล่า? ไม่มีเทียบเชิญก็ไม่สามารถเข้าไปในงานเลี้ยงเชียนจินได้”

เซวียนชางกำหมัดแน่นและส่งเสียงฮึดฮัด ไม่น่าแปลกใจที่ซูจื่ออวี๋ปล่อยให้เขาติดตาม ที่แท้ก็รอให้เขามาถึงที่นี่

เขาจะสร้างปัญหาที่นี่หรือ? แน่นอนว่าไม่ หากเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นก็อาจจะมีข่าวแพร่กระจายไปว่าชายาฉินอ๋องเข้าไปเที่ยวในซ่อง แล้วจวนฉินอ๋องจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

เซวียนชางกัดฟันกรอดและหันไปมองยังเวินเซียงอวี้หยวนที่อยู่ตรงข้ามเพื่อขอความช่วยเหลือจากหันหรูเฟิง

และซูจื่ออวี๋ได้เข้าไปในหอพลาหกแล้ว ในตอนที่เพิ่งจะผ่านประตูก็มีสาวใช้ผู้หนึ่งมาต้อนรับนาง ในมือของนางถือถาดเอาไว้ และบนถาดนั้นเต็มไปด้วยหน้ากากมากมาย

อ๋อ! ที่แท้งานเลี้ยงเชียนจินก็เป็นงานเลี้ยงหน้ากาก

หน้ากากนี้มีเพียงครึ่งหน้าเท่านั้น มันปิดคลุมตั้งแต่ตาถึงจมูกเพื่อจะได้ไม่เป็นอุปสรรค์ในการกินดื่ม

ตึงตึงตึงตึงตึงตึงตึงตึง…

เมื่อเสียงกลองดังรัวขึ้นมา ไฟในโถงก็ถูกดับลง ซูจื่ออวี๋และป๋ายหลี่เชียนซางไม่ทันที่จะได้หาที่นั่งที่เหมาะสม

ทันใดนั้นก็มีเสียงแหลมสูงของชายผู้ดูแลงานดังขึ้นมา “ตีกลองบุปผากระจายมิโรยรา!”

ตึงตึงตึงตึง…เสียงกลองดังขึ้นมาอีกครั้ง แต่มันเชื่องช้ากว่าก่อนหน้านี้และมีจังหวะที่แน่นอน

ซูจื่ออวี๋ไม่รู้ว่าหอพลาหกแห่งนี้เป็นเช่นไร ทั้งความมืดที่อธิบายไม่ได้และเสียงกลองที่ดังจนน่าตกใจ มันทำให้นางรู้สึกไม่สงบ

ในตอนที่นางกำลังรู้สึกตะลึงพรึงเพริด จู่ๆก็มีคนมาดึงมือของนาง!